Lees nu de Persephone saga, mijn nieuwe, spannende, adembenemende, mysterieuze en duistere liefdesverhaal over Hades & Persephone! Hieronder kunnen jullie het eerste hoofdstuk lezen van het eerste deel: Persephone, Sea of Darkness...
Bestaat een verhaal enkel uit woorden en zinnen? Bestaat een sprookje enkel uit fantasie, met eindes die te mooi om waar te zijn, knappe prinsen die in het echte leven nooit te vinden zijn en kwaadaardige heksen en boze stiefmoeders? Bestaat een leven zonder ellende, pijn en verdriet? Bestaat er zoiets als "puur geluk" en een "ze leefden nog lang en gelukkig"? Bestaat een liefde die zo sterk is dat alles erbij zal verbleken? Dat niets er nog toe doet, enkel dat gevoel, dat moment dat je samen bent. Iets dat zo schitterend is dat vogels spontaan zullen zingen, bloemen zullen dansen in de wind en regenbogen zullen verschijnen.
Bestaat er zoiets of is het slechts een simpele wens, een droom die toch nooit zal uitkomen. Een perfect beeld dat we hebben gecreëerd, maar in feite nooit zal voorkomen.
Iets dat onmogelijk is...
'Waar denk je aan?' De jongen kijkt naar het meisje dat diep in gedachten is verzonken en alle blaadjes van de bloem in haar handen één voor één los plukt. Ze lijkt rusteloos, alsof haar gedachten haar kwellen en ze er niet aan kan ontsnappen.
Het meisje kijkt naar hem op, verbaasd om iemand te zien op de kleine open plek.
Het is een veld gevuld met de mooiste bloemen die de meest exotische kleuren dragen, alsof hun bladeren beschilderd zijn door een kunstenaar. Het is als een uitspatting van creativiteit, diep verstopt in het donkere bos. Verborgen voor buitenstaanders die er niet horen.
Het veld is haar verstopplek, haar toevluchtsoort aan al haar zorgen. Het is de plek waar ze rustig kan nadenken en niet gestoord wordt. Maar vandaag is ze niet alleen.
'Wie ben je?' vraagt ze aan hem, haar ogen gevuld met nieuwsgierigheid.
Maar hij geeft haar geen antwoord en gaat tegenover haar zitten, plukt zelf ook een bloem en draait hem rond tussen zijn vingers, 'doet het ertoe wie ik ben?'
Zijn ogen ontmoeten de hare, stormachtig grijs zijn ze en oneindig diep waardoor ze het gevoel krijgt dat ze erin verdrinkt hoe langer ze ernaar kijkt. 'Ik denk het niet...' mompelt ze uiteindelijk maar, blozend door zijn indringende blik.
'Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord', zegt hij terwijl hij de steel in stukjes breekt, ze kijkt ernaar en blijft even stil. Wat zou ze tegen hem zeggen? Zou ze eigenlijk wel iets zeggen?
'Doet het ertoe wat ik allemaal denk?' Toen ze hem hoorde grinnikte grijnsde ze tevreden.
'Nee, ik denk het niet. Maar ik ben wel nieuwsgierig.'
'Ik ben ook nieuwsgierig naar wie je bent.'
De jongen vertelde het haar niet, in plaats daarvan keek hij naar haar met een opgetrokken wenkbrauw. Hij bestudeerde haar gezicht en vroeg zich af wie dit meisje was en waarom ze hem zo intrigeerde. Was het haar lach? Stralend als de eerste zonnestralen. Of haar ogen, die hem deden denken aan de eindeloze blauwe hemel. Haar gezicht, dat was als de lente en de zomer, jeugd en onbezonnenheid. Met een onuitputtelijke blijdschap, zo oogverblindend dat het hem pijn deed.
Ze was alles wat hij niet was.
Ze was alles wat hij wilde.
Het meisje keek ook naar hem, zich afvragend waarom hij een mist van droevigheid om zich heen droeg. Onzichtbare wolken die waarschuwden voor een komende storm van verdriet en pijn. En dan de schaduwen die geheimen en duisternis met zich meenamen, kronkelend en wervelend, altijd aanwezig op zijn gezicht.
Hij was alles wat zij niet was.
