Heee iedereen, hier is weer een nieuwe update!!! Zouden jullie voordat jullie het lezen ook even de tijd willen nemen om te voten, dat zou ik namelijk heeeeeeeeeel erg op prijs stellen!!!!! Alvast bedankt voor de moeite :D
'Het was een vergissing oké!' Snauwde ik naar hem, 'meer was het niet Mason!'
Hij maakte een verontwaardigd geluid, 'ik geloof er helemaal niets van April, het was geen vergissing...' Zoals hij het zei klonk het bijna dreigend. Maar ik liet me niet bang maken.
'Blijkbaar ken je me niet goed genoeg Mason, want dat was het namelijk wel. Denk je nu echt dat ik je direct vergeef? Dat als je even lief tegen me doet, ik direct naar je terug krabbel? Want dat ga ik namelijk niet doen!' Waarom kon hij het onderwerp niet gewoon laten rusten? Waarom moest hij er de hele dag over door gaan?
'En toch deed je dat...je kuste me terug April, jij kuste mij terug.' Hij grijnsde geamuseerd, alsof dit alles gewoon tijdverdrijf was, één van zijn favoriete spelletjes. Nou, ik had er geen zin in.
'Dat is niet waar!' Gilde ik.
Hij schudde zijn hoofd en schonk me een teleurgestelde blik, 'je weet dat het waar is April...je weet dat wat er tussen ons is, niet te ontkennen valt. Wij zijn mates, het is niet iets om je voor te schamen.' Hij probeerde dichter bij me te komen, maar ik schoot snel naar de andere kant van de keuken. 'Het is niet raar dat je naar me verlangd...zoals ik naar jou verlang...' Zijn ogen gloeiden goud op, door hem zo te zien kwam er iets los in mijn lichaam.
Iets dat ik niet wilde voelen.
Iets dat ik zo ver mogelijk weg wilde stoppen.
Want hij had gelijk...ik wilde hem, veel te graag.
'Ik kan het aan je voelen April, ik kan het zelfs aan je ruiken...' Hij snoof de lucht op en glimlachte, 'ik moet zeggen dat verlangen een heerlijke geur is, vooral bij jou.'
Weer probeerde hij dichter bij te komen, veel sneller deze keer dan de vorige. Ik deed een stap achteruit en voelde de muur tegen mijn rug, hij had me in een hoek gedreven. Ik zat in de val.
'Verzet je er niet tegen, het heeft toch geen zin.'
Ging hij verder op zijn rustige en kalme toon.
'Want uiteindelijk...' zei hij terwijl hij de afstand tussen ons overbrugde, 'krijg ik toch mijn zin.'
Voor ik het wist had hij me tegen de muur aan geklemd met zijn lichaam en kuste hij me in mijn nek, tintelingen schoten door mijn lichaam en laaiden een vuur aan waarvan ik bijna was vergeten dat het er zat. Ik wilde het niet, wilde er niets bij voelen, maar het deed wat met me.
Ik wilde hem nog altijd net zo graag als eerst.
Alles voelde nog precies zoals eerst.
Bijna alsof er niets veranderd was...
Maar dat was het wel. Want ik had Alec ontmoet.
Mijn andere mate.
Masons broer.
'Niet doen...' Ik duwde Mason bij me vandaan.
'Waarom niet April?' Gromde hij boos.
'Waarom niet?' Siste ik verontwaardigd, 'dat zal ik je eens vertellen Mason! Jij hebt zowat alles voor me verzwegen, je wilde niets vertellen over je nachtmerries...je hebt niets verteld over je familie. Je liet me verdomme in de steek alleen maar omdat je dacht dat ik misschien wel voor altijd menselijk zou kunnen blijven. Je liet me een contract ondertekenen waardoor ik bij je moest zijn, tegen mijn wil! En nu...nu blijkt ook nog dat er helemaal niets van klopt. Ik ben veranderd, volgens jou zou ik je nu hebben "afgewezen" omdat ik niet meer in mijn heat zou zitten. Maar dat is blijkbaar niet gebeurd, of wel? Je bent namelijk nog steeds een wolf, en ik ook!'
Hij staarde me aan, leek compleet verbijstert.
'Je bent nog steeds in je heat April...heb je dat niet gemerkt?' Fluisterde hij, 'ik weet ook niet hoe het kan...maar je zit er nog altijd in.' Hij raakte mijn wang aan, direct begon mijn huid te tintelen als een gek. 'Als ik je aanraak dan...ik kan het aan je zien April hoe je erop reageert, er is nog helemaal niets veranderd.' Hij kwam dichterbij en ik verstijfde, zuchtend deed hij weer een stap achteruit. 'Vroeg of laat zul je moeten accepteren dat ik je mate ben en dat altijd zal blijven. Verzet je er alsjeblieft niet meer tegen April, ik hou van je...' zei hij zacht.
'Nee! Nee, nee, nee!' Viel ik uit, 'stop daarmee, ik geloof je namelijk toch niet Mason! Je houd niet van me, hoe kan je in godsnaam van me houden als je me hier gevangen houd? Verklaar dat eens, want ik begrijp dat niet helemaal!' Snauwde ik terwijl ik bij hem vandaan stormde.
