Heee lieve lezers van me!!! Dit is geen "normale" TWM update, sorry...wel is het heel erg leuk! Ik ben namelijk van plan een nieuw verhaal te schrijven en dit zou wellicht het eerste hoofdstuk kunnen worden. Het is weer wat heel anders dan wolven, dus bereid je voor...
Het was geen dag zoals alle anderen, dat had hij die ochtend al gevoeld. Er zat iets aan te komen, maar wat wist hij niet. De zee was onrustig, sterke stromingen kolkten woest in de onderwaterwereld. Maar het was een storm zoals zoveel anderen, er was niets bijzonders aan... Toch was er iets, iets waar hij zijn vinger maar niet op kon leggen. Stil was hij die ochtend vertrokken, om vervolgens rond te dwalen in de oneindigheid van de oceaan. Of hij wist waar hij naar op zoek was? Nee... Uiteindelijk had hij zelfs de hoop opgegeven, blijkbaar had zijn intuïtie het deze keer bij het verkeerde eind geweest, iets dat zelden gebeurde. Hij was naar het rif gegaan dicht bij de kliffen. De zee had aan hem getrokken, maar hij wist weerstand te bieden. Hij had in de verte gestaard toen het gebeurde. Eerst was er dat gevoel, een sterk aanwezig gevoel dat er iets niet klopte, dat er iets aan de hand was. Vervolgens het geschreeuw... Hij had nog nooit eerder zoiets gehoord. Het ging door merg en been, hij wist zeker dat iedereen het had kunnen horen. In het water en op het land. Het was een pure doodskreet, een geluid dat een beeld met zich meedroeg, herinneringen en emoties. Pure angst, wanhoop, paniek, pijn, machteloosheid, intens verdriet en een vlaagje hoop. In dit geluid zat de essentie van een ziel, een prachtige ziel. Dit was het geluid van iemand die wist dat die ging sterven. Hij werd overspoeld door droevigheid, omdat deze mooie ziel verloren ging. Het was zo zonde, oneerlijk... Uit nieuwsgierigheid keek hij in de richting van dat vreselijke geluid. Hij zal alles gebeuren, alles. De landbewoners die bovenop de klif stonden, het meisje dat naar beneden viel, maaiend met haar armen, vechtend voor haar leven. Haar gezicht, haar angstige ogen, hij zag echt alles. Toen ze het water raakte, kwam hij in beweging. Hij schoot in haar richting, nooit eerder was hij zo snel geweest. Op de juiste plek kwam hij tot stilstand, keek om zich heen. Hij zag haar, zinkend naar de bodem, haar ogen gesloten. Ze moest bewusteloos zijn geraakt door de harde klap. Langzaam zwom hij naar haar toe, bleef vlak boven haar hangen. Landbewoners waren nutteloze wezens, ze waren dom en hadden geen respect voor het leven in al haar schitterende vormen. De mens roeide zichzelf uit zonder het überhaupt door te hebben, ze waren kansloos. Nooit had hij er iets voor gevoeld om zich met ze te bemoeien. Want waarom zou hij? Ze dienden slechts voor amusement en voedsel. Maar dit mensenmeisje... Er was iets aan haar, iets dat anders was. Haar gezicht straalde pure oprechtheid uit, iets verschrikkelijk onschuldigs. Ze verdiende het niet om nu al te sterven. En als dat hem nog niet genoeg overtuigde dan was het wel haar ziel en de melodie die hij ervan kon horen. Het was zo vredig en liefelijk, als een slaapliedje of het zoetste liefdeslied. Het beeld dat hij kon aflezen uit haar gedachten maakte het compleet. Ze dreef of zwom zoals hij dat deed in de zee, alleen bevond zij zich in de oceaan van de sterren. Hij zag wat zij zag: de schoonheid van de oneindigheid. En dat maakte het verschil.
Zij betoverde hem zonder ook maar haar stem te gebruiken, zonder hem oom maar aan te kijken. Ze betoverde hem met de essentie van haar ziel en haar innerlijke geluid. Heel voorzichtig tilde hij haar in zijn armen, streek het haar uit haar gezicht dat om haar heen danste in de zachte stroming van het water. De oceaan leek gekalmeerd, alsof de zeegoden zijn beslissing goedkeurden en aan zijn kant stonden. Er was één manier om dit mensenmeisje te redden, iets dat verboden was in zijn wereld. Het was al eeuwen geleden dat iemand het had gedaan. Toch voelde het als het juiste, dus luisterde hij naar zijn gevoel en beroerde haar lippen met de zijne. Direct vlogen haar ogen open, ontwaakte ze uit de slaap die haar langzaam meevoerde naar dood. Toen hij haar aankeek zag hij geen schrik of angst op haar gezicht. Ze leek kalm, berekenend en zelfs nieuwsgierig. Haar blik wist een voorzichtige glimlach op zijn gezicht te toveren. Langzaam boog hij zich weer naar voren, nam nog even de tijd om in haar ogen te kijken, die haar ziel perfect weerspiegelden. Ze waren blauw, zoals de zee. Maar toen hij langer keek zag hij dat ze niet die kleur blauw waren en dat ze niet de zee vertegenwoordigden. Ze toonden hem de Hemel met als je goed keek ontelbare sterren die schitterden in het diepe blauw... Zacht kuste hij haar nogmaals, dit keer zag hij niet alleen de Hemel maar voelde hem ook, want zij liet hem toe en nam hem mee naar die schitterende plek. Daar waar wonderen nog bestonden, er een allesoverheersende stilte heerste en alles vredig was. Het was een droom, maar voor heel even konden ze doen alsof het werkelijkheid was.
Nou, wat vonden jullie ervan?? Ik ben echt mega-mega benieuwd!!!!
Want vinden jullie sirenen/zeemeerminnen...nouja in dit geval zeemeermannen?? Wel leuk, of juist helemaal niet? Laat het me maar weten, hihi dus vergeet niet te reageren :D
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
