Geniet van het hoofdstuk en vergeet niet te voten, commenten en te followen!
Steentjes die voor me lagen begonnen te bewegen en terwijl ik ernaar keek begon de grond onder me te trillen en te beven. 'Wat is er aan de hand?' bracht ik in paniek uit. Zo snel ik kon greep ik de eerste de beste boom vast. Peter Pans blik was duister, 'hij weet dat je hier bent.'
Hij pakte me bij mijn schouders vast en keek me ernstig aan, 'wanneer je ontwaakt zal alles anders zijn. Je zult door de leugens heen kunnen kijken, gebruik dat.' Een kolkende wervelwind waaide om ons heen, trok aan mijn lichaam. In de verte hoorde ik zijn stem, fluisterend, smekend om terug te keren. 'Wat gebeurt er als ik los laat!' gilde ik boven het lawaai uit. 'Dat zul je vanzelf merken!' schreeuwde hij terug. Hij glimlachte naar me, op zo'n stiekeme Peter Pan manier, 'maar ik ga hier niet meer weg. Hij zal me niet meer krijgen!' Hij liet zich achterover vallen, de zeemeerminnen poel in. En terwijl de wereld aan me leek te trekken, keek ik toe hoe Peter Pan vastgegrepen werd door elegante vingers en naar de bodem werd gesleurd van de oneindige diepte. En hoe hard ik ook zijn naam schreeuwde, hoe hard ik ook gilde dat hij zich moest verzetten, naar boven moest komen. Hij keerde niet terug. Peter Pan had zijn besluit genomen, hij keerde liever het leven de rug toe dan dat hij weer gevangen zat in Masons kerkers. Ik keek om me heen, naar de wereld die langzaam begon af te brokkelen. Het schitterende eiland Nooitgedachtland, een droomwereld waar alles mogelijk was. Allemaal verwoest. Door hem, door Mason. En op die plek beloofde ik Peter Pan iets, 'hij zal mij ook niet meer krijgen, nooit!' Toen liet ik los en werd alles duister, en even vroeg ik mij af of dat voor eeuwig zo zou blijven. 'April...' Zijn stem was ver weg, maar werd steeds luider. 'April.' Ik wilde mijn ogen nog niet openen, wilde nog niet met hem geconfronteerd worden. Weer herhaalde hij mijn naam en nogmaals, tot ik het niet meer kon verdragen zo dicht bij hem in de buurt te zijn en ik mijn ogen maar opende. Onmiddellijk schoof ik bij hem vandaan en creëerde zoveel mogelijk afstand tussen ons. 'Wat is er gebeurd? Wat deed je hier?' De kerker was leeg en verlaten, van de sprookjesfiguren was niets te bekennen. Bijna alsof ze er nooit geweest waren. Ik hoorde ook niets, geen geschreeuw of geschraap van klauwen over de grotachtige muren. Gewoon helemaal niets. Ik stond op en veegde wat viezigheid van mijn kleren, 'niets', mompelde ik ondertussen. Hij leek het niet te geloven en schonk me een wantrouwige blik. Hij was nog altijd de Mason die ik kende, er was niets aan hem veranderd. Toch voelde het alsof er een gapend gat zat op de plek waar ik ooit liefde voor hem had gevoeld, zou dat ook een illusie zijn geweest? Had hij ook mijn hart betoverd? 'Vertel me de waarheid April, je hebt hier niets te zoeken.' Ik begon spontaan te lachen, 'ik moet de waarheid vertellen? Ik!' Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd, dat kon hij toch niet serieus menen? 