Lieve lieve lieve fans....hier is weer een nieuwe update voor jullie!!!!!! Geniet ervan en vergeet niet te voten, Xxxxxxx
'Eeuwen lang hadden de wolven belangrijke raadgevers in hun Roedel. Er werd beweerd dat het afgezanten waren van de Maangodin. Deze raadgevers werden druïden genoemd, ze hadden voorspellende en genezende gaven die goed van pas kwamen. Maar dat niet alleen, ze beschikten over magie die ze verkregen hadden van de Godin zelf', vertelde Mason me. 'In oude geschriften vonden we beschrijvingen van rituelen, spreuken en bezweringen...hekserij werd het door de mensen genoemd. De druïden schreven van alles op in een onleesbaar alfabet, het runenschrift. Ze hielden dingen verborgen, duistere dingen waar wij niets van af mochten weten. Vele Alpha's gisten maar wat, de meesten dachten dat de druïden uit waren op meer macht. Vaak werden ze vooral onderdrukt door de Alpha's, wat waarschijnlijk de reden was dat ze in opstand kwamen.' Als Mason een verhaal vertelde hing ik altijd aan zijn lippen, hij was de beste verteller die ik kende. Door hem kon je het allemaal bijna voor je zien.
'Gaat het eigenlijk wel?' Vroeg hij vanuit het niets. Wat versuft keek ik naar hem op, blijkbaar was ik nogal in gedachten verzonken.
'April, baby gaat het?' Hij raakte mijn wang aan en schrok er zo te zien van. 'Je hebt koorts!' Zijn ogen worden groot, paniek schiet door me heen.
'Hoe bedoel je, ik voel me prima!' Protesteer ik, maar hij tilt me op en loopt met mij in zijn armen de woonkamer uit. 'Waar breng je me heen?' Vraag ik hem, maar hij antwoord niet direct.
'Naar Silvan, onze dokter. Hij gaat je helpen en dan ben je zo weer beter baby, let maar op', fluistert hij in mijn oor terwijl hij me op mijn voorhoofd kust. 'We hebben geluk dat hij hier nog is', vervolgde hij terwijl hij de trap op liep.
Hij bracht me een kamer binnen waar ik nog nooit eerder was geweest en legde me op een ziekenhuis bed, deze hele kamer leek steriel, rook steriel. Ik had echt een hekel aan ziekenhuizen, dit bezorgde me de kriebels.
'Wat is er aan de hand Alpha?' Vroeg Silvan.
'Ze is gloeiend heet, alsof ze koorts heeft', legt Mason aan hem uit. 'Er is niks met me aan de hand, ik heb helemaal geen koorts!' Breng ik uit, Mason begint direct te grommen.
'Ik ga gewoon even naar u kijken Luna.' Zegt de dokter rustig. Noemde hij me nu u...en Luna?
Sinds wanneer was dat zo?
Als hij me aan wil raken begint Mason weer te grommen, Silvan zucht. 'Mag ik?' Vraagt hij.
Uiteindelijk knikt Mason maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het niet bepaald leuk vind.
Sinds wanneer is hij zo gigantisch bezitterig en beschermend? Dat was hij eerst natuurlijk ook al, maar nu is het wel heel erg...
Silvan neemt mijn temperatuur op, 'oh God, Alpha u hebt gelijk...Luna, u heeft gigantische hoge koorts, bent u pas geclaimd?'
Mason heeft antwoord voor me, 'net, om eerlijk te zijn, niet meer dan drie uur geleden.'
Mason bestuurt mijn mark aandachtig, ongemakkelijk wend ik me van hem af. Silvan strijkt het haar uit mijn gezicht en uit mijn nek.
Zachtjes raakt hij de nog steeds kloppende wond aan waar Mason me had gebeten. Ik zuig geschrokken lucht tussen mijn tanden door wanneer de pijn alleen maar erger wordt. Mason gromt laag en dreigend, maar Silvan negeert hem.
'Je bent veel te diep gegaan Alpha.' Zegt hij, 'haar lichaam probeert het te verdragen...maar het is moeilijk voor haar. Vooral omdat ze ook nog maar zo kort geleden veranderd is, is ze nog niet sterk genoeg om het aan te kunnen.' Ik knipper geschrokken bij het nieuws en probeer tranen tegen te houden. Mijn zicht verbleekt plots, ik zie vlekken en kleuren en raak in paniek. Zo snel ik kan grijp ik Masons hand, hij komt dichterbij. 'Wow, wat is er mis, baby?' Ik knipper weer met mijn ogen om niet alleen de tranen, maar ook de vlekken weg te houden.
'De koorts is te hoog Alpha, haar lichaam kan het niet meer aan. Dit is niet goed', hoor ik de dokter nog net zeggen. 'Doe er dan iets aan!' Snauwt Mason naar Silvan terwijl hij mijn hand steviger vasthoud. 'Ik kan haar een medicatie toedienen...maar ik weet niet of het werkt, bovendien zal ze direct bewusteloos raken.' Ik kreun van de pijn die plots overal vandaan lijkt te komen, wat is er toch aan de hand?
'Doe het gewoon!' Gromt Mason, 'ik wil niet dat ze pijn lijd...' vervolgt hij veel zachter.
'Mason?' Fluister ik schor.
'Ik ben hier schatje, ik laat je niks overkomen. Alles komt goed, dat beloof ik je.' Ik sluit mijn ogen en voel zijn lippen tegen mijn voorhoofd.
'Alles komt goed...' herhaalt hij weer terwijl ik steeds verder weg lijk te glijden.
Uiteindelijk wordt alles zwart en vergeet ik alles om me heen. Ik hoor niets meer, zie niets meer.
Er is enkel de rustgevende duisternis.
