'Ik moet het eerlijk toegeven, het schilderen was toch leuker dan verwacht', zei Collin tegen me toen we de eetzaal in liepen. Collin had voor ons beiden een gigantische mok warme chocolademelk met slagroom gehaald omdat hij wist dat ik dat lekker vond, en zodat we een beetje warm konden blijven. Deze school moest echt wat doen aan de verwarming, het was hier overal koud.
Ik grinnikte, ik wist wel dat hij het schilderen leuk zou gaan vinden. Alleen maar sport kon nooit goed zijn voor een mens, af en toe had je ook iets creatiefs nodig in je leven. Collin zwaaide naar zijn vrienden en liep eropaf, ik bleef twijfelend staan. Kon ik wel zomaar bij hem gaan zitten?
Hij merkte het en draaide zich om, 'kom je nog?' Hoewel hij duidelijk liet merken dat hij het geen probleem vond dat ik bij zijn vrienden kwam zitten, wist ik het toch niet zo zeker. Met Tyler kon ik aardig goed opschieten, maar Dax en Jake leken me niet echt te mogen. Snel liet ik mijn blik de eetzaal rondgaan, mijn broers hadden zo te zien al vrienden gemaakt. Er zat niets anders op dan bij Collin en zijn vrienden te gaan zitten, want andere leerlingen kende ik nog niet.
'Ik was echt even bang dat je nee zou zeggen', zei hij zacht tegen me toen ik naast hem plaatsnam aan de ronde tafel. Tyler glimlachte vrolijk naar me, maar Dax en Jake wisselden een veelzeggende blik, zo te zien waren ze het hier niet helemaal mee eens. 'Collin man, weet je zeker dat jullie niets met elkaar hebben? Want jullie twee lijken verdacht veel op een klef en irritant stelletje, hoewel iedereen natuurlijk weet dat ze Ma–' Dax werd onmiddellijk afgekapt door Collin, die een appel naar zijn hoofd smeet.
'Gast, wat had ik je nou gezegd! Ik ben gewoon haar buurjongen, we zijn vrienden, meer niet', snauwde hij naar Dax, die met een moeilijk gezicht over zijn voorhoofd wreef. 'Waarom ben je dan van profiel geswitcht om samen met haar lessen te volgen?' daagde Jake hem uit, waardoor ik zowat een slok van mijn warme chocolademelk uitproestte.
'Ik wist wel dat je het niet serieus meende!' Ik keek Collin verontwaardigd aan, hij hoefde me helemaal niet rond te leiden deze week, dat had hij gewoon verzonnen! Collin leek duidelijk niet erg blij te zijn dat Jake dit verteld had, hij wierp hem namelijk een vernietigende blik toe en durfde mij vervolgens niet meer aan te kijken. Ik grinnikte, het had eigenlijk ook wel iets komisch. 'Dus, dat wordt de rest van het jaar schilderen, misschien is het een idee om extra bijles te nemen.' Ik knipoogde naar Collin, waardoor Dax en Jake bulderden van het lachen.
De boze blik die ik kreeg, had ik kunnen zien aankomen, die was verdiend. Maar ik had het er voor over, want dit was echt prijsloos. 'Dus man, het kunstprofiel, vast heel erg... Creatief? Past helaas niet echt bij je', mengde Tyler zich in het gesprek. De moeilijke en geladen sfeer die er tijdens het uitgaan tussen ons in had gehangen, leek nu bijna volledig te zijn verdwenen.
Ik had verwacht dat Collins vrienden onaardig zouden doen, maar ze bleken hartstikke "oké" te zijn. Ik was blij dat Collin me had overgehaald om bij hem te komen zitten. Misschien had hij gelijk en hadden ze gewoon een beetje moeite met het feit dat ik nieuw was.
'Wat doet zij hier!' Ik kromp ineen onder zijn woedende stem en toen ik me langzaam omdraaide om hem aan te kijken, leek mijn hart het te begeven. Hij had zijn ogen tot spleetjes geknepen en had een dreigende blik in zijn ogen die me liet beven van angst. Ik wist niet waarom hij zo deed, wat de reden was voor zijn gedrag, of wat er überhaupt tussen ons gaande was. Maar één ding wist ik wel: dit was niet normaal...
'M-mason', stamelde Collin, 'je kent April toch nog wel, van The Wolf Cage?' Ik had medelijden met Collin, hij leek duidelijk nog erger van slag te zijn door Masons humeur, dan ik was. Ik begreep het maar al te goed, die gast was ook echt doodeng. Alleen al hoe hij op ons neer keek, alsof hij zich werkelijk waar beter voelde dan de rest. En dat was nog niet eens het ergste, hij vertikte het namelijk om me ook maar een blik waardig te keuren. Een simpel, 'hallo', kwam er niet eens vanaf.
Ik wilde al bijna verontwaardigd opstaan en weglopen, maar Collin greep snel mijn pols vast en hield me stevig op mijn plek. Mason was ondertussen naar de andere kant van de tafel gelopen en ging precies tegenover me zitten. Lekker dan! Kon mijn dag nog erger worden?
Ik staarde hem vol verbazing aan en schrok toen hij plotseling opkeek. 'Wat zit je nou te staren!' snauwde hij geïrriteerd naar me. Ik knipperde met mijn ogen door de agressieve toon van zijn stem en keek snel een andere kant op, de relaxte sfeer was ver te zoeken. Nu was het eerder alsof er een dreigende spanning in de lucht hing.
Ik begreep echt totaal niet waarom ze met hem om gingen, hij was niet bepaald vriendelijk. Hij was eerder het tegenovergestelde: humeurig, chagrijnig en ontzettend bot. Ik wist in ieder geval dat ik snel bevriend moest worden met een aantal meisjes, want ik wilde niet nog een keer in een situatie terecht komen als deze. Het was echt heel ongemakkelijk... 'Zullen we weggaan?' fluisterde Collin in mijn oor. Hij had blijkbaar aangevoeld hoe misplaatst ik me hier voelde. Ik knikte dankbaar, hij was echt een reddende engel.
'Waar gaan jullie in godsnaam naartoe!' gromde Mason toen we opstonden. Collin keek hem recht aan, trotseerde zijn blik, maar ik zag hoeveel moeite hem dat koste om het vol te houden toen Mason met al zijn dreigende, griezelige kracht terugstaarde. 'We gaan weg, ik zie jullie later wel weer', zei hij eerder tegen Dax, Jake en Tyler dan tegen Mason. 'Jullie gaan helemaal nergens heen!' commandeerde hij op die lage en dreigende toon die me liet trillen op mijn benen.
Waar haalde hij het lef vandaan? En waar bemoeide hij zich mee! Ik kon gewoon niet geloven dat de rest dit soort gedrag van hem pikte. Ik rechtte mijn schouders en hief mijn kin trots in de lucht, 'daar heb jij niets over te zeggen', siste ik naar hem. God, wat werd ik pissig van die gast!
Hij wende zijn blik naar mij en trok zijn wenkbrauw naar me op, bijna alsof hij alweer was vergeten dat ik er ook nog was en nu bruut werd herinnerd aan mijn bestaan. 'Daar heb ik zeker wel iets over te zeggen', antwoordde hij in uiterste kalmte. Ik wierp een blik over mijn schouder, naar Collin, en zocht naar ondersteuning. Die kreeg ik echter niet, hij liet zijn schouders zakken en zag er betreurd uit. Hij ging het toch niet serieus menen dat hij hier bleef door wat Mason tegen ons gezegd had!
'Best', snauwde ik woedend, 'dan blijven we wel hier!'
