Wauw, dat is lang geleden hè?? Ik weet het mensen, verschrikkelijk gewoon! Dus ga maar snel lezen, geniet van het hoofdstuk en vergeet niet te voten ;)
Hij had me enkel gekust, meer deed hij niet.
'Ik wil niet dat je nog dingen voor me verborgen houd. Zeg gewoon eerlijk wat je wilt April', hij pakte mijn hand en verstrengelde zijn vingers met de mijne. Ik keek hem aan, 'alleen als jij ook eerlijk bent Mason, want anders gaat het niet. Anders zal het nooit goed gaan tussen ons, we moeten beide eerlijk zijn.' Hij zuchtte maar knikte wel. 'Daar heb je gelijk in...'
Hij trok me van de tafel en nam me mee naar buiten, 'ga met me mee dan vertel ik alles.'
Hij keek me aan met zo'n blik in zijn ogen, wat me genoeg vertelde. Hij wilde veranderen, nu.
Ik knikte en ging hem voor, begon te rennen en liet het heerlijke gevoel toe dat ik kreeg wanneer ik op het punt stond mijn wolf toe te laten. Mijn hartslag versnelde en adrenaline stroomde door me heen, geuren werden duidelijker, ik hoorde beter, voelde meer...niet veel later rende ik op vier poten in plaats van twee benen. Mason rende al naast me, hapte speels naar me en liet me nog harder rennen dan ik al deed. 'Ik ben zo gek op je!' Hoorde ik zijn stem in mijn hoofd. Ik moest onbewust lachen, wat heel erg gek klonk als wolf. Een soort van blaffend hoestje, hilarisch gewoon.
'Waar gaan we heen?' Vroeg ik hem.
Hij gaf geen antwoord en ging voor me rennen, leidde me de weg. 'Je weet wel waar we heen gaan.' Hij keek in de richting van de bossen die langzaam omhoog leken te gaan, de berg op.
We gingen naar de wolven tempel, die uitgestorven plek die ooit heel mooi was geweest.
Het was griezelig, zo leeg en gehuld in duister, alsof je de geesten van de wolven nog kon voelen. Ze doolden er rond, kregen geen rust en zaten voor eeuwig gevangen in de tussenwereld.
'Waarom moeten we daar heen?' Ik vroeg me af wat het te maken had met zijn verhaal, met zijn geheimen. Maar hij liet niets los en bleef doorrennen, tot het te moeilijk werd om in dat tempo door te gaan. We moesten weer klimmen, klauteren en springen om er te komen, verschrikkelijk eng maar wel te doen als wolf.
De ingang vonden we al snel en niet veel later daalden we af naar het middelpunt van de tempel, waar de beelden stonden en er oneindig veel gangenstelsels waren naar verborgen plekken.
Mason bleef staan bij het beeld van de Maangodin, met de bol die ze vasthield in haar handen. 'Ik ben hier vaker geweest, veel vaker dan je zou denken.' Begon hij zacht terwijl hij ging liggen en zijn snuit op zijn voorpoten legde. Hij staarde naar de afgrond voor ons.
'Ooit liep ik hier rond, rende ik over deze paden, door deze grotten. Er was een tijd dat ik gewoon wolf wilde zijn zonder verplichtingen, zonder al dat Alpha gedoe. Dus ging ik naar dit eiland, wat ooit een soort Walhalla voor wolven was. Hier konden we vrij zijn, doen wat we wilden en gewoon leven. Van wie denk je dat mensen die hippie cultuur hebben overgenomen? Die kwam oorspronkelijk van de wolven die leefden op dit eiland.' Vertelde hij me rustig, met zijn gedachten heel ergens anders dan bij mij en deze plek. Hij zat nu in het verleden. 'Een True Wolf zijn betekent meer dan je misschien denkt, er zit meer achter dat sprookje, dat verhaaltje over Alpha en Luna. Zij waren net zo goed onsterfelijk als vampiers dat zijn, ze hadden puur godenbloed dat door hun lichaam stroomde.' Hij vestigde zijn blik op mij, 'Ze zijn nooit verdwenen April. Alpha en Luna zijn nooit echt gestorven...' Wat probeerde hij me duidelijk te maken? Ik begreep niet waar hij heen wilde. Dus Alpha en Luna liepen nog steeds ergens rond op deze wereld?
