Toen ik wakker werd stond er een glas limonade en een schaaltje met koekjes op mijn nachtkastje.
Ik glimlachte en kwam overeind zodat ik even iets kon drinken, de koekjes liet ik nog even liggen. Snel pakte ik mijn mobiel en toetste Collins nummer in.
'Eindelijk bel je, ik ben zo ongerust...ik wilde jou al eerder bellen maar Collin wilde me zijn telefoon niet geven.' Ik zuchtte toen ik zijn stem hoorde, ik wilde hem echt niet spreken.
'Mason...' Mompelde ik.
'April, laat me het alsjeblieft uitleggen', smeekte hij wanhopig.
'Waarom Mason. Je hebt me pijn gedaan, je hebt mijn pols doormidden gebroken!' Schreeuwde ik door de telefoon naar hem.
'April, ik...' Maar voordat hij verder kon gaan kapte ik hem alweer af.
'Nee, ik wil niet horen wat je te zeggen hebt. Ik wil dat je me met rust laat en de telefoon aan Collin geeft!' Schreeuwde ik verder.
Hij gromde bij het horen van Collins naam.
'Je bent van mij, niet van hem!' Dreigde hij.
'Ik ben geen bezit Mason, en om mij te hebben moet je me wel eerst verdienen. Iets dat jij duidelijk niet hebt gedaan, dus geef nu de telefoon aan Collin!' Zelfs nu durfde hij nog zo bezitterig te doen. Hij was helemaal niet in die positie om zo te dreigen.
Ik hoorde wat gerommel en was blij toen ik Collins stem hoorde in plaats die van Mason.
'April, is alles goed met je?' Vroeg hij bezorgd.
'Ja, het gaat al iets beter. Ik heb net even geslapen en ben net wakker, ik besloot je maar direct te bellen aangezien ik dat beloofd had.' Op de achtergrond hoorde ik een harde klap en het geluid van iets dat in duizenden stukjes brak.
'Wat gebeurt daar?'
'Mason is de boel aan het slopen, hij is behoorlijk pissig.' Antwoordde Collin.
Ik schrok me rot, het was nou niet de bedoeling dat hij zo ging doen.
'Is hij boos op mij?' Vroeg ik zacht.
'Nee, hij is niet boos op jou April! Hij is boos op zichzelf, hij is er helemaal kapot van. Ik heb hem nog nooit zo gezien...' Collin sprak de waarheid, dat hoorde ik meteen. Wat betekende dat Mason er echt spijt van had. Maar zo gemakkelijk ging ik hem niet vergeven, hij had me pijn gedaan!
'Je weet dat ik het hem nu nog niet ga vergeven, en je begrijpt toch waarom?' Ik wilde het voor de zekerheid even vragen. Ik hoorde Collin grinniken. 'Natuurlijk begrijp ik dat, als ik jou was zou ik het hem heel erg moeilijk maken. Hij moet je maar zien terug te verdienen', ik was blij dat hij dat zei, ik dacht er namelijk precies hetzelfde over. Het was fijn dat ik sowieso op Collins steun kon rekenen.
'Maar, als hij hier ooit nog eens naar vraagt zeg je niets, goed?' Smeekte hij.
Ik grinnikte, 'natuurlijk niet, ons geheim', verzekerde ik hem.
'Hij komt er trouwens weer aan, ik denk dat of ik of jij moet ophangen want anders pakt hij de telefoon zeker weten van me af', waarschuwde hij me snel. Ik wenste hem nog een fijne avond en hing op zoals Collin me aangeraden had.
Vervolgens liet ik me weer onderuitzakken en staarde naar het plafond. Het was al elf uur 's avonds, wat betekende dat Mason de hele dag al bij Collin was om te wachten op mijn telefoontje, of dat Collin bij Mason was natuurlijk.
Ik dacht na over de afgelopen dagen, over Mason en mij... Ik had meerdere keren met iemand gezoend die ik amper kende. Iemand die ik eigenlijk niet echt mocht en voor wie ik zelfs een beetje bang was. Ik leek wel gek in mijn hoofd.
Want dat was precies zoals het zat: ik kon Mason echt niet uitstaan, die paar keer dat hij tegen me gesproken had was hij meestal gemeen en bot geweest. Wat was er dan veranderd, waarom voelde ik telkens die dingen als hij me aanraakte...of als hij me kuste...
Het antwoord wist ik al, maar ik wilde er gewoon niet aan toegeven.
Het was dus echt gewoon die ene keer bij The Wolf Cage geweest, toen ik zoveel dingen door elkaar had gevoeld. Angst, opwinding, irritatie, woede, nog meer angst en irritatie...
Maar door één enkele blik, en dat ene woordje kon je toch niet zoveel voor iemand voelen, want wat ik voor Mason voelde was gewoon zo...onbegrijpelijk, niet te bevatten en zoveel in één keer. Onze zielen waren onlosmakelijk met elkaar verbonden, als dat niet genoeg zei wist ik het ook niet meer. Maar aan de andere kant had je dit...hij had me pijn gedaan en ik was echt vreselijk boos op hem, maar ook teleurgesteld.
Want waarom deed hij het, was het echt alleen maar omdat we het ergens niet over eens waren,
of zat er toch meer achter? Aan de ene kant wilde ik hem opbellen om te vragen; waarom?
Aan de andere kant wilde ik gewoon alles vergeten en deze dag uit mijn hoofd wissen.
Gewoon doen alsof er nooit iets gebeurd was.
Nee, dat moest ik corrigeren. Ik zou het niet uit willen wissen, ik zou het gewoon willen veranderen. Ik zou willen dat het anders was gelopen, zonder al dit gedoe.
Maar dit was de werkelijkheid, en in het echte leven kon dat niet. Ik had geen magisch toverstokje waarmee ik de tijd terug kon draaien om het opnieuw te doen. Ik kon slechts hopen dat het allemaal goed zou komen.
Ik wist niet of ik het hem zou kunnen vergeven, nu voorlopig nog niet. Daar was het gewoon te vroeg voor. Hij moest eerst maar eens laten zien dat hij me waard was, dat hij er echt spijt van had.
Ik geloofde Collin, maar ik wilde het eerst met eigen ogen zien voordat ik er iets mee zou doen.
Als hij weer bot en gemeen zou gaan doen tegen me, of er weer met Lynn vandoor ging, dan was het over. Ook met dat: " je bent van mij", gedoe was ik klaar. Ik hield niet van dat bezitterige gedrag. Af en toe was het niet zo erg, maar wat hij deed was wel heel erg extreem.
Ik bedoel maar, ik kon toch wel gewoon even met Collin praten, of niet soms? Dat was echt niet teveel gevraagd en dat wist hij zelf ook wel, hoopte ik.
Voor nu besloot ik maar gewoon wat te liggen en te wachten op de slaap. Normaal gesproken was het iets waar ik naar uitkeek, maar met al die zorgen en dingen die vandaag gebeurt waren...
Ik wilde gewoon uitrusten, meer niet.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
