Vandaag ben ik JARIG: ik ben 21 geworden, eindelijk 'echt' volwassen! Speciaal daarom weer een update, veel lees plezier ;)
Ik zat in de problemen.
Dat dit plan gedoemd was om te falen wist ik allang, maar deze situatie had ik niet ingecalculeerd. Ik was juist expres eerder vertrokken om dit te vermijden, iets wat overduidelijk niet gelukt was. 'Stalk je ons?' Aan Alec's stem te horen was hij not-amused.
'Nee.' Was het enige dat Mason te zeggen had.
Hij weigerde zijn broer aan te kijken en staarde in plaats daarvan recht in mijn ogen. Toen onze blikken elkaar kruisten voelde het alsof mijn hart een schok kreeg, bijna alsof ik door bliksem geraakt werd. Pure elektriciteit stroomde door me heen, ik voelde me springlevend. Hij glimlachte naar me op zo'n uitdagende manier waarbij één mondhoek een beetje opkrulde, bijna alsof hij wist wat ik op dit moment voelde. Alsof hij doorhad welke gedachten en gevoelens er nu door me heen raasden als een woeste, chaotische storm.
Alec keek ondertussen van mij naar zijn broer in een poging te ontdekken wat er nou echt aan de hand was. 'Jullie hebben afgesproken?' Het was meer een pijnlijke constatering dan een vraag. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien waren de puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Hij wist het.
'Waarom?' Was het enige dat hij hoofdschuddend aan me vroeg, alsof hij het nog steeds niet echt kon geloven. 'Hij heeft een vriendin', snauwde Alec, 'en hij is de grootste klootzak die ik ken. Waarom ben je hier in godsnaam?' Hij eiste een antwoord dat ik hem niet kon geven. Want zelf wist ik ook niet precies waarom ik hier was of wat ik nou eigenlijk van deze ontmoeting verwachtte. Het was één grote wanorde in mijn hoofd.
'Laat haar met rust.' Het klonk als een stil dreigement.
Maar Alec was vastbesloten en weigerde deze situatie naast zich neer te leggen. Wat begrijpelijk was. 'Nee!' Hij greep ruw mijn pols beet in een poging tot me door te dringen, 'laten we hier weggaan.' Dat had hij blijkbaar niet moeten doen. Nog voordat ik met mijn ogen kon knipperen, had Mason zijn broer bij me weggesleurd. 'Als je haar nog één keer op die manier aanraakt dan ruk ik je kop eraf!' Alec trok zich los uit Masons houtgreep, 'je bent gestoord man.' Uit frustratie trapte hij tegen de band van zijn eigen auto aan, 'en jij bent niet goed wijs', riep hij naar mij. 'Die klootzak gaat je gebruiken en wanneer hij klaar met je is zal hij je hart breken.'
Daarna reed hij met piepende banden weg, mij achterlatend. Ik staarde hem na en verstijfde toen ik realiseerde hoe dichtbij Mason plotseling stond. Ik kon zijn lichaam bijna voelen.
'Gaat het?' vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd en durfde amper te ademhalen, durfde me al helemaal niet te bewegen. Zijn nabijheid maakte allemaal vreemde, onzinnige dingen in me los die ik direct weer wilde vergeten. Je weet dat dat een leugen is. De innerlijke-ik had gelijk, die gevoelens waren juist de reden dat ik hier nu was. Ik moest weten wat het betekende en om daar achter te komen, zou ik tijd moeten doorbrengen met Mason.
'Niet echt', bracht ik moeizaam uit, 'ik kan niet tegen ruzie en vijandigheid.' Ik voelde de tranen al branden. Meestal had ik mijn emoties wel aardig onder controle, maar nu wilde ik me het liefste onder mijn deken verstoppen en een potje janken. Stom, want ik had dit aan mezelf te danken. 'Wil je anders even wat drinken op het terras?' Mason gebaarde naar het strandpaviljoen, 'je hebt er een schitterend uitzicht over het meer.'
Hoewel dat aan de ene kant precies was wat ik wilde - afspreken op een openbare plek - zag ik er nu toch een beetje tegenop om omringd te zijn met dorpelingen die zich misschien allemaal dingen zouden afvragen. En als er iets was dat ik niet wilde, was het wel de nieuwe 'roddel-van-de-dag' worden. 'Kunnen we ook gewoon een rondje lopen?' stelde ik zacht voor.
