Ik werd wakker van geschreeuw...
En dan bedoel ik ook echt mega hard geschreeuw.
'Je had haar naar huis moeten brengen!' Ik hoorde gelijk wie het was: Cars.
Foute boel dus...
'Midden in de nacht? Dat meen je toch niet echt, ze was doodop, ze had haar slaap nodig!' Vuurde Mason woedend terug, 'bovendien, wie ben jij om over haar leven te beslissen? Ik ben verdomme haar mate, haar fucking zielsverwant!' De woorden kwamen er fel uit, hij wist precies wat hij moest zeggen. Hij verwoordde precies wat ik dacht...Ik vond het ook belachelijk dat Cars zich zo met mijn leven bemoeide. Het sloeg werkelijk helemaal nergens op! Aandachtig luisterde ik verder. 'Ze is mijn kleine zusje, ik heb zeker wel wat over haar te zeggen! En nu neem ik haar onmiddellijk mee, hoe waag je het om...je hebt verdomme...godver jullie sliepen samen!' Schreeuwde hij, ik had Cars nog nooit zo boos gehoord. Dit was het moment dat ik opstond en de kamer uit stormde, beide keken ze me verbaasd aan toen ze me zagen. 'Cars, jij weet helemaal niet hoe het is gegaan! Bovendien heeft Mason gelijk, ik ben zijn mate!' Snauwde ik.
Ik zag Cars verbleken. 'Ik heb haar al bijna alles verteld Cars, ze heeft het recht dit allemaal te weten!' Mason verstrengelde zijn hand met de mijne. 'Ze heeft het recht te weten in wat voor wereld ze leeft', ging hij rustiger verder.
'Ze had hierbuiten moeten blijven, ze is niet eens veranderd...' Mason begon te lachen, 'dus daar baseer jij alles op? Op het feit dat ze nog onveranderd is? Zal ik je eens wat vertellen, April is niet zoals jij...ze is namelijk hetzelfde als mij.'
Ik zag Cars zijn ogen groot worden, waar hadden ze het over? Welke verandering?
'Dat kan niet...dat is onmogelijk...' Zei hij zacht.
Maar Mason schudde heftig zijn hoofd, 'het is wel mogelijk, het bewijs staat voor je. Voel je het dan niet bij haar?' Vroeg Mason aan mijn geschrokken en verbaasde broer.
'Ik...ik had niet verwacht dat dat het was.'
Mason maakte een geïrriteerd geluid, 'nou dat is het dus wel! Dus als je ons met rust wilt laten en zo vriendelijk wilt zijn om te vertrekken...ik had haar nog een hoop te vertellen, dingen die jullie haar veel eerder hadden moeten vertellen.' Cars deinsde achteruit, vervolgens knikte hij en liep de gang uit. Niet veel later hoorde ik de voordeur met een klap dichtgesmeten worden.
Mason draaide zich naar me om en glimlachte, hij boog zich voorover en kuste zacht mijn voorhoofd. 'Heb je nog een beetje kunnen slapen?' Fluisterde hij zacht.
Ik knikte en voelde dat ik bloosde door de manier waarop hij naar me keek. Ik had me nog nooit eerder zo...zo speciaal gevoeld.
'Ik heb heerlijk geslapen, hoewel ik je zonet wel even miste in bed...' Zijn mondhoeken krulden op tot een gevaarlijke glimlach. Hij greep me vanuit het niets vast en tilde me op, ik slaakte een kreetje van schrik. 'Mason, wat doe je?' Giechelde ik toen hij naar een kamer toe liep.
'Ik laat je mijn kamer zien...' Mompelde hij.
Hij opende de deur en droeg me de kamer in, om me vervolgens op het bed neer te leggen.
'Dus...je miste me zonet...' Fluisterde hij met zijn lippen dicht bij mijn oor, het kietelde waardoor ik weer moest giechelen.
Hij leunde achterover om me te bekijken, ik begon me direct wat ongemakkelijk te voelen door zijn intense blik.
'Ik vind je zo sexy in mijn shirt...' Ik was bijna vergeten dat ik zijn shirt droeg, hij had het me gisteravond gegeven om in te slapen.
Ik rolde met mijn ogen en probeerde de neiging om het shirt verder naar beneden te drukken te weerstaan. Nu pas merkte ik hoe kort het eigenlijk was...
