'Vertel mij eens wanneer dit precies uit de hand gelopen is?' Vroeg Jules met een woedende stem.
Ik had hem nog nooit in mijn leven zo boos gezien. Het was best apart, Jules en boos...dat ging gewoon niet samen. Normaal was hij altijd zo kalm en rustig.
'We kregen de opdracht om op April te letten', zei Danny schouderophalend. 'Dus dat doen we nu, op haar letten.' Jules wierp een blik op Cars.
'Dus...jij hebt dat bevel gegeven. Waarom?'
Cars rechtte zijn rug en stook zijn kin in de lucht, hij straalde één en al macht en gezag uit.
'Zodat hij', Cars wees naar Mason, 'niet in de verleiding komt om een stap in de verkeerde richting te zetten. En hij weet waar ik het over heb!' Mason had me zo dicht tegen zich aangetrokken dat ik zijn spieren kon voelen aanspannen. 'Ze is van mij!' Gromde Mason, 'en daar heb jij niets mee te maken!' Zijn lichaam trilde van ingehouden woede.
Ik zag dat Jules me met grote ogen aankeek.
'Dat zou nog helemaal niet mogelijk moeten zijn...' hoorde ik hem mompelen, 'het is volgende week pas volle maan...' Waar ging dit in godsnaam over? Wat had het te maken met de maan? Was iedereen hier debiel en gestoord?
'Wij begrijpen er ook niets van Jules', legde Cars uit, 'daarom wilde ik extra maatregelen treffen om haar veiligheid zeker te stellen. Je weet dat de Hoge Raad het niets zou vinden als dit uit de hand liep...' Jules knikte en keek Mason aan.
'Ik wil je spreken, in mijn kantoor, nu!' Commandeerde hij. Mason knikte, liet me abrupt los en liep achter Jules aan richting de parkeerplaats. En dat was het dan...
Helemaal verbaasd staarde ik voor me uit, Danny en Kyan vertrokken samen met Cars. Ik bleef achter met Tyler en Collin.
'Kom anders met ons mee...' Hoorde ik Collin zacht tegen me zeggen, hij pakte mijn hand.
'Wat is dit toch allemaal...' Ik merkte dat ik huilde, het was gewoon teveel. Al dat vage gedoe, die geheimzinnigheid, Mason en Cars, ik wilde dit niet. Collin legde zijn arm om mijn schouder en leidde me naar binnen, we liepen richting de bibliotheek. 'Zo, hier is toch niemand.' Mompelde hij. Tyler bood aan koffie of thee te gaan halen en vertrok vervolgens, Collin en ik gingen zitten aan de tafel die er stond.
'Kun je me uitleggen wat er net gebeurde?' Smeekte ik hem. Ik zag in zijn ogen dat hij vanbinnen verscheurd werd door een tweestrijd.
Uiteindelijk schudde hij spijtig zijn hoofd, 'het is niet aan mij om het uit te leggen April...je moet er deels zelf achter komen en het andere deel...dat is aan Mason.'
'Waarom is dat in godsnaam aan Mason, wat heeft hij hier mee te maken? Ik mag hem niet, voor zover ik weet mag hij mij ook niet...ik begrijp het niet.' Ik voelde me buitengesloten.
Iedereen wist wat er speelde, behalve ik.
Terwijl dit toch echt duidelijk om mij leek te draaien, het was echt oneerlijk gewoon!
'Het spijt me April, maar binnenkort wordt alles echt duidelijk. We moeten gewoon afwachten tot...' Ik onderbrak hem, 'afwachten op wat Collin, vertel het me!' Hij schudde zijn hoofd.
'Ik kan het niet zeggen April, sorry.'
Ik stond op, 'nee, het spijt je helemaal niet. Anders had je het verdomme wel verteld! Ah, waarom verzwijgt iedereen iets voor me!' Schreeuwde ik. Daar stond ik dan, trillend van woede. 'Begrijp je dan niet hoe vreselijk dit voor me is!' Ik was gaan huilen, natuurlijk was ik gaan huilen, zwak...
'Ik haat dit!' Snikte ik terwijl ik op mijn knieën zakte. Collin snelde op me af en nam me in zijn armen, 'shhh...rustig maar...' Suste hij me.
Maar het hielp niet, niets hielp.
