'Ik ga naar huis Mason', zeg ik zacht tegen hem. Ik kon hier niet langer blijven...ik moest hier echt weg. Ik kon hem onmogelijk aankijken, dan zou ik de pijn in zijn ogen zien, zijn gekwetste blik...
Dus keek ik naar de grond. Het was misschien zwak dat ik hem niet eens recht durfde aan te kijken. Maar als ik dat zou doen dan was ik verloren, dan zou alles van voor af aan beginnen.
En dat was dus net wat ik wilde voorkomen.
'April...toe, blijf...' Smeekte hij.
Ik schudde mijn hoofd, ik wilde hier niet in meegesleept worden, ik trok het niet.
'Het gaat gewoon niet Mason, ik kan het niet...laat me gewoon gaan.' Nu was hij degene die met zijn hoofd schudde. Ik zuchtte, dit was niet hoe ik dit wilde afsluiten...maar als het echt niet anders kon. Ik liep weg...de enige oplossing.
Ik voelde de tranen alweer branden toen ik bij de voordeur kwam. Niet huilen, niet huilen, herhaalde ik telkens in mijn hoofd. Ik wilde net naar buiten stappen toen hij mijn pols vastgreep en me in een snelle beweging omdraaide.
'Nee!' Zei hij ferm, 'nee, je blijft hier. Bij mij!' Ik slikte, mijn hart ging als een razende tekeer.
Ik keek hem aan...een grote fout, ik had het niet moeten doen. 'Ik...' Bracht ik uit, meer woorden kon ik niet langer vinden. Ze waren ongrijpbaar voor me geworden. 'Alsjeblieft', smeekte hij weer, zijn gezicht veel te dicht bij het mijne.
Dit was niet goed...
Ik rukte me los uit zijn greep en draaide me snel om, rende naar de sneeuwscooter die nog altijd op zijn plek stond. 'Nee, April!' Schreeuwde hij naar me, hij wilde naar me toe rennen, maar ik was sneller. Ik sprong erop en startte snel de motor. Niet veel later scheurde ik met snelle vaart de oprijlaan af. Ik reed naar mijn huis, ik wilde het liefst in bed gaan liggen en er nooit meer uitkomen. Als Cars me niet had staan opwachten dan had ik dat ook zeker gedaan. 'Je had met me mee moeten komen', zei hij toen hij mijn betraande gezicht zag. Zijn stem klonk hard.
'Dit is je eigen schuld April, hier had ik je voor willen beschermen...maar jij moest zo koppig zijn om niet naar me te luisteren!' Hij bleef me kil en emotieloos aanstaren. Ik begon hevig te snikken, ik kon er nu echt niet tegen, het was me gewoon allemaal teveel. Ik sloeg mijn armen beschermend om mezelf heen, mijn zicht wazig door de vele tranen. Net toen ik op het punt stond in elkaar te zakken, voelde ik zijn sterke armen om me heen. 'Ik vermoord hem, hoor je me...ik vermoord hem echt!' Hij tilde me op en droeg me naar mijn kamer, in de gang zag Brynne ons en liep achter Cars aan. 'Wat is er met haar aan de hand?' Cars maakte een soort grommend geluid, 'Mason...hij heeft iets bij haar gedaan nadat ik vertrokken was. Godver, ik had haar gewoon mee moeten nemen!' Danny en Kyan waren hun kamers uit gekomen bij het horen van Cars zijn geschreeuw. 'Wat is er gebeurd?' Vroegen ze.
'Mason!' Grauwde Cars woest.
Ik werd mijn kamer in getild en op mijn bed neergelegd. 'Vertel ons wat er is gebeurd...' Mompelde Brynne zacht terwijl ze het haar uit mijn gezicht streek. 'Wat heeft hij gedaan?'
Maar ik antwoordde niet, ik staarde strak voor me uit. Ik was niet langer in staat iets te zeggen.
Dat hij zo de controle was verloren...hij had me gewoon bijna...ik wilde er niet te lang bij stil staan. Maar wat als hij niet was gestopt?
Had hij me dan serieus verk...nee, nee, nee!
Dat kon niet, dat zou hij nooit doen, toch?
Hij had wel de kleren van mijn lijf gescheurd, ik had de lust gezien in zijn ogen, zijn lichaam tegen het mijne gedrukt...zijn hete adem in mijn nek gevoeld...
Ik had het eng gevonden, ik was bang geweest, doodsbang. Maar ik had me vooral machteloos gevoeld. Het ergste van alles was hoe mijn lichaam erop had gereageerd. Mijn hoofd dacht het ene, maar mijn lichaam wilde het andere.
Ik had doodangsten uitgestaan, maar ik vond het gevoel dat hij me had bezorgd tegelijkertijd verslavend. Zoiets kon toch niet gezond zijn?
'April!' Ik schrok door geschreeuw, maar het klonk ver weg, heel ver weg.
'April!' Ik besefte dat het Jules zijn stem was.
Ik knipperde met mijn ogen en staarde hem aan, ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet eens had gemerkt dat ook hij mijn kamer was binnengekomen. Dat ook hij er was om me te vragen wat er precies was gebeurd.
Maar ik wilde het ze niet vertellen, het ging ze helemaal niets aan. Mijn leven ging ze niets aan.
Ik wist wat Mason tegen Cars had gezegd: dat ze het me veel eerder hadden moeten vertellen.
Hij had het over het verhaal waar hij mee was begonnen, het verhaal dat hij niet had afgemaakt.
Hij had het vandaag willen afmaken, me alles willen vertellen. Maar toen had hij dat gedaan.
Hij had alles verpest, die avond die we daarvoor hadden gehad...alles was verpest.
Door hem!
Het was zijn schuld, hij had het kapotgemaakt!
Ik zou zo graag de tijd willen terugdraaien om ervoor te zorgen...ja voor wat eigenlijk? Ik had niets fout gedaan, hij wel! Hij moest degene zijn die over tijd terugdraaien moest nadenken, niet ik.
'April, alsjeblieft...zeg iets tegen ons.' Ik hoorde Celeste haar stem, dus zij was er ook al.
Waarom moest iedereen hier zijn? Ik was geen dier in één of andere dierentuin! Konden ze niet iets anders gaan bekijken? Het liefst wilde ik naar ze schreeuwen dat ze allemaal op konden rotten, maar in plaats daarvan zweeg ik.
Ik had gewoon geen behoefte meer om te spreken. Het leek gewoon zo zinloos nu.
En morgen...dan zou het leven verder gaan, dan zou ik weer naar school moeten. Waarschijnlijk had hij dan weer met Lynn, besefte hij wat een zwak meisje ik eigenlijk was. Hij zou dit alles vergeten en gewoon weer kil en hard tegen me doen, of me zelfs negeren. We zouden weer een hekel aan elkaar krijgen net als in het begin.
En dat was dat...zo zou het gaan...
De treurige gedachte maakte me verdrietig. Zou ik zo weinig voor hem betekenen? Zou hij echt zo snel weer met Lynn verder kunnen gaan?
Het liefst wilde ik weer huilen.
Maar ik besloot dat het mijn tranen niet langer meer waard was...
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
