'C-collin...' Zei ik met trillende stem.
Toen ik op mijn kamer was gekomen had ik direct de telefoon gepakt om hem te bellen.
Vreemd genoeg had hij opgenomen, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht.
'April, wat is er?' Vroeg hij zacht en bezorgd.
'Ik-ik denk dat ik ontspoor', bibberde ik, tranen rolden over mijn wangen naar beneden.
Goed zo, bel Collin! Hij zal door de dolle zijn als hij hoort dat ik er ben!
'Hoezo, waar heb je het over?' Hij klonk verbaasd, in de war. Hij begreep het niet.
'Er is dus die stem...in mijn hoofd.'
Ik hoorde hem raspend lucht naar binnen zuigen.
'Je wolf bedoel je?' Zei hij.
'J-ja...' Antwoordde ik stotterend.
'Weetje wat dit betekend April? Je...je gaat binnenkort veranderen. Je wordt een wolf April.' Hij klonk zo vrolijk, zo blij.
Ik had hem geloof ik nog nooit eerder zo opgetogen gehoord. En dat terwijl ik toch duidelijk doordraaide.
Hij zegt toch net dat je in een wolf gaat veranderen, dat verklaart het dus. Precies zoals ik je eerder al heb verteld! Waarom kun je toch niet naar me luisteren?
Kailyn klonk chagrijnig en een tikkeltje boos.
Ik negeerde haar gewoon.
'Je denkt echt dat ik ga veranderen?' Vroeg ik.
Ik hoorde wat geluiden bij hem op de achtergrond, ook hoorde ik hem ergens naartoe lopen. 'Ja, dat denk ik niet alleen April...ik weet het honderd procent zeker. Mag ik vragen hoe je wolf heet?' Het was zo vreemd om het erover te hebben, als hij het vroeg klonk het als de normaalste zaak van de wereld.
Alsof we het over een huisdier hadden.
'Ze heet Kailyn', ik zei het half fluisterend.
Ja, vertel hem maar hoe ik heet!
'En ze vind het heel erg leuk dat ik je vertel hoe ze heet...ik vind haar nogal gek.' Ik hoorde Collin grinniken. 'Ze is niet gek, ze is een deel van jou April. Dat zou dus betekenen dat je jezelf voor gek zou verklaren.' Ik rolde met mijn ogen toen ik Kailyn in mijn hoofd hoorde lachen.
'In ieder geval zal ik je wolf graag eens ontmoeten als je veranderd bent...umh, ik weet niet of je antwoord wil geven maar...' Zijn stem stierf weg, hij twijfelde blijkbaar om iets.
Waarom zou ik ergens geen antwoord op geven?
'Zeg het nou gewoon Collin.' Zei ik.
Ik hoorde hem zuchten, 'goed...wie vraag je allemaal bij je eerste verandering?' Vroeg hij.
Ik kon aan zijn stem horen dat hij zich ongemakkelijk voelde bij deze vraag.
Maar waarom? Waar was dat voor nodig?
En toen begreep ik het plots.
Ik glimlachte, 'zou je erbij willen zijn Collin?'
Ik hoorde hem opgelucht uitademen, 'ja, ja heel erg graag!' Jubelde hij vrolijk.
Ik giechelde om zijn reactie, ik was blij dat ik het Collin had verteld, dat ik hem direct had gebeld.
Het voelde goed om het er met hem over te hebben. 'Waarom vroeg je het niet meteen?' Wilde ik weten, ik was nieuwsgierig geworden.
'Nou...umh...normaal bij een verandering van een nieuwe wolf komen vaak alleen familie en geliefdes...mates...als je begrijpt wat ik bedoel.' Nu begreep ik inderdaad waarom hij het moeilijk vond om te vragen. Wij waren geen mates geen familie en hij kwam ook nog eens uit een andere Roedel. Maar ik wilde hem erbij dus kwam hij.
Ja, Collin komt bij onze eerste verandering! Is dat niet geweldig April?
Vroeg Kailyn me enthousiast waardoor ik weer met mijn ogen wilde gaan rollen.
'Kailyn is in ieder geval helemaal enthousiast!' Vertelde ik hem grinnikend.
Hij lachte ook, 'daar ben ik blij om Apr...' Ik hoorde gekraak en andere geluiden die ik niet kon plaatsen.
'April', zijn stem.
Hij had de telefoon van Collin afgepakt, hij sprak tegen me...
Ik voelde direct de tranen in mijn ogen branden, de laatste tijd huilde ik echt teveel.
'M-mason...' Fluisterde ik zacht.
Een snik rolde over mijn lippen, ik greep snel de muur vast, anders stortte ik ter plekke nog in.
'H-huil je?' Zijn stem klonk twijfelend.
'N-n-nee...ik-ik huil n-niet', loog ik.
'April, ik weet dat je huilt. Ik hoor het toch.' Hij klonk boos, waarom klonk hij boos?
