'April, wacht!' Gelukkig, het was Collin.
Ik draaide me naar hem om, hij zag mijn gezicht en nam me vlug in zijn armen. 'Wat heeft hij gedaan...' Hij fluisterde het, maar ik hoorde de ingehouden woede.
Hoe moest ik het hem vertellen?
'Collin...Mason, hij-hij is mijn mate.' Ik voelde hem verstijven, hoorde hem moeizaam inademen.
'Weet je het heel zeker?' Vroeg hij zacht.
Ik keek naar hem op en werd direct geconfronteerd met de pijn in zijn ogen. Maar dit was het beste voor hem, als ik er mee zou wachten zou dat alleen maar gemeen zijn.
'Ja, ik weet het heel erg zeker', antwoordde ik.
Het is beter zo April, we kunnen hem niet aan het lijntje houden. Dat zou echt heel sneu zijn.
Ik was het met Kailyn eens deze keer.
'Natuurlijk is hij je mate', zuchtte Collin.
'Wie anders...' Hij liet me los en deed een stap naar achteren. Ik keek hem bevreemd aan, 'hij is mijn Alpha April...als hij je mate is...' Zijn stem stierf weg. 'Hij heeft het recht me bij je weg te houden en ik kan er niets tegen doen.' Hij deed nog een stap bij me vandaan, een steek van pijn schoot door me heen.
Waarom moest Mason altijd alles verpesten?
Waarom...
Ik had een hekel aan hem, echt een hekel!
'Sorry April...' Mompelde hij terw, ijl hij zich omdraaide en bij me vandaan liep. Vol verbazing staarde ik hem na...hij liep gewoon bij me weg.
Zo gemakkelijk ging dat blijkbaar.
Hij kan er niets aan doen April, als hij van Mason bij je uit de buurt moet blijven kan hij daar niets tegenin brengen. Mason is zoals hij al zei, zijn Alpha. En een Alpha zijn bevel is bindend.
Ik was blij dat ik Kailyn had, zij begreep al dit wolvengedoe zoveel beter als ik. Wat best logisch was aangezien zij de wolvenkant van mij was.
Ik vroeg me af wanneer ik zou veranderen en of Collin nog steeds aanwezig zou zijn.
Bij aankomende volle maan April, dan zullen we voor het eerst veranderen! Ik ben zo blij.
Ja...dat merkte ik. Kailyn schreeuwde het zowat uit van plezier in mijn hoofd. Ik kreeg nog eens hoofdpijn van haar.
Doe niet zo gek, dat kan helemaal niet!
Ik rolde met mijn ogen, ik geloofde haar dus echt niet. Reken maar dat ik hoofdpijn van haar kon krijgen. Als zij zo bleef schreeuwen...
Ik liep door de school, ik twijfelde bij de deuren en besloot naar buiten te gaan. Ik had nog wel even de tijd voor mijn volgende les begon.
Ik dwaalde door het bos achter de school, toen ik een bankje zag besloot ik erop te gaan zitten.
Ik staarde wat voor me uit, ver in gedachten verzonken. Wat moest ik nu doen?
Mason was mijn mate, maar hij was ook nog steeds met Lynn. Zou hij het uitmaken?
Maar wat dan nog? Zo snel ging ik het hem toch niet vergeven, of wel?
Nee, hij mocht best eens even zijn best doen!
Ik sloot mijn ogen, dit was allemaal moeilijker dan verwacht...
Was Edyth hier maar, zodat ik met haar kon praten. Ze zou in de kerstvakantie komen, maar die was al geweest en ik had niets meer van haar gehoord. Ik moest natuurlijk wel bekennen dat ik ook niets meer van mij had laten horen, maar dat kwam vooral door het "Mason incident".
