True Wolfs Mate (16+) SLOWLY EDITING

Onoverwinnelijk en sterk

De vorige keer in True Wolfs Mate:

Ik was gefascineerd door de sprookjes die even mijn werkelijkheid waren geworden, was verliefd geworden op een wereld waar magie wel mogelijk was. En nu kon ik niet meer zonder. Ik was als een verslaafde die drugs aangereikt kreeg. En hoe graag ik het ook wilde, ik kon het niet afslaan. 'Mason, ik...' Ik kon het bijna niet over mijn lippen krijgen, maar toen ik om me heen keek naar de duisternis en de sterren, ging het als vanzelf. 'Je hebt gelijk.'

Er klopte iets niet aan Mason's verhaal, aan deze hele situatie. Sinds wanneer was hij geobsedeerd door wetenschap en als dat zo was, waarom had ik dat dan nooit gemerkt? Hij was altijd mysterieus geweest, met een stille geheimzinnige kant die ik zo graag had willen leren kennen. Maar dit was die kant van hem niet, dit was niet wie hij werkelijk was. We hadden eerder onze ups en downs gekend, hadden ruzie gemaakt, naar elkaar geschreeuwd en elkaar vanbinnen kapot gemaakt. Maar ondanks alles, wisten we er altijd bovenop te komen, konden we de puzzelstukjes weer bij elkaar rapen om er een nieuw geheel van te maken. Iets beters, iets mooiers, iets om voor te vechten en van te houden. Bovendien voelde deze plek vreemd, alsof ik in een doos leefde van karton, alsof het elk moment uit elkaar kon spatten. En dan was er nog iets: waarom kon ik de gezichten van de dokters nooit herinneren? Wist ik de namen niet meer van de verpleegsters die me zo nu en dan hielpen? Alsof het geesten waren die in mijn hoofd leefden en niet echt hier waren. En dan de bezoekjes van mijn familie, er klopte niets van...
Hoe langer ik erover nadacht, hoe vager alles hier leek te zijn. Ik kwam overeind en zocht haastig naar mijn schrift en een pen.

Ik probeerde mijn gedachten op orde te krijgen, probeerde vast te leggen wat er precies door mijn hoofd ging. De medicijnen die ze me hier gaven maakten me sloom en slaperig, waardoor ik niet helder kon denken. Maar nu leek het uitgewerkt te zijn en was ik weer in staat logische conclusies te trekken. Mason en ik hadden zoveel meegemaakt samen, dingen die zo echt aan hadden gevoeld. Dat kon geen leugen zijn, kon geen illusie zijn. Dit daarentegen voelde alsof het verzonnen was, alsof ik vastzat... Ik hapte naar adem toen de realisatie tot me door begon te dringen. Het deed me denken aan de dingen die Pan me duidelijk had proberen te maken over Nooitgedachtland. Hoe dat bestond naast de echte wereld, als een parallel universum dat nu enkel nog bestond in zijn gedachten. En toch was hij in staat me ernaartoe te brengen, me er rond te laten lopen. Die plek had ook vreemd aangevoeld, net als deze. Wat als dit ook zo'n parallelle wereld was... Want parallelle werelden waren niets anders dan mogelijkheden. Iedere keuze die ik maakte in mijn leven zorgde ervoor dat ik een bepaald pad in sloeg, maar dat betekende niet dat die andere keuze niet voortleefde. Iedere keuze die wij niet maakten, zorgde voor een nieuw parallel universum waar een andere mogelijkheid van je leven bestond. Dit zou in principe ook mijn leven kunnen zijn, als weerwolven inderdaad niet echt bestonden en ik gek zou zijn geworden. Maar ik was niet gek en ik had die dingen zeker niet zelf bedacht! Op dit moment zat ik vast op een gevangenis die Mason speciaal voor me ontworpen had. Als hij daartoe in staat was, betekende dat dat Pan gelijk had. Dat zijn plan langzamerhand werkelijkheid ging worden, hij had de twee bronnen der magie waar hij ze hebben wilde. De duisternis had hij al en het enige wat hij nog nodig was, was het licht dat ik in me droeg.
Hoe was het zover gekomen? Hoe had hij dit kunnen doen? Wanhopig probeerde ik naar een oplossing te zoeken, een manier om hieraan te ontsnappen, maar alles leek hopeloos en gedoemd te mislukken. 'Als mijn geest slechts gevangen zit, betekent het dat ik hier niet echt ben', mompelde ik tegen mezelf terwijl ik het voor me probeerde te zien, 'hij heeft mijn ziel losgemaakt van mijn lichaam, waardoor ik nu zweef tussen werelden.' En de enige manier om terug te keren, was door mezelf te vinden... Ik moest diep in mezelf keren en mijn innerlijke wolf terugvinden om te kunnen ontwaken uit deze nachtmerrie waar ik in terecht was gekomen.

Ik was mijn wolf en mijn wolf was ik. En dat was een feit dat altijd zo zou blijven.
Niemand kon dat van mij afnemen. Ik was een vechter, een krijger, een Godin.
Mason was zichzelf net zo goed verloren als dat ik dat was. En als hij zichzelf niet terug kon vinden, dan zou ik wel een manier bedenken. Want hij was mijn mate, mijn zielsverwant en mijn Alpha. Ik zou hem niet in de steek laten, nooit! Wij vonden altijd onze weg weer terug naar elkaar, hoelang het ook zou duren, hoeveel moeite het ook zou kosten. Ik zou hem bevrijden van de duisternis die zijn hart kwelde en mijn licht over hem laten schijnen. Want ik ben Luna, de Maan en de eerste wolf. Ik ben sterk en onoverwinnelijk. En ik zal ervoor zorgen dat hij naar me terugkeert. 

TAM TAM TAM...
Is dat een spannende wending of niet? Dat hadden jullie niet zien aankomen he?? Jullie dachten toch niet dat ik dit verhaal naar de verdoemenis zou laten gaan? Ik ben gewoon dol op mijn plottwisten. Voor iedereen die negatief commentaar heeft geleverd: soms moet je de dingen gewoon even afwachten en dan pas oordelen. En me niet direct een psycho noemen *knipoog*, dit noemen ze "creatieve vrijheid". Ik vind het soms leuk om iets nieuws in een verhaal te brengen. Ik hoop in ieder geval dat jullie genoten hebben van dit hoofdstuk en zal mijn best doen snel weer te updaten! 

XXX