'Je kunt alles altijd zo mooi verwoorden, maar ik geloof niet dat je begrijpt wat die woorden inhouden. Als je van iemand houd Mason, dan doe je zulke dingen niet...dan ben je eerlijk tegen elkaar, vertrouw je elkaar, steun je elkaar...En dat zie ik nu niet gebeuren, of wel soms?' Hij was blijven staan waar hij net ook stond en keek me met samengeknepen ogen aan. 'Hoe kun je van me verwachten dat ik zomaar alles tegen je zeg? Je hebt het vast over al die leugens die mijn broer je heeft verteld, of niet soms? Je hebt het vast over hoe hij je vertelde dat ik mijn eigen moeder heb afgeslacht...' Mompelde hij duister.
Hoe hij het zei...zo griezelig...
Ik was bang voor hem, doodsbang.
Mijn hart ging als een razende tekeer en ik wist niet wat ik moest doen of waar ik heen moest gaan. Vluchten kon niet, als ik al een voet in de tuin zette werd ik tegengehouden door Masons mannen. Ik zat gevangen in dit huis, gevangen in deze keuken...met hem.
'Hij heeft het je verteld hè?' Het was geen vraag, meer een constatering, zo zeker was hij al.
Ik durfde niets te zeggen, te knikken of me ook maar te bewegen. Ik stond als versteend stil.
'Heeft hij je er ook bij verteld dat ik er niets aan kon doen? Dat ik nog zo jong was dat ik niet eens kon beseffen wat ik überhaupt deed? Heeft hij je verteld hoeveel pijn ik leed toen ik op die leeftijd veranderde? Heeft hij je verteld dat mijn moeder naar mij toe was gekomen toen ze me hoorde schreeuwen van pijn? Dat ze haar armen om me heen hield, zelfs toen ik veranderde? Heeft hij je dat verteld April!' Bulderde hij.
Hij trilde, zijn handen tot vuisten gebald, een enkele traan die over zijn wang gleed.
Hij ging er kapot aan, ik zag wat het met hem deed door dit naar boven te halen.
Toch zei ik niets, deed ik niets.
'Ik probeerde haar bij me vandaan te duwen, maar mijn handen veranderden in klauwen, vlijmscherpe klauwen April...Denk je dat ik dat wilde? Denk je dat ik er van genoot toen mijn moeder door mij stierf? Want dan ken jij mij niet...' Met een ruk draaide hij zich om en liep bij me vandaan, de keuken uit.
'Wacht!' Riep ik hem na.
Hij stopte maar draaide zich niet om.
'Nee Mason, ik geloof niet dat je dat met opzet deed. Ik geloof niet dat je dat haar aan wilde doen. Maar toen Alec het tegen me zei hoorde ik enkel zijn verhaal, jij wilde me nooit iets vertellen. Jij...degene die ik het meest vertrouwde, mijn mate. Nee, hij moest me vertellen over de nachtmerries, de reden dat je soms zo doet zoals je doet. Hij Mason, terwijl jij het me had moeten vertellen!' Nu stroomden de tranen ook over mijn wangen, ik veegde ze niet weg, het maakte namelijk toch niets uit.
'Ik dacht dat je van me hield, maar blijkbaar vertrouwde je me niet genoeg om me te vertellen wat je dwars zat, wat je achtervolgde in je dromen. Ik wilde je gewoon helpen Mason! En zo kwam ik erachter...via Alec...' Ik keek naar de grond, niet wetend waar ik anders heen moest kijken. Ik voelde me meer dan ongemakkelijk.
'Al die dingen die hij vertelde...hoe moest ik weten wat ik wel en niet kon geloven? Hij was daar, precies op het juiste moment vlak voordat Carlos me wilde....voordat hij me wilde verkrachten...en hij vertelde me dingen, over zichzelf, over alles. En weetje wat ik me besefte Mason? Dat is hoe het eigenlijk hoort, je hoort geen geheimen voor elkaar te hebben, je hoort elkaar te vertrouwen. Toen ging ik twijfelen over alles, over ons.' Ik zuchtte en haalde even diep adem, 'en vergeet niet dat hij mijn mate bleek te zijn, net zoals jij mijn mate was. Dus vertel me Mason, hoe had ik niet iets voor hem kunnen voelen?' Het kwam er zacht en zwak uit, maar ik had het gezegd. Ik had mijn hart gelucht, ik was eerlijk geweest. Dat was een begin.
Nu hij nog...
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Vandaag heb ik echt helemaal niets gedaan, zo lekker gewoon! Uitgeslapen, beetje series gekeken op Netflix (wat is dat een geweldige uitvinding: Netflix! OMG ik ben er echt zo blij mee). Mwah voor de rest een beetje geschreven (waar jullie hopelijk blij mee zijn), is het een beetje een goed hoofdstuk???
Ik weet dat ik normaal niet zulke lange dialogen schrijf, maar deze was toch echt nodig! Het is tijd dat Mason en April het weer goed maken, of niet soms? Hoewel April nog altijd moeilijk doet....wat ik erg irritant vind. Soms heb ik serieus het gevoel dat het verhaal zichzelf meer aan het schrijven is dan dat ik het doe, en dat de personages een eigen wil hebben....mmmmhhhh ik ben misschien echt aan het doordraaien (maar wat maakt dat uit, hahahahaha).
Ik vind het echt heerlijk om weer met True Wolfs Mate bezig te zijn en ik ben blij om te zien dat jullie het nog altijd met dezelfde liefde lezen als waarmee ik het schrijf!!!!!!!
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vonden, vergeet niet te voten, commenten en te followen! Ik ga nu snel verder schrijven zodat jullie niet al te lang hoeven te wachten op een hoofdstuk, is dat niet leuk???? Xxxxxxxx
