TrueWolfers, hier is weer een nieuwe update!!! Geniet ervan en vergeet natuurlijk niet te voten, jullie weten hoe leuk ik dat vind als jullie dat doen. Hihi, Xxx ;)
'Ik merk dat je het hebt doorstaan', fluisterde Mason. Hij stond met zijn rug naar me toe, maar de verandering die ik vanbinnen was ondergaan had hij blijkbaar gevoeld. Dat kon ook niet anders, hij was mijn wederhelft. 'Mason...' bracht ik zacht uit. Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik voelde me zo anders maar toch hetzelfde. Het was alsof ik me meer bewust was van dingen, ik was gevoeliger voor mijn omgeving, voor de energie om me heen. Dit was pure verrijking en er was niets om het nog tegen te houden. Vanbinnen zinderde de nieuwe kracht, of dat wat ik vergeten was, wat ik al die tijd had geblokkeerd. Ik voelde me krachtiger dan ooit, maar ook kwetsbaar omdat ik het nog niet begreep. Eigenlijk had ik hem gewoon nodig.
'Al die tijd wist je wie ik was, wat ik was. Jij bent een waar geworden sprookje, een God die zijn goddelijkheid opofferde... Jij bent Alpha...' Hij draaide zich met een ruk om, in een flits had hij me klemgezet tegen het gesteente. 'En jij bent Luna, jij bent een Godin, de ware Maangodin. En wij horen nog altijd bij elkaar, wat er ook gebeurt. Ooit ben ik voor je gevallen, verdomme ik ben uit de Hemelen gevallen voor jou. En ik zal iedere keer weer voor je vallen, welke verschijning je ook aanneemt. Ergens zit hetzelfde meisje, dezelfde prinses zo puur in een wereld zo verdorven als deze.' Hij drukte zijn lippen op de mijne, kort, teder en uiterst vluchtig. 'Wij zijn geen sprookje, wij zijn werkelijkheid.' Hij streelde liefdevol mijn wang, zijn ogen stonden vol van zoveel gevoelens, herinneringen, gedachten... Ik wilde alles in me opnemen, wilde alles weten. 'Vertel over onze geschiedenis, alsjeblieft', smeekte ik hem.
Hij glimlachte, een stralende glimlach en pakte mijn hand. Er ging een schok door me heen, ik hapte naar adem. Wat was dit...
Het was begin 1900, ik droeg een prachtige jurk en ging naar een gemaskerd bal. Ik had geen idee of het wel een leuke avond zou worden. Ik was sowieso al verrast dat ik was uitgenodigd voor zoiets Koninklijks. Ik, de dochter van een boer en een naaister. Ik, degene die altijd vodden droeg en geen normale kleren kon betalen. Deze jurk en dit maskertje waren van mijn oudere nicht Bernice, de nicht die uitgehuwd was aan een landheer.
Een paar keer in het jaar kwam ze terug om te vertellen hoe het met haar ging. Deze jurk had ze aan me gegeven omdat hij haar niet meer paste. De landheer gaf haar meer eten dan dat ze hier bij ons kreeg, dus was hij te strak geworden.
Hij was paars en bolde bij mijn middel op, de bovenkant was erg strak en had een open hals.
Ik had er een strak zwart korset onder waardoor ik er nog slanker uitzag. Ik had een zwart masker met een ingewikkeld en sierlijk krullend patroon, ook zaten er aan de zijkant diamantjes die schitterden in het duister.
Het feest was ter ere van Mason de la Porté zijn verjaardag. Hij was van adel, en iedere vrouw of ieder meisje begeerde deze prachtige jongeman met zijn zwarte haar en hemelse zilverkleurige ogen die je hart sneller zouden doen slaan.
Ik had hem nog maar één keer gezien, hij kwam geld eisen bij mijn ouders. Ik hoorde en zag alles door de kier van een oude deur. De vloer had even kort gekraakt, zijn ogen hadden de mijne toen gevonden. Het had gevoeld alsof hij dwars door mijn ziel heenkeek. Hij had niet veel later een uitnodiging gestuurd voor zijn feest, ook was hij die ene dag zonder geld weggegaan. Wat had hem van gedachten doen veranderen?
Ik liep de trap op om zo bij het grote landhuis te komen dat vrolijk verlicht werd door fakkels. Het grote huis had meer weg van een kasteel, het was van een donkere soort steen en begroeid met bloedrode rozen.
Hij stond daar, met een lange beige jas en een hoge hoed. Zijn aanwezigheid was al genoeg om mijn huid te doen tintelen.
'U hebt een prachtig huis, mijnheer de la Porté,' zei ik beleefd. Ik boog even kort voor hem en stond toe dat hij mijn hand pakte om hem te kussen.
'Prachtige jonkvrouw, ik ben blij dat u hier bent. U heeft mijn uitnodiging blijkbaar ontvangen.' Ik bloosde en knikte, ik was helemaal geen jonkvrouw...
'Mag ik u vergezellen tijdens deze nacht?' vroeg hij. Ik glimlachte en haakte mijn arm door de zijne, liet me begeleiden naar een grote fontein die tussen honderden rozen in stond. We namen plaats op een witmarmer bankje dat verlicht werd door de maan.
'Wilt u uw naam vertellen, of blijft u mysterieus?'
