'Ik heb hier een blokhut, voor als ik even alleen wil zijn.' Hij parkeerde de auto voor het kleine houten huisje, het zag er knus en schattig uit.
Niet iets wat ik verwacht had bij iemand zoals hem. Hij opende mijn portier, pakte mijn hand en leidde me de kleine veranda op.
Vlug haalde hij de sleutels tevoorschijn en opende de deur met een soepel en elegant gebaar.
'Na u', zei hij met een brede grijns.
Ik rolde met mijn ogen en liep naar binnen.
Hij deed de deur achter ons dicht en liep vervolgens direct naar de openhaard om hem aan te steken. 'Zometeen wordt het hier lekker warm...' Het hout vatte vlam, ik ging zitten op de bank. Hij kwam tegenover me zitten op de grote stoel. 'Vertel het me...alsjeblieft', smeekte ik.
Hij knikte en bestudeerde mijn gezicht.
'We zijn mates April...' zei hij heel zacht.
Ik verstijfde, hij had het één keer eerder gezegd...
Die dag bij The Wolf Cage, toen hij op me afgestormd was en me klem had gezet tegen het gebouw. Ik huiverde bij de herinnering.
'H-hoe weet je dat zeker?' Stammelde ik.
'Je weet wat mates zijn?' Vroeg hij opeens, hij leek van zijn stuk gebracht.
'J-ja ik-ik...mijn moeder v-vertelde me er vroeger a-altijd over toen ik klein was...Cars en Brynne zijn ook mates.' Mijn stem trilde, ik klonk als een hulpeloos bang klein kind...
'Hoe ben je erachter gekomen?' Hij was nog altijd enorm geschrokken van wat ik zei.
'Ik zag het in hun ogen, mijn moeder had het nogal vaak omschreven...maar hoe weet je dat wij mates zijn?' Ik keek hem aan, zijn ogen werden donkerder, goud lichtte erin op.
'Dat voel ik, dat ruik ik, ik weet het...en jij weet het ook...' Hij pakte mijn hand en streelde zacht met zijn duim over mijn huid, elektriciteit schoot door mijn lichaam. 'Voel je die tintelingen', fluisterde hij zacht, 'dat voel je alleen bij je mate.' Hij leunde voorover, zijn gezicht was dicht bij het mijne. 'Bovendien wil ik het liefst de hele tijd bij je zijn, ik kan nergens anders meer aan denken dan aan jou...aan je ogen, je mond, alles...' Hij streelde mijn gezicht en bleef mijn blik vasthouden. Ik zat als versteend op de bank, niet in staat om me ook maar te verroeren.
'Die eerste keer dat ik je zag...' Hij kreunde, zijn ogen waren helemaal goud, als de ogen van een wolf. 'Ik wilde je zo graag...nu nog steeds...' Hij kuste mijn nek, drukte zijn lippen hard op mijn huid. Mijn hoofd viel achterover in mijn nek door het gevoel...zo overweldigend...
Ik had nog nooit eerder zoiets gevoeld.
Hij greep me bij mijn heupen vast en tilde me op zijn schoot. Ik ging met mijn handen door zijn haar en trok zijn gezicht dichter naar het mijne.
Hij verstijfde, 'April...' Hij drukte me een beetje van hem af, verbaasd keek ik hem aan.
'Wat is er?' Vroeg ik zacht.
Maar hij keek me niet aan, hij keek naar de grond. Waarom deed hij zo vreemd?
Hij zette me overeind en ging zelf ook staan, vervolgens begon hij te ijsberen.
'Dit kan niet...dit kan echt niet...' Mompelde hij.
'Wat kan niet?' Waarom kon hij niet meteen duidelijk zijn? Toen hij zich naar me toedraaide en ik zijn gezichtsuitdrukking zag, wist ik dat ik het niet leuk ging vinden. Helemaal niet zelfs.
'Wij, dit...wat er tussen ons is.' Zijn stem klonk hard en kil. Precies zoals ik het gewend was...
Fijn, ging hij nu weer zo doen?
'Jij hebt me hier anders naartoe gebracht hoor', zei ik boos tegen hem. Hij haalde zijn schouders op, 'dat was dan een domme fout van me.'
Ik kon het niet geloven, echt niet.
'Net zei je-je nog d-dat ik je mate was en nu...' Ik voelde tranen branden in mijn ogen, maar weigerde mijn verdriet aan hem te tonen.
Dat verdiende hij niet, niet meer.
'Je bent een zak weet je dat!' Gilde ik naar hem.
'Hoe kun je zoiets doen!' Woedend stampte ik richting één van de deuren, ik kwam in de badkamer. Mooi, snel draaide ik de deur op slot. Mijn ademhaling was onregelmatig, ik probeerde rustig te worden maar was helemaal overstuur.
Ik raakte in paniek en ik wist het.
Rustig, blijf kalm! Zei ik tegen mezelf.
Maar het hielp niet, ik voelde mezelf wegglijden... Dit ging niet helemaal goed, nog even en ik zou flauwvallen. Ik liep naar de wastafel, draaide de kraan open en gooide wat water in mijn gezicht.
Vlekken dansten voor mijn ogen, mijn gezicht werd troebel van de tranen. Ik hoopte dat mijn zachte snikken gedempt werden door het geluid van de opengedraaide kraan. Ik liet me op de grond vallen en verborg mijn gezicht in mijn handen, liet de tranen de vrije loop gaan. 'April.' Hoorde ik hem vanaf de andere kant van de deur roepen, 'April, wat is er aan de hand?'
Hij had het dus toch gehoord...
Ik antwoordde niet, als gevolg begon hij op de deur te rammen, 'April, geef antwoord!'
Met wankele benen stond ik op, ik keek naar mezelf in de spiegel. Hij verdiende mij niet, hij verdiende mij niet...Bleef ik tegen mezelf herhalen. Ik haatte het dat hij dit met me deed, dat hij in staat was me zo te laten breken.
Ik negeerde zijn geschreeuw aan de andere kant van de deur. Een golf van duizeligheid overviel me, ik wankelde weer op mijn benen en slaakte een gil van schrik toen ik met een harde smak op de grond terechtkwam. 'April, doe die deur nu onmiddellijk open!' Schreeuwde hij. Maar ik was niet in staat antwoord te geven, mijn hoofd deed gigantisch veel pijn...de woorden leken onbereikbaar. Drie seconden later had hij de deur aan stukken getrapt. Mason schoot op me af en nam me in zijn armen. 'Wat gebeurde er net?' Fluisterde hij zacht in mijn oor.
'Laat me los Mason...' Zei ik zacht, 'breng me hier alsjeblieft weg, of ik bel Cars.' Hij liet me los en staarde me een kort moment aan met ogen vol pijn en verdriet. Maar binnen een paar seconden had hij ook alweer zijn harde en afstandelijke masker opgezet. Hij knikte, 'goed, ik breng je naar huis.' Hij wilde me overeind helpen, maar ik pakte zijn uitgestoken hand niet aan. Ik wilde niet dat hij me ooit nog met een vinger aanraakte. Wat er ook tussen ons was, het was nu definitief voorbij.
Voor hetzelfde geld had hij gewoon verzonnen dat we mates waren, speelde hij alleen maar een spelletje met me. En ook al zou later blijken dat we wel mates waren, dan maakte dat niet meer uit. Ik was er helemaal klaar mee.
Hij had me gekwetst...
En dat deed pijn, heel erg veel pijn.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
