Heee lieve lezers van me, hier is weer een hoofdstuk van TWM! Wat geweldig om te horen dat jullie ook vinden dat TWM uitgegeven moet worden. Tot nu toe heb ik al bijna 100 "voors"! Graag zou ik van iedereen horen wat het moet worden. De mijlpaal ligt op dit moment op 300, wanneer er dus zoveel mensen JA hebben gestemd, ga ik serieus aan de slag! Dus ik hoop echt dat jullie die kleine moeite willen nemen en even een korte reactie kunnen achterlaten, alvast bedankt en geniet van het hoofdstuk, Xxx
Het was vreemd om weer terug te zijn in North Hill. Vreemd omdat na alles wat we hadden meegemaakt, hier eigenlijk niets was veranderd. Dat terwijl ik het gevoel had dat de wereld was verschoven. Hier leek het alsof de tijd was blijven hangen, op het ene feit na dan dat Cars me niet meer wilde zien of spreken. Hij was nog altijd woedend, en dat terwijl ik echt niets had kunnen veranderen aan de situatie. Goed, ik bleek niet zijn "echte" zus te zijn. We waren niet verwant aan elkaar. Maar in mijn hart zou hij altijd mijn grote broer blijven, daar kon niemand iets aan veranderen. Mason en ik draaiden om elkaar heen, we spraken met elkaar maar zwegen over onderwerpen die er echt toe deden. Eigenlijk was het nogal ongemakkelijk en vreemd, ik wist ook niet wat ik met de situatie aan moest. Er zou ooit een moment komen dat we geconfronteerd zouden worden met de waarheid en de werkelijkheid onder ogen zouden moeten zien. Maar dat moment was nog niet aangebroken.
De dagen bracht ik door in het bos, jagend en rennend. Vluchtend voor mijn angsten en twijfels, die mijn instinct kon verdringen. Mijn wolf bracht me zoals altijd de vrijheid waar ik zo naar verlangde. En wanneer ik niet in het bos was, zat ik wel in de bibliotheek van het huis, bladerend in de oude boeken die Mason in zijn bezit had.
Ik ontliep hem, ik wist heus wel waar ik mee bezig was. Een feit dat we beiden verzwegen.
Hij was aan het werk, "roedelzaken" zei hij dan weer. Wellicht ontliep hij mij ook wel...
'Dus je bent echt terug.' Ik schrok van die stem. Een stem die me maar al te bekend voor kwam.
Een stem die maar bij één persoon kon horen.
Alec.
Ik draaide me naar hem om, hij liep rustig op me af. Hij zag er anders uit dan de laatste keer dat ik hem had gezien, wilder, onverzorgder.
'Kom alsjeblieft niet dichterbij, ik ben het niet vergeten Alec.' Ik keek hem recht aan, hij kromp ineen. De laatste keer dat ik hem had gezien, had hij me bijna verkracht. Iets dat hem gelukt was wanneer Mason me niet van hem had gered.
'Ik begrijp dat je zoiets niet zomaar bent vergeten April. Daarom ben ik hier om je mijn excuses aan te bieden, het spijt me. Het had nooit mogen gebeuren, ik had me nooit moeten laten gaan op die manier...' Ik wilde naar hem schreeuwen, vreselijke dingen snauwen. Maar mijn hart brak toen hij zich op zijn knieën liet zakken en begon te snikken. 'Ik heb alles verpest tussen ons, alles!' Hij keek naar me op met zijn bloed doorlopen ogen, nu pas zag ik hoe mager hij was geworden.
'Wat is er in godsnaam met je gebeurd?' Fluisterde ik. Ik waagde het nog altijd niet om dichterbij te komen, hij was niet toerekeningsvatbaar. Wat niet betekende dat ik geen medelijden had, ik had het met hem te doen. Ik gunde het niemand toe te lijden, en hij zag er echt verschrikkelijk uit. 'Niks om je zorgen over te maken April. Ik ben gewoon blij dat ik je zie, dat je nog leeft.' Die laatste zin lieten mijn nekharen overeind komen. 'Wat weet jij Alec? Hoe wist je dat ik in gevaar verkeerde?' Siste ik hem op een scherpe toon toe. 'Wat? Ik begrijp niet wat je bedoelt.' Hij krabbelde overeind en strompelde bij me vandaan, maar direct viel hij ook weer om. Ik snelde naar hem toe, wat was er toch met hem aan de hand? Zijn lichaam schokte, rasperig zoog hij lucht naar binnen. Hij greep mijn hand vast en trok me dichter naar zich toe. 'Het gevaar is nog altijd niet geweken April, het houdt zich verscholen in het duister, loert nog altijd vanuit de schaduwen.' Hij kuchte, hoestte bloed op en gorgelde. 'Alec, Jezus vertel wat er met je is? Laat me je helpen.' Ik schudde hem door elkaar en probeerde ondertussen contact te leggen met de Roedel. Help! Ik heb hulp nodig!