'Ik ben altijd eerlijk tegen je geweest, jij bent degene die niets anders doet dan liegen en bedriegen.' Met dat gezegd te hebben stormde ik de trap op en vluchtte zo snel ik kon het huis uit. Hij volgde me, 'waar ga je naartoe!' Maar ik rende al de straat op, weg van hem, weg van al zijn leugens. Ik moest mijn broer zien, nu onmiddellijk. Iedere kracht in me probeerde ik aan te spreken, ik moest sneller zijn. Maar op de plek waar ik dat ooit kon vinden, was nu helemaal niets. Alsof het er ook nooit was geweest. Ik ademde met horten en stoten, was dan helemaal niets waar? Het huis van Jules kwam al in zicht en ik spoorde mijn benen aan nog sneller te gaan. Hijgend en volledig buiten adem belde ik aan. 'Kom op, kom op...' Schichtig keek ik om me heen, bang dat Mason me was achtervolgd. Toen er niemand opendeed liep ik om, ik zag Danny zitten aan de keukentafel en klopte hard op het raam. 'Danny, doe open!' riep ik naar hem. 'Hij hoort je niet.' Vliegensvlug draaide ik me om. Hij was me gevolgd.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
'Laat me met rust!' snauwde ik naar hem. Ik begon bij hem weg te lopen, maar hij kwam gewoon achter me aan. 'Waarom doe je zo vreemd, laten we nou gewoon naar huis gaan en dit rustig uitpraten. Ik begrijp dat je boos bent om Alec en Lynn, maar doe nou niet zo.' Hij pakte mijn hand en ik rukte me direct los. 'Raak me niet aan!' siste ik dreigend. Ik zou willen dat ik er nog in kon geloven, dat alles wel echt was. Dan was ik nu in een wolf veranderd en de bergen in getrokken. Ik zou vluchten en dit vreselijke gehucht achterlaten. Ik keerde hem mijn rug toe en liep richting de bossen, zoals verwacht volgde hij me weer. 'Ik kan het gewoon niet geloven', fluisterde ik hoofdschuddend. 'Wat niet?' vroeg hij me. Ik keek hem aan, keek naar de man waar ik zoveel van hield of van had gehouden. Wat er ook waar mocht zijn... 'Dat alles een leugen is. Ons hele leven, alles hier.' Ik gebaarde om me heen, 'het is bijna bewonderenswaardig hoe je iedereen gemanipuleerd hebt. Hoe je mij dit hebt kunnen aandoen. En om wat?' 'Waar heb je het over?' Hij keek me niet begrijpend aan, alsof hij me totaal niet kon volgen. 'Ik was in de kerker, ik heb alles gezien. Peter Pan heeft me persoonlijk meegenomen naar Nooitgedachtland, daar heeft hij me alles verteld.' Hij schoot in de lach en kwam bedachtzaam dichterbij. 'Lieve schat...' hij raakte me voorzichtig aan en sloeg zijn arm om mijn middel, 'Peter Pan, serieus? Weet je wel hoe belachelijk dat klinkt?' Hij keek me streng aan, alsof ik een klein meisje was en hij de volwassene. 'Slik je je pillen nog wel?' Wat? Waar kwam dit nou vandaan? Ik had niet eens pillen! Ik schudde mijn hoofd en probeerde me los te worstelen uit zijn greep, maar hij hield me stevig vast. 'Ik heb hulp nodig!' riep hij naar niemand in het bijzonder. Plotseling kwamen er mensen van alle kanten op ons aflopen. Ik zag Cars en Jules, zag hun bezorgde uitdrukkingen. Maar er waren ook twee dokters en een zuster met een grote injectiespuit. 'Blijf bij me uit de buurt!' schreeuwde ik naar ze, toen richtte ik me weer op Mason, 'doe dit niet! Laat me los, laat me gaan!' Maar dat deed hij niet, in plaats daarvan verstevigde hij zijn greep en bleef hij me al die tijd bezorgd aankijken. 'Het is voor je eigen bestwil, je bent jezelf niet April. Maar het komt goed, dat beloof ik je.' Hij kuste me zacht op mijn voorhoofd terwijl ik voelde hoe de zuster me de injectie gaf waardoor de wereld begon te draaien en alles wazig werd...