Ik giechelde zenuwachtig toen hij mijn masker optilde en een gevaarlijke glimlach liet zien waarbij zijn tanden glinsterden.
'Mijn naam is Afrilla, mijnheer,' fluisterde ik toen hij mijn wang zachtjes aanraakte en me diep aankeek met zijn ogen vol duisternis in het hemelse zilver.
Na dat moment in de rozentuin, werd ik verliefd. Ik keek elke keer uit naar het moment dat hij met zijn paard en wagen langskwam om me op te halen. De ene keer was het een romantische wandeling, of een picknick in het bos.
Geld vroeg hij niet meer, hij gaf ons alleen nog maar geld. Na een paar weken kwam hij binnen in ons huisje, hij kwam om mijn hand te vragen.
Hij beloofde mijn ouders:
2 paarden
1 koe
3 geiten
10 kippen
1 haan
Meel en graan voor zolang ze leefden
Mijn vader nam dit alles direct aan en liet me trouwen. Een jaar na onze bruiloft stierf ik aan de pest...
Mason bleef alleen achter met zijn pijn en verlies. Ik had in zijn armen gelegen toen ik stierf. Hij had het geweten, hij had geweten dat ik zou sterven. Maar hij beloofde dat het ooit anders zou zijn, hij had me beloofd dat er ooit een moment zou komen. Een leven begift door de Goden, een leven waarin we voor eeuwig samen zouden kunnen zijn. Tot dat moment zou het verliefd worden en het sterven zich herhalen. Als een eindeloze lijdensweg...
Ik knipperde met mijn ogen, vocht tegen de tranen. Dit was mijn eigen herinnering, hij had het me teruggegeven. Bijna alsof hij het voor me had bewaard, totdat het moment zou komen dat ik hem zelf weer bij me zou kunnen dragen.
'De Maangodin, je zuster, laat me al eeuwen lijden met deze vloek liefste...' fluisterde Mason met een stem, zo gekweld dat het me vanbinnen verscheurde. 'Er leek geen einde aan te komen, iedere keer was het hetzelfde liedje. Maar nu, in dit leven...April, de eerste keer dat ik je zag wist ik dat het anders zou zijn. De Goden willen nu zelf ook dat je terug komt in hun gelederen, daarvoor moesten ze je wel een beetje goddelijkheid schenken zodat je niet zou sterven in dit leven. Het geluk liefste, staat deze keer aan onze kant. En nu je het verleden hebt geaccepteerd', zijn stem stierf weg en hij drukte zijn lippen weer op de mijne, veel dwingender deze keer. 'We kunnen nu echt voor eeuwig samen zijn, ook wij krijgen dan ons "lang en gelukkig", precies zoals we altijd gewild hebben.'
Ik keek in zijn ogen, die oneindige diepte van zilver en duister. Als de nacht met haar ontelbare sterren. Hij was alles wat ik wilde, ik had enkel hem liefgehad en ik zou ook eeuwig van hem houden. In dat opzicht waren we misschien wel een liefdessprookje, een eindeloos verhaal dat zich maar bleef uitstrekken tot de oneindigheid.
Die liefde voor hem zou nooit stoppen, nooit verminderen of afnemen. Dat was onmogelijk...
'Ik hou van je Mason, in dit leven, in mijn vorige en die daarvoor. Ik heb altijd van je gehouden en dat zal ik altijd blijven doen. Ik zal vechten, strijden en ik zal nooit of te nimmer opgeven zodat wij ons lang en gelukkig zullen krijgen. Wij zullen samen zijn, voor eeuwig, en om dat te krijgen zal ik alles geven wat ik in me heb. Dit, deze oorlog, wij gaan die winnen. Wij zullen de gestorven levens wreken, samen kunnen we de eer van de wolven herstellen.' Ik glimlachte en sloot mijn ogen, mijn geest verrijkte zich nog verder. Ik voelde ze, ergens. Ze hielden zich schuil maar ze waren er. Ik hoorde het geklop van hun harten, voelde hun hoop.
'En we zijn niet alleen...'
Nee, nee, neeeeee niet alweer het einde... Man, waarom moeten die hoofdstukken toch stoppen en kunnen ze niet oneindig door blijven gaan? Het is toch frustrerend, of niet soms?
Ja, ik ben het helemaal met jullie eens hoor, het is GEWOON KUT! Sorry, mijn welgemeende excuses voor mijn taalgebruik. *kuch, kuch*.
Maar wat vonden jullie er eigenlijk van? Een beetje leuk of gewoon mega verschrikkelijk, ja alles kan hè...ik neem jullie niets kwalijk hoor, iedereen heeft immers zijn of haar mening. Wees in ieder geval welkom die te laten horen, hahaha vind ik alleen maar leuk. Bij het vorige hoofdstuk was wat oneindigheid. Ik had iets gezegd als: "mooi einde" en BAM sommigen dachten dat het het EINDE VAN HET BOEK was. Wees gerust, DAT IS HET NIET!!!! TWM gaat gewoon lekker door, net als gtst en The Vampire Diaries bijvoorbeeld. Beschouw het gewoon als een soort serie, je kunt lekker achterover leunen op een zondagmiddag en honderden (hoofdstukken) afleveringen kijken. Hahaha goed genoeg gekletst!
Vergeet trouwens niet te voten, commenten en te followen!!!! Xxxx
