De vorige keer in True Wolfs Mate:
Zolang Luna gebonden bleef aan de wereld van de Sterfelijken, zou hij nooit een rol in haar leven kunnen spelen. Goddelijke bemoeienis met de mensheid was namelijk verboden. En hoewel Luna Onsterfelijk was, was ze geen Godin. Haar lotsbestemming veranderen was gevaarlijk... Maar als het haar geen pijn zou doen - zoals de Maan hem verzekerde - dan kon het in zijn ogen geen kwaad. Ze zou er namelijk ook zoveel voor terug krijgen. Als Godin zou ze vereerd worden door de mens, ze zou een ongelooflijke kracht bezitten en de liefde van de andere Goden ontvangen. Ze zou bij haar familie kunnen zijn. Haar echte familie.
'Doe het', zei hij uiteindelijk tegen de Maan, 'verander haar lotsbestemming.'
Maan glimlachte verraderlijk en sprak de eeuwenoude spreuk uit. Eindelijk zou ze verlost zijn van de eeuwigheid. Eindelijk zou ze bevrijd worden van de zware ketens die haar bonden aan de Hemel. Eindelijk zou ze kunnen sterven.
Ik ontweek Mason al dagen. Na het veel-te-gênante fiasco in het bos probeerde ik iedere gedachte aan hem zorgvuldig uit de weg te gaan. Wat overigens praktisch onmogelijk was. Hij deed iets met me...en ik was er nog niet helemaal over uit of dat positief of negatief was. Daarom probeerde ik mezelf af te leiden door me volledig op mijn werk te storten. En dat werkte, een soort van. 'April...' Edyth kwam gapend haar kamer uit gelopen. 'Zit je hier nou nog steeds?' Ze leunde tegen het aanrecht en probeerde mijn aandacht te trekken door rondslingerende pinda's naar me te gooien. Toen ik niet reageerde, zuchtte ze en trok ze de koelkast open om te kijken of we wat te eten in huis hadden. Dat was niet het geval, we hadden namelijk al dagen geen boodschappen gedaan en vanochtend had ik de laatste restjes opgegeten: een beetje yoghurt en een halve avocado.
'Je zult toch ooit dit appartement uit moeten komen', zei ze terwijl ze de koelkast weer dicht deed, 'al is het om samen naar de winkel te gaan.' Ze trok een la open, waar ze blijkbaar nog een pak droge biscuitjes vond. 'Ik kan nu niet weg', mompelde ik voor zover dat mogelijk was met een potlood tussen mijn lippen. Kon ze me niet gewoon met rust laten? Al smakkend - wat ze expres deed om mij te irriteren - kwam ze naar me toe lopen, om vervolgens het potlood uit mijn mond te trekken. Met een vies gezicht gooide ze het over haar schouder. 'Kom op meid, dit is toch niet normaal. Je zit al drie dagen op precies dezelfde plek, in precies dezelfde kleren.' Ze rook even aan mijn haar en kneep vervolgens haar neus dicht, 'je stinkt zelfs, echt zo'n kluizenaarsgeur, bah.'
'Dat kan me niet schelen Edyth, ik krijg eindelijk weer wat op papier. Zal ik je vertellen hoe lang het geleden is dat ik zo lekker heb zitten schetsen?' Ze gaf geen antwoord. 'Eeuwen geleden. Dit heb ik bijna nooit, zo'n flow waar geen einde aan lijkt te komen. Ik moet dit nu met twee handen aangrijpen en gewoon doorgaan. Ik kan niet stoppen, begrijp je?' Ze grabbelde weer een biscuitje tevoorschijn en schudde teleurgesteld haar hoofd. 'Je doet dit alleen maar omdat je bang bent.' Ik legde mijn potlood even neer en keek op van mijn tekening. 'Bang? Wat bedoel je dáár nou weer mee?'
'Je bent bang om weer iets te voelen. Na Nick heb je nooit meer iemand toegelaten en dat weet je zelf net zo goed. Ik heb je aan zoveel leuke mannen voorgesteld het afgelopen jaar, maar niemand was ooit leuk, knap of grappig genoeg. Je zocht telkens weer een excuus om alleen te blijven, geef maar toe. En nu je mister sexy tegen het lijf bent gelopen, die je hoofd overduidelijk op hol brengt, raak je in paniek en doe je precies wat je altijd doet: je richt je volledig op je werk.' Ze trok het kladblok uit mijn handen, 'maar gelukkig heb je je beste vriendin meegenomen, die ervoor heeft gezorgd dat je niet weer dezelfde fout kan maken.'
Ze grijnsde en duwde me uit de stoel waar ik zowat aan vastgeplakt zat. 'Hup, sta op! Je hebt vandaag een date.' Ik verstijfde ter plekke en staarde haar met grote ogen aan. 'Ik heb wat?' In haar ogen zag ik een maar al te bekende, ondeugende twinkeling, die nooit veel goeds kon betekenen. 'Terwijl jij als een halve zombie zat te tekenen vannacht, heb ik je telefoon gepakt en een berichtje naar Mason gestuurd. Hij is hier over een uur om je op te halen. Hij wil met je praten.'
