Na de pauze had ik nog maar één lesuur, maar jammer genoeg had ik dat vak niet samen met Collin. Wel bracht hij me naar het lokaal en was zelfs zo vriendelijk om aan te bieden me daar ook weer op te halen. Hij nam zijn taak om mij wegwijs te maken, in ieder geval erg serieus. Nu had ik creative writing, met niemand minder dan Mason...
Mijn dag werd er echt beter en beter op, niet dus, vooral toen ik te horen kreeg dat ik precies voor hem moest gaan zitten. Echt, wat had het universum vandaag tegen mij? Zo zelfverzekerd mogelijk liep ik naar mijn plaats, Masons dreigende blik negerend. Onschuldige, weerloze nieuwelingen bang maken was vast zijn hobby, want waarom zou hij zich anders zo belachelijk gedragen?
Ik ging zitten en staarde recht voor me uit, ik zou deze les gewoon extra goed opletten zodat het uur snel voorbij zou gaan. Helaas werd het niet zo'n succes... Het lukte me totaal niet om me te concentreren, ik was me namelijk constant bewust van Masons blik.
Hij staarde me nog altijd aan, ik kon het gewoon voelen, alsof het op mijn huid brandde. Ik wilde me bijna omdraaien om iets gevats naar hem te snauwen, maar verstijfde toen hij plotseling één van mijn krullen tussen zijn vingers door liet glijden.
Ik voelde hoe hij ermee speelde, telkens liet hij een lok los en pakte dan een nieuwe om die vervolgens om zijn vinger te winden. Eerst durfde ik amper adem te halen of me überhaupt te bewegen, bang dat hij weet ik veel wat zou doen. Maar dat idee was natuurlijk debiel, ik kon toch wel gewoon zeggen dat hij van mijn haar af moest blijven! Hoe oud was hij eigenlijk? Dit was toch niet de kleuterklas?
Ik moest me niet zo aanstellen en hem er gewoon mee confronteren, want zo zou ik me echt nooit kunnen concentreren. Het was bijna alsof hij wist waar ik aan dacht, want hij begon vanuit het niets te grinniken. 'Kun je van mijn haar afblijven!' siste ik zo zacht mogelijk. Ik draaide me niet naar hem om, durfde het nog niet. Heel even stopte hij en kon ik opgelucht adem halen. Maar nog geen seconde later ging hij ermee door en gaf er nu ook telkens korte rukjes. Met een ruk draaide ik me om zodat ik hem eens goed kon zeggen hoe irritant hij wel niet was, maar toen onze blikken elkaar kruisten, leek de hele wereld stil te staan.
Het was precies zoals een paar dagen geleden, maar dan nog vele malen erger. Vreemde, onbekende tintelingen schoten door mijn lichaam. Ik staarde naar zijn lippen, alsof dat nog het enige was waar ik naar kon kijken, al het andere leek er niet meer toe te doen en ik kon nog maar aan één ding denken: hem kussen...
Het was angstaanjagend, dat gevoel, vooral omdat ik niet wist waar het vandaan kwam en er geen enkele invloed op kon uitoefenen. Het gebeurde gewoon, ik had er geen controle over. Maar waarom? De hele dag had hij verschrikkelijk tegen me gedaan, dus waarom voelde ik dit? Waarom reageerde mijn lichaam zo heftig op zijn blik? Hij keek me doordringend aan met zijn donkergroene ogen. Ogen vol duisternis, bijna als de nacht. Maar toen ik beter keek, zag ik licht dansen achter de schaduwen. Glinsterend, als vloeibaar goud...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nee,nee, nee! Dit was niet mogelijk, ditverbeeldde ik me gewoon. Ogen konden niet op die manier van kleur veranderen,toch? Ik knipperde met mijn ogen, al die tijd bleef hij me op een intensemanier aanstaren. En terwijl hij naar me keek, leek datzelfde iets weer in mete ontwaken, schreeuwde het uit om vrijgelaten te worden. Het was bijna alsofvuur door mijn aderen stroomde, waardoor ik vanbinnen in brand stond. Mijn hartging er zelfs zo erg van tekeer dat ik bang was dat hij het kon horen.
