Daar ben ik weer!!!!!! Sorry, ik had even een korte vakantie...Hahaha :D
Het lukte me echt even niet meer om te schrijven, ik moest eerst even een paar dingen op een rijtje zetten, plus dat ik heel veel heb gewerkt de afgelopen dagen. Kerst is een drukke tijd...pffff Ik heb jullie allemaal echt zo erg gemist!!!! Ik moest gewoon weer beginnen met schrijven (terwijl ik nu eigenlijk hard moet leren voor mijn aankomende schoolexamenweek. Die heb ik na de vakantie namelijk!) Terwijl jullie dit lezen, neem alsjeblieft even de tijd om te voten ;)
Volle maan...dat was vanavond.
En ik moest toegeven dat ik bang was, doodsbang. Vandaag zou het gebeuren, vandaag zou ik veranderen. Ja, ik was bang.
Maar ik voelde me ook sterker dan ooit tevoren, het was alsof Kailyn meer aanwezig was. Haar gedachten werden mijn gedachten en die van mij die van haar. We waren twee aparte zielen in één, nu pas leek ze echt een deel van me. Ze hoorde bij me, was me.
'Het komt allemaal goed', fluisterde Alec in mijn oor, 'ik ben bij je...'
Maar Mason niet...
Ja, ik begon steeds meer voor Alec te voelen, maar Mason bleef mijn mate, mijn andere, eerste mate. Ik kon hem niet zomaar uit mijn hoofd zetten, dat was onmogelijk. Al die dingen die er waren gebeurd kon ik toch niet zomaar vergeten? Wat Alec van me wilde was iets dat hij me nooit zou mogen vragen. 'Ik zal er zijn, wat er ook gebeurd.' Ging hij verder terwijl hij me zacht tussen mijn schouderbladen kuste. Ik sloot mijn ogen en probeerde te doen alsof...Ik deed alsof het me helemaal niets uitmaakte, alsof het me niets deed dat ik hier vast zat. Want soms was dat gemakkelijker om te doen dan de werkelijkheid onder ogen te komen. Ik voelde wat voor Alec, hij had een kant van zichzelf laten zien die ik niet verwacht had bij hem. Hij had zijn kwetsbaarheid getoond en zijn masker af gezet.
En ik was als betoverd door wat ik zag.
Het was iets dat Mason niet had gedaan, hij hield die dingen juist voor zichzelf. Alles bleef geheim, verborgen... Dit was anders, een openheid die me deed inzien hoe het kon zijn. Hoe het eigenlijk hoorde te zijn. Ik had gewoon nog nooit eerder zoiets ervaren. Maar dat betekende nog niet dat ik het ermee eens was. Alec hield me hier gevangen en dat kon niet. Het was oneerlijk. Als hij wilde dat dit iets zou worden, dan moest hij me vertrouwen en vrij kunnen laten. Maar tot nu toe zag het er niet echt naar uit dat dat ging gebeuren.
'Alec...' Fluisterde ik.
Hij kwam overeind en keek me aan, afwachtend en nieuwsgierig voor wat er zou komen.
'Waarom doe je dit, waarom houd je me hier vast?' Zijn gezicht vertrok, ik zag dat hij zijn afstandelijke masker weer opzette.
'Waarom kun je me niet vrijlaten Alec, waarom vertrouw je me niet?' Hij gaf geen antwoord en staarde me slechts boos aan. 'Je hoort je mate toch te kunnen vertrouwen?' Vroeg ik.
'Je weet waarom ik je hier houd, veilig...bij mij. Het is niet dat ik jou niet vertrouw, ik vertrouw hem niet.' Zijn kaak verstrakte, ik legde mijn hand tegen zijn wang en glimlachte toen hij zijn ogen sloot en zuchtte. 'Denk je nu echt dat ik je hier gevangen wil houden April? Den je dat ik echt...' Zijn stem stierf weg. Ik drukte mijn lippen zacht op de zijne, 'nee, nee dat denk ik niet. Ik vind het gewoon niet leuk om hier opgesloten te zitten, dat is alles.' Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me dichter tegen zich aan, ademde diep mijn geur in.