Direct werd er geantwoord, de patrouille was in de buurt. 'Hou vol Alec, hulp is onderweg.'
Zijn ogen vlogen open en hij schudde wild met zijn hoofd, zijn lichaam begon weer te schokken.
'Nee, nee ik moet hier weg! Begrijp je het dan niet April, het gevaar is zoveel dichterbij dan je denkt!' Hij kneep mijn hand zowat fijn en probeerde nog wat te zeggen, ik kwam dichterbij zodat ik het kon horen. 'Mason...' Was het enige wat ik nog opving voordat hij zijn bewustzijn verloor. Niet veel later kwamen Kay, Dax en Mason op me afgesneld. 'Heeft hij je aangevallen? Pijn gedaan?' Mason nam me direct in zijn armen en onderzocht mijn lichaam. Ik schudde mijn hoofd en durfde hem niet aan te kijken. 'Hij...hij kwam op me aflopen, hij bood zijn excuses aan en draaide toen door. Ik heb geen idee wat er met hem aan de hand is, het lijkt bijna alsof hij ziek is. Zie hoe vreselijk hij eruit ziet!' Ik bibberde en mijn stem trilde als een gek, ook besefte ik nu pas hoe koud ik het had gekregen. 'Rustig maar', suste Mason, 'hij kan je niks doen. Hij is bewusteloos.' Ik drukte Mason wat van me af en keek hem aan, 'ik ben niet bang, gewoon geschrokken. Hij had me heus niets aangedaan.' Mason trok zijn wenkbrauw op, 'de vorige keer had hij je bijna verkracht. Het spijt me als ik dit zeg, maar daar kun je echt niet op rekenen.' Ik wilde hem niet verdedigen, maar deed het toch. 'Hij deed dat omdat hij oprecht geloofde dat we bij elkaar hoorden. En ik geloof dat hij er echt spijt van heeft.' Ik liet mijn blik naar Alec glijden, die nog altijd bewusteloos op de grond lag. Kay en Dax hielden hem in de gaten, alsof ze dachten dat hij ieder moment kon opspringen om aan te vallen. 'Neem hem mee en laat hem onderzoeken', zei Mason tegen zeg, vervolgens richtte hij zich weer op mij. 'Kom, laten we naar huis gaan, dan zet ik thee en neem jij ondertussen een warm bad. Dat zal je goeddoen.' Hij pakte mijn hand en hielp me overeind. Langzaam leidde hij me weg, nog snel wierp ik een blik over mijn schouder en zag hoe Dax en Kay Alec optilden. 'Denk je dat het goed komt met hem?' Vroeg ik zacht.
Maar Mason gaf geen antwoord.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
En? Alec is terug... Wat vinden jullie daarvan? Ik ben zo benieuwd naar jullie reacties!!! Er zijn problemen in het paradijs, dat merken jullie vast ook wel. Niet alles kan altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik hoop dat jullie weer net zo enthousiast zijn als ik, eindelijk heb ik nieuwe inspiratie en weer zin om te schrijven. Goed nieuws dus!
Ik hoop wel dat jullie mij ook een beetje kunnen helpen! Ik ben bezig met een zogenoemd "marktonderzoek", ik wil kijken hoeveel vraag er naar TWM is. Dus wie het boek zou kopen wanneer ik het zou uitgeven. Om daarachter te komen heb ik jullie wel nodig! Dus mocht je bij het vorige hoofdstuk niet gereageerd hebben, doe dat dan alsjeblieft. Het is een kleine moeite, een simpele JA volstaat al. In ieder geval, alvast bedankt!
Vergeet niet te voten, te commenten en te followen! Xxxxx
