'Kijk naar deze wereld, of wat er dan ook van over is. Ooit bruiste het hier van de magie, het was in overvloed aanwezig. Nu is het allemaal verdwenen, deze plek bestaat slechts in gedachten. Mijn gedachten. Door ons één voor één gevangen te nemen, werd ons verhaal, ons leven wat het nu is: een sprookje, een verzinsel. En daarmee stierf het geloof uit wat nodig was om onze magie levende te houden. We kunnen ons niet verzetten, kunnen niet ontsnappen, we zijn met open ogen in zijn val gelopen. Alles wat hij weet hebben we hem immers zelf geleerd.' Hij wreef vermoeid over zijn slapen, machteloosheid maakte zijn jonge gezicht ouder. Hij mocht dan in het lichaam van een kind zitten, dat betekende niet dat hij er ook één was. Hij was eeuwen oud, onsterfelijk. Hij had meer wijsheid dan welke menselijke volwassene dan ook. 'Zijn laatste stap was het licht vangen, en ook dat is hem gelukt. Hij heeft het precies waar hij het hebben wil, verborgen in jouw lichaam...'
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
'Je moet je afvragen wat echt is in je leven en wat slechts een illusie. Besef dat hij alles echt kan doen lijken, al het onmogelijke, al het onrealistische kan de waarheid lijken. Je ogen, je gedachten, zelfs je hart heeft hij betoverd, is hij te slim afgeweest.' Peter Pan keek me aan met ogen die fonkelden van een eeuwenoude wijsheid, 'ga terug, laat je meevoeren met je gedachten en kijk nu naar de dingen met deze kennis. Doorgrond zijn web van leugens dat hij om je heen heeft gesponnen.' Maar hoe dan? Mijn eigen ogen hadden me bedrogen, zelfs mijn dromen en gedachten waren waarschijnlijk vervormd naar datgene wat hij wilde dat ik zag, dacht of droomde. 'Kijk ernaar alsof je naar een hele oude film kijkt, waarvan het overduidelijk is dat het geacteerd en in scene is gezet. Je herinneringen lijken echt maar zijn dat in werkelijkheid niet. Ze zijn net als die oude film, je moet op de kleine dingetjes letten, op de details die niet kloppen.' Hij pakte mijn hand, 'ik zal je leiden.'
Hij had verteld over de magische poel voor ons, het water bestond enkel en alleen uit tranen van zeemeerminnen. Het kon je in een euforische stemming brengen als je het dronk, je wonden genezen als je het eroverheen druppelde, maar het kon je ook de waarheid tonen als je daarnaar verlangde. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij me. Ik knikte, wat kon er mis gaan? En vooral; wat was het ergste dat ik kon verwachten? Ik wist nu toch al dat bijna alles waar ik in geloofd had een leugen was, veel erger kon het toch niet worden...
Hij bracht onze verstrengelde hand langzaam naar het water, toen we het raakten ging er een lichte schok door me heen, maar meer leek er niet te gebeuren. 'Wat nu...' Terwijl ik het zei begon ik me slaperig en sloom te voelen, alsof er duizenden wolken in mijn hoofd zaten waardoor al mijn gedachten werden geblokkeerd. Peter Pan glimlachte en leunde achterover, 'welterusten', hoorde ik hem mompelen voordat hij zijn ogen sloot en ik hetzelfde deed.
Nee...
Nee, nee, nee...
Dit kon niet, dit was niet mogelijk! En toch gebeurde het. Hij was een wolf en hij stond voor me. Zijn gouden ogen keken me aan, namen me bedachtzaam in zich op. Hij zette voorzichtig en aarzelend een stap naar voren, ik deinsde achteruit. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel, maar ik was niet bang. Helemaal niet. Ik was...gefascineerd.
Mijn moeder had me hier ooit sprookjes over verteld. Hij wilde het sprookje voor me afmaken. Door te veranderen in een wolf. Dit maakte alles duidelijk, nu begreep ik het. 'Mason', fluisterde ik zacht. Zijn oren bewogen, hij kwam weer dichterbij. Deze keer bleef ik staan waar ik stond. Ik stak mijn hand uit, die extreem trilde. Hij drukte er zijn neus tegenaan en maakte een zacht geluid. Langzaam deed ik een stap naar voren, nog dichter naar hem toe. Ik aaide zacht over zijn grote kop, ging met mijn vingers door zijn dikke vacht. Plots begon ik breed te glimlachen, ik giechelde als een hysterisch kind. Hij keek me aan, verbazing was te zien in zijn ogen. 'Kijk me niet zo aan!' lachte ik. Hij rolde met zijn ogen, hij rolde serieus met zijn ogen! Ik zag het echt, hij deed het. 'Ik dacht dat het niet echt was, ik hoopte er altijd op, echt altijd...' fluisterde ik terwijl ik over zijn vacht bleef strelen, 'we zijn dus echt mates.'