'Ik wil je niet kwijt April, nooit...Ik kan niet meer zonder je, het idee alleen al kan ik amper verdragen.' Ik legde mijn hoofd precies tussen de holte van zijn nek en schouders en genoot van het gevoel gewoon vastgehouden te worden. Na deze paar dagen hier, na alles wat Alec had gezegd...al die herinneringen, gedachten en geheimen die hij met me gedeeld had. Na dat alles wist ik ook niet meer precies hoe ik zonder hem kon zijn. Als ik hem nu nooit meer zou kunnen zien zou ik dat ook niet kunnen verdragen. Of het liefde was betwijfelde ik. Wat ik wel zeker wist, was hoe Kailyn hem zag. Zij wilde hem, kon geen genoeg van hem krijgen. Nog altijd wilde ze nog dichter bij hem zijn, ondanks dat we nu samen op dit bed lagen en hij me in zijn armen hield. Ik wist maar al te goed wat ze wilde, maar dat kon ik haar onmogelijk geven. Als ik me op die manier aan Alec bond...dan kon ik niet meer terug. Dan was Mason officieel verleden tijd. Wat natuurlijk precies was wat Alec wilde. Iedere avond kwam hij op mijn kamer, en iedere avond ging hij een stapje verder. Hij wachtte af, speelde met mijn verlangen en kwelde me met zijn geduld. Hij deed het expres, daar was ik me maar al te goed van bewust. Hij wilde dat ik het wilde, dat het mijn keuze was. Hij speelde dat spelletje heel goed, maar ik doorzag hem.
Ik wist wat zijn plan was, ik wist wat hij voor vanavond gepland had. Als Kailyn op haar sterkst was zou hij zijn volgende zet zetten. Kailyn zou hem niet kunnen weerstaan, haar instinct was te sterk en overheersend. Ze zou zich er blind aan overgeven en ons in een diep ravijn gooien zonder dat ze het door zou hebben. Een wolf handelt op gevoel, op instinct...ik had hier het verstand, de hersenen. Maar vanavond zou ik daar helemaal niets meer aan hebben. Dan zou dat alles vervagen. Ik zou één worden met mijn innerlijke wolf. Iets prachtigs, maar o zo beangstigend iets. 'Ik wil je meenemen naar een bijzondere plek liefste...ik wil dat je eerste verandering speciaal wordt.' Hij kuste me op mijn voorhoofd en maakte zich toen los uit onze omhelzing. Hij klom het grote bed uit en liep direct door naar de badkamer, niet veel later hoorde ik de douche aangaan. Ik begroef mijn gezicht diep in de kussens en sloot mijn ogen.
Ik wilde dit niet.
Ik wilde dit niet.
Ik wilde dit niet voelen...
Zijn zachte en lieve gefluister...ik wilde niet dat het iets met me deed. Ik wilde niet dat dit me raakte. Dat ik vlinders in mijn buik voelde door het idee dat we naar een bijzondere plek gingen.
Nee, dat wilde ik allemaal niet.
En toch was het er, ik kon het niet ontkennen.
Ik kwam ook het bed uit, voor ik eenmaal doorhad wat ik aan het doen was, stond ik al in de badkamer. Ik zag hem door het glas in de douche staan, hij had zijn rug naar me toegekeerd maar ik wist dat hij me had horen binnenkomen.
Langzaam kleedde ik me uit, mijn hart dat als een razende tekeer ging. In mijn achterhoofd was het maar al te duidelijk wat ik van plan was te doen, toch weigerde ik er bij stil te staan.
Kailyn stuurde me, alsof ze mijn lichaam even overnam. Ik zweefde ergens, keek toe terwijl het gebeurde. Ik liep naar voren, opende de glazen deur van de douche en stapte naar binnen.
Zijn handen die me vastgrepen en tegen de muur drukten, zijn gouden ogen die zich in de mijne boorden. Het verlangen, de honger zo duidelijk aan de oppervlakte...
'April...' Zijn stem klonk schor, rauw, dierlijk.
Maar ik antwoordde niet, ik kuste hem en verloor mezelf.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Lieve, lieve fans...ik ben jullie niet vergeten, echt niet hoor!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik heb jullie juist ontzettend gemist, ik heb schrijven gemist, ik heb April, Mason en Alec gemist (niet normaal joh hoe erg je personages kan missen). Maar zoals jullie weten zat ik met een "dingetje". Dat heb ik nu opgelost!!!!!
Zo, ik weet dat jullie nu natuurlijk weer denken: Jippieeeee elke dag weer een update! Maar dat lukt me denk ik niet op dit moment...na de vakantie heb ik namelijk mijn schoolexamenweek, waar ik heel erg hard voor moet leren! Dus kan ik waarschijnlijk niet elke dag een hoofdstuk schrijven. Maar na die ellendige toetsweek zal ik weer heel veel gaan schrijven (dat beloof ik jullie allemaal!!!!).
Zouden jullie nog even heel lief willen zijn en willen commenten en voten????
Ik heb jullie reacties en commentaar namelijk mega gemist de afgelopen weken!!!
Ik hou nog steeds evenveel van jullie, ik hoop dat jullie mij ook nog een beetje mogen...
XXXXXXXXXXXXX