De harde uitdrukking op zijn gezicht verzachtte en zijn ogen begonnen te stralen. Hij boog zich naar voren, misschien om iets te zeggen, misschien zelfs om me te kussen. Maar precies op dat moment ging de schoolbel en sprong ik op. Zo snel ik kon pakte ik mijn spullen en liep het lokaal uit. Ik rende door paniek zowat de gang op en botste hard tegen iemand op. Wat gebeurde er toch met me? Dit kon nooit goed zijn...
Zonder op te kijken verontschuldigde ik me, ik wilde al weglopen, maar twee sterke armen pakten me vast. Verward keek ik op, recht in Collins bezorgde ogen. 'April, wat is er? Gaat het wel–' Voordat hij zijn zin af kon maken, werd hij ruw onderbroken door Mason. Hij trok me uit Collins armen en drukte me stevig tegen zich aan. Ik was zo geschrokken door wat er allemaal gebeurde, dat ik van schrik geen woord kon uitbrengen.
'Van mij', gromde hij woest terwijl hij zijn gezicht in mijn nek begroef en mijn geur diep inademde om rustig te worden. Was hij soms krankzinnig geworden? Ik probeerde hem van me af te duwen, maar dat stond hij niet toe, in plaats daarvan sloeg hij zijn armen nog steviger om mijn middel en trok me dichter tegen zich aan.
Ik wierp Collin een paniekerige blik toe, maar hij leek net zo uit het veld geslagen als ik. Waarom gebeurde dit, alwéér? 'Mason, laat me nu onmiddellijk los!' Nogmaals probeerde ik hem zo hard mogelijk weg te drukken en deze keer had het meer effect. Zijn greep om mijn lichaam verslapte, zodat ik de kans kreeg om me los te wriemelen.
Snel liep ik naar Collin, die beschermend voor me ging staan. 'Doe dit niet Mason, begrijp je dan niet hoe verwarrend dit voor haar moet zijn?' vroeg hij zacht aan zijn vriend. Ik kon het gesprek allang niet meer volgen, begreep totaal niet wat ze allemaal bedoelden. 'Collin... Als je niet snel bij haar vandaan stapt, dan doe ik je wat aan!' snauwde Mason dreigend. Collin kromp ineen, maar schudde koppig zijn hoofd en bleef voor me staan.
Masons ogen werden vervolgens donkerder, hij gromde en greep Collin vast. 'Ga. Weg.' Maar Collin weigerde te luisteren, 'dit kun je niet doen Mason, je maakt haar alleen maar bang!' Er leek iets te knappen in Masons hoofd, want hij greep Collin bij zijn keel en smeet hem tegen de kluisjes. 'Ik zal haar nooit bang maken!' schreeuwde hij woedend.
Inmiddels had een groepje leerlingen zich om ons heen verzameld, die blijkbaar maar al te graag een gevecht wilden aanschouwen. Sommigen begonnen zelfs aanmoedigende woorden te roepen en juichten: 'vechten, vechten, vechten!'
Net op het moment dat het echt uit de hand begon te lopen, kwamen Dax en Jake aangesneld, ze schoten op Mason en Collin af en trokken ze uit elkaar. Zo snel ik kon liep ik naar Collin toe om te controleren of hij wel oké was. 'Gaat het wel?' vroeg ik hem bezorgd. Hij knikte en wankelde een beetje, dus sloeg ik mijn arm om hem heen zodat hij zijn evenwicht kon bewaren.
Ik vond het vreselijk om te zien dat Mason hem zoveel pijn had gedaan, vooral omdat het allemaal nergens op sloeg. Zijn agressieve gedrag niet, dat hele "je bent van mij" gebeuren... 'Jawel, morgen ben ik weer helemaal de oude!' Hij grinnikte, maar al snel ging dat over in een pijnlijk klinkende hoestbui. Ik wilde hem meenemen, weg van Mason, maar hij hield me tegen en schudde zijn hoofd. 'Ik blijf hier, bij Dax, Jake en Mason.'
Geschokt staarde ik hem aan, was hij soms gek geworden? 'Ik moet dit met hem uitpraten April, hij is mijn beste vriend', legde hij uit. Maar wat hij ook zei of beweerde, ik kon nog steeds niet geloven dat hij dit serieus meende. 'Ik bel je morgen', verzekerde hij me vlak voordat hij zich naar zijn vrienden omdraaide en mij verbaasd achterliet.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl 2. Maak een account aan 3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate) 4. Begin met lezen 5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen 6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen! 7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen! 8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