Hij schonk me een bedenkelijke blik, 'weet je dat zeker?' Waarom vroeg hij dat in hemelsnaam? Hij zei het op zo'n toon van: 'ik ben een enge griezel en misschien vermoord ik je wel onverwachts.' Het gaf me een beetje de kriebels, alsof hij zichzelf niet helemaal vertrouwde.
Daarom zei ik heel sarcastisch, 'weet jij het wel zeker?' Terwijl ik overdreven - en op een waarschijnlijk zeer gênante manier - naar hem knipoogde. Hij grinnikte, 'je bent best grappig, weet je dat?' Hoewel ik blij was dat mijn poging geslaagd was, vroeg ik me toch af waarom hij de vraag ontweek. Ik had namelijk nog steeds geen antwoord.
'Zullen we die kant op lopen?' Hij raakte mijn onderrug zacht aan met zijn hand om me de richting te wijzen waar hij op doelde. Mijn aandacht was onmiddellijk ver te zoeken, het enige waar ik nog aan kon denken was zijn aanraking en het warme gevoel dat door mijn lichaam heen trok.
Toen we een tijdlang in stilte door het bos hadden gelopen en het meer ver achter ons hadden gelaten, durfde ik eindelijk wat te zeggen. 'Waarom wilde je eigenlijk met me afspreken?' Mijn eigen beweegredenen waren al onduidelijk, maar die van hem waren al helemaal één groot raadsel. We bleven stilstaan onder een grote eik, waar ik blij mee was, aangezien het zachtjes was gaan miezeren. God, mijn haar zag er vast uit als een pluizend vogelnest.
'Ik moest je gewoon zien na gisteren', bekende hij eerlijk, 'en ik wilde je mijn excuses aanbieden.' Hij leek nerveus, alsof dit onbekend terrein voor hem was. 'Ik had nooit zo heftig moeten reageren, het spijt me. Ik had mezelf niet in de hand, bijna alsof ik onder invloed was.' Hij keek me doordringend aan, 'hoewel dat natuurlijk geen excuus is voor mijn gedrag.'
Ik wist niet wat voor houding ik moest aannemen, vooral omdat ik me totaal niet kon herinneren wat hij had gedaan of hoe hij had gereageerd. Dus besloot ik niks te zeggen en af te wachten. 'Teveel mensen zijn bang voor me April en het erge is dat het me niet eens zoveel kan schelen.' Hij zweeg en keek weg, 'maar ik zou het niet verdragen als jij bang voor me zou zijn.'
Ik keek hem met grote ogen aan. 'Waarom zou ik bang voor je moeten zijn?' Mijn stem was zacht, voornamelijk omdat ik het antwoord eigenlijk helemaal niet wilde horen. Hij keek naar me op, zijn ogen van vloeibaar goud, met een verlangende blik die aan de ene kant zoveel duidelijk maakte maar aan de andere kant honderden vragen opriep.
'Omdat ik gevaarlijk ben', fluisterde hij in mijn oor, waardoor ik zijn hete adem op mijn huid kon voelen tintelen. Hij was veel te dichtbij. En de gevaarlijke gedachten die door mijn hoofd spookten waren veel te aanwezig. Ik moest afstand tussen ons creëren. Dus zette ik een stap naar achteren, en daarna nog één. 'Hoe bedoel je?' stamelde ik, 'ben je een maffiabaas?' Ik probeerde het grappend over te brengen. Aan zijn gezicht te zien lukte dat totaal niet.
'Nee.'
Hij zette weer een stap naar voren, een duistere fonkeling in zijn wolfachtige blik. 'Ik zou je zo graag alles willen vertellen...' Hij bracht zijn hand omhoog, naar mijn gezicht, alsof hij mijn wang wilde strelen. Maar op het laatste moment twijfelde hij. 'Waarom doe je dat dan niet?' vroeg ik.
'Omdat de waarheid alles zou kunnen verpesten.'
Welke "waarheid" zou Mason bedoelen? En waarom is hij gevaarlijk? Ik ben benieuwd wat jullie nu allemaal denken (en of jullie nu ook het liefst willen gillen omdat het zo frustrerend is dat het hoofdstuk alweer afgelopen is). Vinden jullie dat April Alec heeft gebruikt? En wat vinden jullie eigenlijk van Alec? Let me know, because I'm a curious girl!!
