Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Een compleet nieuw begin...
'Geef me een injectiespuit, en bind hem vast verdomme!' Ik probeerde mezelf van de operatietafel te rollen, schudde wild met mijn lichaam, trapte naar iedereen die dichterbij kwam. Het was de angst die me dreef, de pure doodsangst. Wat ze me aandeden was marteling, dat kon nooit goed zijn, wat ze me ook beweerden. 'Maak me los!' Wilde ik schreeuwen, maar mijn stem was niet meer dan een schor gebrabbel. Ik wist wat zou komen, wist wat er nu ging gebeuren. Eerst kwam de verlamming, die langzaam zijn intrede deed. Spier voor spier werd uitgeschakeld, tot ik hulpeloos was. Machteloos. Overgeleverd aan hun grillen. Dan zouden ze me injecteren met afschuwelijk spul, het virus dat me moest veranderen. Iets dat tot nu toe nog niet gelukt was, tot hun ergernis natuurlijk. Hoe langer het duurde, hoe ongeduldiger ze werden. En dat betekende niet veel goeds... Uiteindelijk zou het virus zich verspreiden in mijn lichaam, waardoor we bij punt drie kwamen. Dat was ook direct het meest pijnlijke gedeelte. 'Doe het nu!' Werd er geroepen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en bereidde me voor, wachtte op wat zou komen. Pijn...
Met dezelfde personages, maar een heel ander verhaal... Een nieuw plot, spannender, gruwelijker en angstaanjagender dan ooit tevoren
'Hoe voel je je...' Hij keek even op zijn klembord, 'nummer 013.' Dat was wat ik was. Een nummer. Hier was ik geen mens. Want als ik dat was, zou ik ook behandeld moeten worden als een mens. Nee, ik was een nummer. En nummers konden gemarteld worden, geïnjecteerd met dat verschrikkelijke virus van ze. Keer op keer onderging ik de meest gruwelijke pijn, en het deed ze niets. Geen emotie, niet eens een spiertje dat zich verstrakte. 'Maak me los.' Ik trok aan de riemen om mijn polsen. Riemen waarmee ik werd vastgebonden aan mijn stoel. Hij noteerde iets op zijn klembord, 'wil...geen...antwoord...geven...' mompelde hij terwijl hij rustig verder krabbelde. Ik kon hem wel wurgen, wat ik ook gedaan had als ik niet vast zat aan deze verdomde stoel. 'Maak me los!' schreeuwde ik, bloed stroomde als een bezetene door me heen en ik voelde de razende woede... Zo krachtig, zo bevrijdend... 'Goed zo 013, laat maar eens zien wat je in huis hebt.' Hij moedigde me aan, glimlachte zelfs. Ik werd meteen ook weer kalm. Ik gunde hem die genoegdoening niet, dat plezier dat ik deed wat hij wilde. Dus ontspande ik en sloot mijn ogen. Adem in... Adem uit... Ik bleef het herhalen, keer op keer, dag in dag uit, als een eindeloze mantra. Ooit zou ik hier uit komen, ooit zou er een moment komen, en dan zou ik hem krijgen. Dan zou ik hem verslinden, openrijten, ik zou hem telkens weer vermoorden, net zoals ik deed wanneer ik mijn ogen sloot. Net zoals ik nu deed. Ik hoorde hem, op de achtergrond. Hij schreeuwde naar me, probeerde me boos te maken. Hij wilde dat ik dat was. Dus blokkeerde ik hem, sloot hem buiten. In mijn hoofd had ik geen beknellende riemen, geen ketens of kettingen. Daar waren geen injecties, geen pillen en andere griezelige dingen die ze me hier toedienden. Daar was een bos. Daar was ik, en daar was hij. Ik glimlachte. Ooit zou dat moment komen, misschien niet nu, en niet morgen. Maar ooit, en dan zou ik er klaar voor zijn.
Mason, een gebroken experiment met een dodelijk virus dat hem steeds verder tot waanzin drijft. Kan April hem verlossen?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Of zal zij de volgende zijn...
True Wolfs Mate wordt op dit moment herschreven en gaat uitgegeven worden als het af is. Ik weet dat het jammer is dat ik nooit meer een update plaats, maar wees niet getreurd lieve lezers want als het af is kunnen jullie dit verhaal eindelijk in jullie boekenkast zetten! De titel zal waarschijnlijk WAANZIN gaan worden en omdat ik jullie toch niet helemaal teleur wil stellen zal ik TWM afronden en een einde schrijven.
