Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Ik hoorde geschreeuw, hartverscheurend geschreeuw en gejammer. Direct zat ik rechtovereind in mijn bed. Waar kwam het vandaan? Ik luisterde aandachtig, gefocust.
'Nee...nee, nee...alsjeblieft, nee!'
Mason.
Ik gooide mijn benen over de rand van het bed en rende de gang op, zoekend naar zijn kamer.
Het was niet moeilijk te vinden, ik volgde gewoon het geluid.
Voorzichtig opende ik de deur van zijn slaapkamer, ik gluurde naar binnen en zag hem op zijn bed liggen. Hij trilde, beefde en draaide telkens om en om. Waar droomde hij toch over, waarom had hij zulke heftige nachtmerries?
'Nee! Ga weg, ga alsjeblieft weg!' Schreeuwde hij weer in wilde paniek. Ik liep snel op het bed af en klom erop, ik waagde het niet al te dicht bij te komen direct. Ik herinnerde me nog de vorige keer toen hij me van zich af had geslagen.
Hij maaide met zijn armen in het rond, vechtend tegen onzichtbare tegenstanders die hem kwelden in zijn slaap. Om hem zo te zien, bezweet en trillend, zo hulpeloos...het liet me volstromen met spijt, medelijden, verdriet. Zoiets gunde je niemand, zelfs niet je grootste vijand. Wat hij absoluut niet was. Hij was mijn vijand niet, hij was mijn mate, mijn zielsverwant.
Ik zou willen dat ik die kwelgeesten kon verjagen en hem kon bevrijden uit deze boze droom. Maar ik moest ook op mijn hoede zijn, hij bleef een wolf en in deze staat kon hij weleens gevaarlijk zijn. Hij zou me onbedoeld pijn kunnen doen.
'Mason...' Fluisterde ik zacht.
Voorzichtig kwam ik dichterbij, oplettend zodat ik niet onverwachts weggeslagen werd door hem.
Ik legde mijn hand op zijn borst, die snel rees en daalde. Hij was echt in paniek.
'Ssshhh...rustig maar, ik ben bij je', suste ik hem terwijl ik mijn hand naar zijn gezicht bracht en hem tegen zijn wang aanlegde. Direct zag ik zijn gezicht wat ontspannen. Zijn lichaam begon langzaam slap te worden, ik krulde me naast hem op en drukte mezelf dicht tegen hem aan. Vrijwel onmiddellijk voelde ik dat hij een arm om mijn middel heen sloeg. Ik sloot mijn ogen en luisterde hoe zijn ademhaling langzaam weer regelmatig werd. Ik was blij dat hij wat gekalmeerd was nu ik bij hem was, ik was benieuwd of hij echt wist dat ik het was. Of hij dat voelde in zijn slaap.
Terwijl ik luisterde naar zijn zachte ademhaling, voelde ik hoe ik zelf ook weer slaperig werd.
Ik zou hier wel blijven slapen...
'Nee! Nee, nee...' Ik schrok direct weer op, wat was er aan de hand, wat gebeurde er?
Ik was blijkbaar heel even weggedommeld en nu begon het weer. Ik voelde Masons armen nog altijd stevig om me heen, iets te stevig zelfs.
Hij klemde me als een bezetene aan zich vast, zijn armen als een stalengreep om mijn middel.
'Mason.' Zei ik terwijl ik naar lucht hapte.
Ik kreeg het steeds benauwder en begon zelf ook in paniek te raken. Wat moest ik doen?
Rustig blijven, gewoon rustig blijven. Je krijgt nog steeds lucht...probeer hem te kalmeren.
Adviseerde Kailyn me kalm.
Ze had gelijk, zolang ik nog lucht kreeg moest ik niet volledig in paniek raken. Er was nog niet echt iets aan de hand...nu nog niet.
In plaats van me uit zijn greep los te rukken, wat ik in eerste instantie had willen doen, sloeg ik mijn armen ook om hem heen. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik er nog altijd was, dat ik bij hem zou blijven en ik niet weg zou gaan.
'Mason, het komt goed...ik ben bij je', mompelde ik zacht. Ik wist mijn hand omhoog te brengen en streek zijn haar uit zijn gezicht. Het voelde klam aan, net als bij mensen die koorts hadden. Was hij soms ziek aan het worden?
Ging het wel goed met hem?
Bezorgdheid overviel me, wat als hij hartstikke ziek aan het worden was. Moest ik dan een dokter bellen? Had hij pijnstillers nodig?
Wolven kunnen niet ziek worden, niet echt...het is bijna onmogelijk. We zijn niet vatbaar voor menselijke ziektes en wolvenziektes komen amper voor dus dat is het vast niet. Het heeft echt met zijn dromen te maken denk ik.
Ik hoopte maar dat Kailyn gelijk had.
'Mason, alsjeblieft...word wakker.' Ik durfde hem niet wakker te schudden, zoals ik weleens bij mijn broers had gedaan als één van hun een nachtmerrie had. Bij Mason was het anders, hij zat er veel dieper in. Ik was bang dat het verkeerd ging als ik hem abrupt wakker maakte.
'Mason...toe', ik voelde dat tranen opwelden in mijn ogen, ik vond het gewoon zo verschrikkelijk om hem zo te zien. Ik kon er niet tegen.
'April', fluisterde hij heel zacht.
Ik glimlachte, hij werd wakker. Hij werd wakker!
'Nee! Niet doen! Blijf van haar af!' Gromde Mason als een bezetene. Was ik nu ook al in zijn droom? Waar droomde hij toch over?
Wat gebeurde er met me...