'De Maangodin was nog altijd ergens jaloers April, ze wilde niet dat het leven van Alpha en Luna zo gemakkelijk zou gaan. Dat ze voor eeuwig lang en gelukkig zouden kunnen leven, dus bedacht ze iets heel slims... Ze wilde Alpha nog altijd de pijn laten voelen van eenzaamheid, dus zorgde ze ervoor dat Luna wel stierf. Luna was onsterfelijk, maar op een andere manier. Hij bleef voor eeuwig doorleven, herinnerde alles. Maar zij...dat was een ander verhaal. Luna kon sterven om vervolgens weer terug te komen in een nieuw lichaam, maar alle herinneringen zouden verdwenen zijn. Dus Alpha moest op zoek, moest haar weer vinden, zodat ze opnieuw samen zouden kunnen zijn en voor een tijdje lang en gelukkig zouden kunnen leven. In ieder geval tot ze weer zou sterven. En dat gebeurde, iedere keer weer. Een eindeloze vloek.' Dat was verschrikkelijk! Waarom had ik dat deel van het verhaal nog nooit gehoord? Waarom had hij me dat nooit verteld? 'Je hebt het schilderij gezien April, dat weet ik. Je hebt zelfs mijn dagboek, maar er nog nooit iets uit gelezen. Ik had verwacht dat je dat wel zou doen, maar je deed het niet. Dat schilderij is een paar eeuwen geleden gemaakt...ik loop al eeuwen rond April, aangezien ik Alpha ben.' Ik kwam overeind, nu moest hij stoppen! Ik wilde het niet horen, hij verzon dit gewoon allemaal. Het was een stom sprookje, een verhaaltje en meer niet, dat was onmogelijk. 'Jij bent Luna April, je bent een ware wolf, de eerste wolvin om precies te zijn. Wij zijn echt zielsverwanten, wij horen bij elkaar! Dit leven is één van de velen, maar dat kan veranderen wanneer je je lot onder ogen komt April. Ik wilde je het niet vertellen, maar nu de vampier koning achter je aanzit moet ik wel...hij wil je gebruiken, hij weet wie je werkelijk bent! Dat moet wel.' Ik was geen sprookje, ik bestond echt. Als ik Luna was zou ik de rechtmatige Maangodin zijn volgens het verhaal... 'Wie denk je dat Alec is April? Hij is verdomme Omega dus waarom denk je dat ik hem niet kan uitstaan! Iedere keer komt hij terug en de geschiedenis blijft zich herhalen. Zulke problemen hebben we zovaak gehad en nu ben ik het zat! We kunnen die vampieren aan, zolang we niet vergeten wie we werkelijk zijn. Goden...' Hij was ook opgestaan en liep voorzichtig op me af om me niet aan het schrikken te maken. 'Ik zal voor je vechten, voor ons, voor alles wat we al meegemaakt hebben en wat we nog zullen meemaken. Ik hou van je, dat heb ik altijd gedaan en dat zal ik ook altijd blijven doen. Vergeet dat alsjeblieft niet April, nooit!' Ik ademde zo rustig mogelijk in en uit, hoe moest ik hier op reageren? Wat moest ik hier mee? Wat was normaal...hoe deden anderen als ze zoiets te horen kregen? Wist ik het maar.
'Wat moet ik Mason, hoe moet ik dit ooit geloven?' Hij drukte zijn snuit tegen de mijn en liep naar het standbeeld, 'dit standbeeld is niet van de Maangodin die jij denkt. Dit is een standbeeld ter eren van jou, die bol herkent je kracht, je puurheid. Wanneer je het aan zal raken zal het gaan gloeien en stralen. Alle wolven die nog over zijn gebleven zullen de verandering vervolgens voelen. Dat zal je bewijs zijn dat je de ware Luna bent.' Hij veranderde recht voor mijn neus en keek me afwachtend aan tot ik hetzelfde ging doen. Twijfelend keek ik op naar het standbeeld. Ooit zou ik de keuze moeten maken.
Zou ik dit moeten accepteren of niet...
Maar was dit wel het goede moment?
BAM nu weten jullie een deel van Masons geheimen. Ja, een DEEL... er is namelijk meer, veeeeeeeeeeeeeeel meer! Dus pas maar op mensen, er staat jullie nog heel veel te wachten, hahaha. Nu begrijpen jullie misschien waarom de koning April zo graag voor zich wilde winnen. Een Godin aan je kant krijgen (en in je macht hebben) is natuurlijk nooit verkeerd.
Gelukkig gaat Mason er een stokje voor steken natuurlijk, alleen moet April dan wel haar werkelijke aard accepteren. En of dat zou makkelijk gaat lukken? Mmmmh....
Het spijt me trouwens dat ik zo weinig update, ik wilde het heel erg vaak doen in de vakantie. Maar ik werk nu dus gewoon HEEL ERG VEEL! Dus dat is erg kut voor jullie, wel leuk voor mij! Straks heb ik dan lekker veel geld voor als ik naar Rome ga: WINKELEN WOEHOOEEEE :D
Ik hoop dat het hoofdstuk een beetje leuk was, vergeet niet te voten, commenten en te followen, Xxxxx love you all guys ;)
P.s: IK BEN GESLAAGD!!!!!!
