Dit is een nieuw hoofdstuk van TWM, maar waarschijnlijk niet één die jullie nu op dit moment zouden willen lezen! Nee, het gaat niet over April of Mason en ook niet over Cars en Brynne. Omdat ik na het sturen van mijn bericht direct veel prive berichten kreeg opgestuurd, heb ik besloten dit allereerste echte herschreven hoofdstuk ook aan jullie te laten lezen. Dit zal éénmalig zijn, dan weten jullie dat bij deze.
Het leven was voor iemand zoals ik gemakkelijk, want ik kreeg alles, kon alles en mocht alles. Er was niets dat me tegenhield in dit leven. Toch zaten ook daar de minpuntjes aan. Ik had geen doel, niet iets waar ik voor moest vechten of hard voor moest werken. Het maakte het leven nogal...saai. 'Jace man, kom je nog?' Mijn beste vriend, Nate, gaf me een klop op mijn schouder en grijnsde breed naar me. 'De meiden wachten op ons, die wil je echt niet laten wachten.' Ik rolde met mijn ogen, eerlijk gezegd kon het me echt helemaal niets schelen. Ze waren leuk, maar meer ook niet. Ze waren niet bijzonder of speciaal, soms wist ik niet eens wat ik met ze moest. Ik slenterde wat achter Nate aan door de gang die ons naar de vip club zou leiden. Voor ieder optreden hingen we daar nog wat rond, spraken wat met de mensen. Het was over het algemeen niet echt veel aan, er gebeurde nooit iets. De deur werd voor ons opengedaan door de bewaker, die ons toeknikte. Ik kende hem vaag ergens van, zijn gezicht kwam me bekend voor. Ik bleef staan en wilde het hem net recht op de man af vragen, maar Nate gaf me een duw vooruit. 'Waarom stond je opeens stil gast? Ik botste bijna tegen je aan.' Hij was ook zo snel geprikkeld...echt typisch Nate. Soms kon ik me er echt gigantisch aan ergeren, dit was echter niet zo'n avond. Binnen keek iedereen ons aan, vrouwen en meisjes gooiden hun haar over hun schouder en knipperden net iets te overdreven met hun wimpers. Mannen leken het niet eens op te merken of negeerden het simpelweg omdat ze het toch niet konden veranderen. Ik was knap, ja dat wist ik inmiddels wel. Ik had het tenslotte vaak genoeg gehoord. Nate liep direct op wat mensen die hij kende af, ik had geen zin in de vervelende praatjes over niets, dus liep ik naar de loungebanken wat verderop. Ze waren wat van het zicht onttrokken, waardoor mensen er minder snel gingen zitten. Over het algemeen wilde iedereen hier het liefst in de spotlights staan, opvallen en aandacht trekken. Iedereen was net iets te perfect, net iets te grappig en luidruchtig, het was om gek van te worden.
Ik plofte op de zachte bank en legde mijn voeten nonchalant op de tafel, het kon me echt totaal niets schelen wat mensen ervan zouden denken, en wie zou er trouwens ook wat van zeggen?
Ik was dé Jace Martin, ik kon doen wat ik wilde.
De muziek hier in de vip club was slecht, het liefst wilde ik er iets van zeggen, maar dan moest ik weer opstaan. Iets waar ik geen zin in had.
Daarom keek ik maar door de glazen wand, ik kon alle fans al zien springen en gek doen. Hun armen in de lucht geheven en meezwaaiend op de maat van de muziek. Blijkbaar deed de band van het voorprogramma het goed, want ze gingen behoorlijk uit hun dak naar mijn mening.
Ik was zo gefixeert op de mensenmassa dat ik de zachte zucht niet eens hoorde. Ik schrok dan ook best toen ik het meisje op de bank naast me zag zitten. Ze had zich voorover gebogen en strikte blijkbaar haar veters. De veters van haar afgetrapte schoenen. Wie was dit meisje in godsnaam en wat deed ze hier? In de vip club nog wel? Met die kleren? Het klopte gewoon niet.
'Mag jij hier wel komen?' Vroeg ik aan haar.
Ze keek me met een geïrriteerde blik aan, 'mag jij je voeten wel op die tafel leggen?' Kaatste ze sarcastisch terug. Nu ze overeind zat kon ik haar beter bekijken. Ze was amper opgemaakt, had wild haar, droeg simpele kleren. Iedereen, echt iedereen was hier in gala kleding. Zij had gewoon een versleten spijkerbroek aan, ze hoorde hier duidelijk echt niet. 'Kun je het zien?' Snauwde ze naar me. Ik keek haar recht aan, haar ogen fonkelden van woede. Wat had ze?