Ik begon harder te huilen en drukte me stevig tegen zich aan. 'Het is niet echt Mason, ik ben bij je...niemand doet me iets aan.' Snikte ik zacht.
Hij verstijfde plots, vervolgens spanden al zijn spieren weer aan. Geschrokken hield ik mijn adem in. Met zijn volle kracht duwde hij me van zich af, ik vloog achterover, van het bed af en op de grond. Met een harde klap kwam ik neer, ik slaakte een kreet van schrik en kreunde toen ik voelde dat mijn hoofd als een gek begon te steken. Ik was geloof ik behoorlijk hard neergekomen...niet goed.
Hij sprong zelf van het bed en kwam naast me terecht. Hij greep me vast en tilde me op, 'raak haar nog één keer aan en ik zweer het...ik ruk je kop eraf!' Dreigde hij, er lag een vreemde glans in zijn ogen. Hij zat echt diep in die droom...hij slaapwandelde en praatte alsof hij wakker was.
'Mason', zei ik benauwd, 'ik ben het...A-April.' Wist ik uit te brengen. Hij liet me abrupt los.
Had ik hem weten te bereiken?
Ik moest doorgaan! Hij leek langzaam door de droom heen te breken. Het zou me lukken.
'Mason, alsjeblieft...word wakker. Ik ben bij je, er is niets aan de hand. Niemand doet me iets aan.' Ik deed een stap in zijn richting en raakte hem weer zacht aan, er ging een schok door hem heen. 'Toe, Mason...alsjeblieft.' Smeekte ik.
Ik ging op mijn tenen staan en drukte een vluchtige kus op zijn lippen, 'ik ben bij je, ik laat je niet alleen...beloofd.' Fluisterde ik.
Hij knipperde met zijn ogen, verbazing en onzekerheid was duidelijk te zien.
'April...wat-wat is er gebeurd?' Vroeg hij.
Ik glimlachte en sloeg mijn armen om hem heen, hij trok me direct nog dichter tegen zich aan.
'Je had weer een nachtmerrie', zei ik zacht.
Hij liet me onmiddellijk los en deed een stap achteruit. 'Wat heb ik gedaan...heb ik je pijn gedaan?' Fluisterde hij in paniek.
'Nee, het valt wel mee...een beetje last van mijn hoofd dat is alles.' Ik hoorde hem raspend inademen. 'Heb ik je geslagen?'
Ik schudde mijn hoofd, 'laten we zeggen dat ik weer van het bed afviel.' Mompelde ik.
'Maar het geeft niet Mason, je kon er toch niets aan doen...je had een nachtmerrie.' Ik deed weer een stap in zijn richting, deze keer bleef hij staan.
'Zou je me echt niet alleen laten?' Vroeg hij.
Ik glimlachte, hij had dat blijkbaar gehoord.
'Natuurlijk niet...ik zou je nooit zo in de steek laten. Ik ben je mate Mason, dat zou ik je niet aandoen.' Toen ik het gezegd had was het even stil, bijna was ik bang dat de woorden verkeerd zouden vallen, bijna...
Maar hij tilde me vanuit het niets op en sloeg zijn armen stevig om me heen waardoor ik wist dat het goed zat. 'Je weet niet hoeveel dat voor me betekend April...ik ben zo blij dat je er bent.'
Het klonk misschien gek, maar ik was ook blij dat ik er was. Het was precies zoals Kailyn had gezegd, hierdoor zou het weleens weer goed kunnen komen tussen ons. Het begin was er tenminste.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
(Dit kan weer sexueel getinte stukjes/scenes bevatten dus als je jonger bent dan 13 jaar, dan mag je dit dus ABSOLUUT NIET LEZEN!)
Nu jullie dit toch lezen: neem even de tijd om te voten/te commenten/te followen.
Het is immers maar een (kleine) moeite, en echt waar: iedere stem die telt!
P.S als je dan toch reageert....voeg er dan alsjeblieft #Wattys2014 aan toe :D
Jullie weten allemaal welke dag het vandaag is...2 december!!!!!
En dat betekent dat de winnaars van de wedstrijd: Bedenk het beste personage, vandaag bekend worden gemaakt! Is dat niet spannend??? Hahaha, maar jullie zullen nog even moeten wachten, rond eind van de middag/begin van de avond zal ik pas vertellen wie het zijn geworden. Ja-ja, nog heel, heel eventjes wachten dus.
Ik zal het deze keer niet mega lang maken, zoals ik bij de eerdere 'authors notes' wel heb gedaan. Ik begrijp heus wel dat jullie het af en toe vervelend vinden...duh, ben ook niet gek.
Natuurlijk zal ik het "leuke" stukje erin laten. (Dat ik jullie echt op deze manier moet overhalen om meer te voten/commenten/followen...pfff hard hoor voor mij, haha grapje ik vind het juist mega leuk!)
(Mason drukt zijn lippen op de jouwe, zijn vingers glijden over je intiemere gedeelte, laten je in vuur en vlam zetten. Hij drukt zijn onderlichaam harder tegen je aan, jij kan niet meer tegen zijn kwellende geplaag. Je hebt hem nodig, je wil hem voelen, je wil hem liefhebben, je wilt je met hem verbonden voelen.
"Alsjeblieft" smeek je terwijl je je losmaakt van zijn hongerige kus. "Ik wil je, ik heb je nodig, nu" Hij grijnsd "Uh-uh-uhuh" zegt hij hoofdschuddend, hij brengt zijn gezicht weer dichter naar het jouwe en bijt zacht op je onderlip. "Je hebt nog niet gedaan wat je eerst moet doen. Je zal eerst moeten voten/commenten/followen, want anders geef ik je niets.")