Hij hoorde bij mij en ik bij hem, net zoals Alpha en Luna bij elkaar hoorden. Zoals de zon bij de maan hoorde, zoals licht en duisternis. Wij hoorden bij elkaar, voor eeuwig en altijd.
De herinnering speelde zich voor me af, precies zoals ik het ooit zelf had meegemaakt. Ik voelde, hoorde en zag alles zoals het toen ook was geweest. Maar nu bekeek ik het niet vanuit mijn eigen ogen, maar stond ik ernaar te kijken vanaf een afstandje. Peter Pan stond naast me, 'dit is wat jij dacht dat er gebeurde... Ben je klaar om nu de werkelijkheid te zien? Om te zien wat hij iedere keer met je deed.' Dit was het moment geweest waarop ik begon te geloven, waarop hij me de "waarheid" had getoond door voor mijn neus te veranderen. Wat zou ik zo te zien krijgen? Wat was er die dag echt gebeurd daar op die berg?
Dus knikte ik maar naar Peter Pan en keek vol verbazing toe hoe alles om me heen aan duigen viel, hoe de lucht trilde, bewoog en zich opnieuw vormde.
Ik was nog altijd op diezelfde berg met Mason. Maar hij was niet langer een wolf...
'Niet al je herinneringen zijn leugens April, je bent hier echt naartoe gekomen. De berg is echt, de bossen zijn echt. Maar wat je zag, of wat je dacht te zien, was één grote illusie.' Ik keek naar mezelf, zag de glazige blik in mijn ogen, hoorde me mompelen terwijl Mason sprak in een eeuwenoude taal die ik niet begreep. Hij betoverde me, bracht me in een vreemde trance waarin ik de meest onmogelijke dingen zag. Waarin ik begon te geloven in dingen die er in werkelijkheid niet waren. 'Alles wat ik met hem heb meegemaakt, al die dingen...' fluisterde ik met gebroken stem. Plotseling was er niet genoeg lucht, mijn keel voelde alsof het dicht zat. Tranen rolden over mijn wangen en mijn schouders begonnen te schokken.
'A-alles, echt alles w-was een leugen. Zelfs d-de gesprekken die ik voerde met mijn b-broer, met J-j-jules, met mijn vrienden. Hij heeft alles gemanipuleerd, omgedraaid en veranderd.' Ik schudde mijn hoofd, dit kon niet. Dit kon niet echt zijn! Peter Pan legde zijn hand kort op mijn schouder, 'dat is wat hij doet April. Dat is wat hij met iedereen heeft gedaan. North Hill is zijn persoonlijke poppenkast. Hij heeft iedereen in zijn macht en als hij zijn zin krijgt, dan heeft hij straks de hele wereld onder controle...Hij zal niet stoppen tot hij ook het licht in bezit heeft, het licht dat nu nog huist in jouw lichaam. Zolang jij leeft zal het daar blijven, je bent als een schatkist zonder slot. De enige manier om aan de inhoud te komen, is door de buitenkant te verwoesten. Er komt een moment waarop hij je zal breken, tot er niets meer van je over is. Maar op dit moment gelooft hij zelf ook nog in de liefde, op een vreemde, gestoorde manier, houdt hij van je. Ik weet alleen niet hoelang dat nog zal duren en wanneer de duisternis die liefde in hem vernietigd...'
Gisteravond, rond een uur of 1:10 had ik plotseling enorm veel inspiratie en dat resulteerde in dit hoofdstuk. Ik las een aantal reacties van jullie - mijn lezers - en besefte hoelang het alweer geleden was dat ik een hoofdstuk schreef.
En dat vond ik toch zo jammer... Ik ben gek op dit verhaal, op April en Mason. En hoewel die liefde even verdwenen was en ik het ook niet kon terughalen, voelde ik het nu weer. Zo'n liefde die een schrijfster voelt voor haar verhaal, sommigen van jullie zullen dit vast wel herkennen! Ik miste mijn personages en miste jullie! Ik hoop dat ik dit vast kan houden en dat er nog wat hoofdstukken zullen volgen.
XXX Anna