Ze maakte een grapje, dat moest wel! Dit zou ze toch niet echt doen... Niet na wat ik haar verteld had over onze vorige ontmoeting in het bos. Ze wist maar al te goed dat ik hem niet meer wilde zien, dat er iets vreemds aan hem was dat ik absoluut niet vertrouwde. 'Edyth.' Ik greep haar pols vast, 'dit meen je toch niet?' Maar ze bleef me aankijken met zo'n stomme, irritante glimlach. Ze meende dit blijkbaar doodserieus.
'Ik haat je!' gilde ik, 'dit kun je me niet aandoen!' Ik trok in paniek aan mijn eigen haar. Wat moest ik nu? In mijn hoofd zag ik al allemaal doem scenario's voor me, die verdacht veel leken op wat er gebeurd was in het bos. Er was iets heel raars tussen Mason en mij aan de hand, iets dat ik niet kon of wilde verklaren. Wat ik had gezien, de beelden of herinneringen, maakte me bang. Het voelde alsof ik het helemaal niet hoorde te weten. Dat ging toch ook tegen alle wetten van het Universum in? Mocht je überhaupt wel zulke kennis hebben over vorige levens? Als dat het al was. En zelfs als Mason en ik verliefd waren geweest in een vorig leven, dan betekende dat toch nog helemaal niets? Het was niet dat ik nu verplicht was om een relatie met hem aan te gaan... Of om er iets mee te doen? Toch? Daarnaast had ik geen flauw idee wat ik in godsnaam tegen hem moest zeggen.
Ik was er de vorige keer abrupt vandoor gegaan, had hem niet eens meer aan durven kijken na al die drama. Hij had me nog naar huis willen brengen, maar ik had geweigerd bij hem in de auto te stappen en was vervolgens dat hele eind teruggelopen, waar ik overigens dik twee uur over had gedaan. Voornamelijk omdat hij achter me aan was blijven rijden in een slakkentempo en ik meerdere keren was gestopt om te schreeuwen dat hij door moest rijden. Wat hij niet deed, tot mijn frustratie natuurlijk.
'Stel je niet zo aan.' Edyth wuifde het weg alsof het niets was. 'Spring gewoon onder de douche, trek iets leuks aan en doe net alsof er niets aan de hand is. Je kunt dit April. Je bent een jonge, aantrekkelijke vrouw en waarschijnlijk is hij dat fiasco van de vorige keer allang vergeten!' Ik staarde haar nog altijd aan. Dat was echt onmogelijk. Zoiets zou hij echt niet zomaar vergeten, tenzij hij op zijn hoofd was gevallen en nu last had van geheugenverlies, een kans die ik nogal klein achte.
Maar Edyth leek dat helemaal niet zo te ervaren. Ze knipoogde gewoon naar me en plofte vervolgens op de bank neer. 'Geef me maar een gil als ik je make-up moet doen, want zo kun je natuurlijk de deur niet uit.'
Ik produceerde een soort grommend 'ik-haat-je-en-ik-ben-boos-op-je-geluid' terwijl ik snel de badkamer in glipte. Toen ik de deur achter me dicht had gedaan en op slot had gedraaid, kon ik eindelijk even normaal ademen. Ik liet me op de grond zakken en maakte me zo klein mogelijk. Wat nu? Ik kon me hier natuurlijk niet voor eeuwig verstoppen. Edyth zou waarschijnlijk hoogstpersoonlijk de deur opentrappen, de (stinkende)kleren van mijn lijf rukken en me in de douche drukken. Als ze eenmaal iets in haar hoofd had gekregen, dan deed ze er alles aan om haar zin te krijgen, ik had daar niets over te zeggen.
Je weet zelf dat dat niet waar is. Ik knarste met mijn tanden, ik had soms zo'n hekel aan mijn eigen gedachten, vooral als het stemmetje in mijn hoofd gelijk had. Je doet net alsof je een slachtoffer van de situatie bent, maar dat is absoluut niet het geval. Stiekem wil je dit, heb je dit nodig. Anders was je wel tegen Edyth in gegaan en had je de 'date' met Mason afgezegd.
Was dat waar? Wilde ik Mason echt zien? Ik wist niet meer of ik mezelf kon vertrouwen, of mijn gedachten wel de mijne waren of de gedachten uit een ver verleden. Wat als ik heden en verleden door elkaar aan het halen was? Wat als er iets goed mis was met mijn hoofd door het vreemde incident in het bos. Er waren zoveel vragen en de enige manier om een antwoord te krijgen, was erover te praten...met de enige persoon die ik nu absoluut niet wilde zien.
Wat natuurlijk een leugen was.