'Wil je Collin weer geven?' Piepte ik.
'Wat...nee, waarom?' Gromde hij, nog bozer.
'Omdat...omdat ik iets met hem aan het bespreken was.' Ik probeerde mijn stem hard te laten klinken maar faalde daar misserabel in.
Het klonk juist zwak en bibberig.
'Wat-hadden-jullie-te-bespreken?' Waarom deed hij opeens zo commanderend? Wat ging het hem überhaupt aan? Hij was degene die me niet meer wilde, waarom deed hij dus zo...zo jaloers.
Jaloers.
Mason was jaloers...op mij en Collin.
Ik begon onmiddellijk als een gek te glimlachen.
'Dat gaat je dus helemaal niets aan Mason, en geef me nu Collin terug!' Siste ik naar hem, niet wetend waar ik de plotselinge moed vandaan haalde om zo uit te vallen naar hem.
Ik hoorde hem scherp inademen, hij had het niet zien aankomen. 'April...' Begon hij.
'Nee Mason, geef me NU Collin!' Snauwde ik woest. Waarom deed hij zo moeilijk?
'Alsjeblieft...April, ik....' Hij klonk onzeker.
Toen vanuit het niets: 'Kan ik je zien?'
Wat?
WAT?
Meende hij dit, was hij serieus?
'Nee.' Antwoordde ik ferm.
Nu was ik eens een keer degene die hard was.
En eerlijk gezegd, dat voelde stukken beter.
Het voelde alsof ik eindelijk eens de touwtjes in handen had, dat ik de controle had.
Niet hij, nee ik.
Ik kreeg Collin niet aan de telefoon, in plaats daarvan hoorde ik een mechanisch geluid.
Piep...piep...piep
Ik besefte me dat hij had opgehangen.
Een uur later belde Collin terug.
'Sorry April...ik wist niet dat hij in de buurt was, ik dacht echt dat hij nog op zijn kantoor zat met Jules en Cars', zei hij verontschuldigend.
'Het geeft niet Collin, echt niet.' Mompelde ik.
Eigenlijk was ik er vreemd genoeg blij om.
Het telefoontje met Mason had me goed gedaan, ik voelde me zekerder van mijn zaak.
Hij was jaloers geweest, echt jaloers.
Hij wilde me zelfs weer zien!
Maar ik zou deze keer niet zo gemakkelijk opgeven. Ik zou deze keer volhouden.
Dit ging ik hem niet zomaar vergeven. Hij moest het maar eens gaan verdienen en zijn best doen.
Als hij me nog altijd wilde, dan moest hij dat maar eens laten zien! Want hoe het eerst was...dat wil ik niet meer, nooit meer. Ik zou me niet weer zo laten behandelen.
En dan kwam Collin...
Want wat wilde ik? Voelde ik echt iets voor hem, of was het zoals hij zei? Kuste ik hem alleen maar omdat ik wanhopig probeerde Mason te vergeten?
Ik wist het niet, niet echt.
Aan de ene kant wilde ik er alles aan doen om Mason ver uit mijn hart te bannen, maar aan de andere kant...kon ik het gewoon niet.
Wat ik voor Mason voelde, of had gevoeld, dat was zo sterk. Nog nooit eerder had ik zoiets voor iemand gevoeld.
'April?' Hoorde ik Collin zeggen.
Ik schrok op uit mijn gedachten, 'ja, sorry ik was er niet helemaal bij. Het spijt me...zie ik je morgen weer?' Vroeg ik hoopvol.
Ik hoorde hem lachen, 'natuurlijk zie je me morgen weer gek...maar ik had gedacht dat je nu wel weer naar school zou gaan, nu je weer praat.'
Ik verstijfde.
School...
Ooit moest ik er weer heen, maar daar was ik nog lang niet aan toe. Ja, ik sprak weer.
Maar gelijk weer naar school gaan, dat was wel een hele grote stap in één keer.
'April, laat anders maar...ik begrijp het, oké?' Hoorde ik Collin zeggen na een hele lange stilte.
Hij klonk nogal teleurgesteld, wat me een steek bezorgde. Ik wilde niet dat hij teleurgesteld was.
'Ik...ik zal weer komen oke, als jij me komt ophalen en de hele tijd bij me blijft.' Fluisterde ik. Het was weer een lange tijd stil.
Ik hoorde hem verbaasd naar adem happen.
'Meen je dit?' Vroeg hij twijfelend.
Ik keek naar mezelf in de spiegel. Kon ik dit aan?
Was ik er echt klaar voor om weer naar school te gaan? Alles in me twijfelde.
Ja, we kunnen dit! Collin is toch bij ons?
Aan Kailyn had ik ook niet veel, zij wilde gewoon zo veel mogelijk bij Collin zijn.
'Ja', zei ik stilletjes, me vasthoudend aan Kailyns woorden. 'Ja, ik meen het.'
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
