De volgende dag op school keek iedereen me aan.
En met iedereen heb ik het over iedereen.
Ik begreep het niet, totdat Lynn op me af kwam stormen met Norah in haar kielzog.
Ze leek woest, zo erg dat ik er de rillingen van kreeg. 'Wie denk je wel niet dat je bent!' Gilde ze terwijl ze op me afvloog, ze greep me vast en keek me aan met een maniakale blik in haar ogen.
Ik was bang, dat gaf ik toe.
Maar wie zou dat niet zijn in zo'n situatie?
'Hoe durf je het in je hoofd te halen om mijn vriendje, ja mijn vriendje, van me af te pakken!' Siste ze met haar gezicht dicht bij het mijne.
'Dit had je niet moeten doen April...ik maak je leven tot een levende hel, wacht maar af!' Ze duwde me van haar af en ging er toen heupwiegend vandoor. In shock bleef ik aan de grond genageld, verwerkend wat er zojuist was gebeurd. Had ze me nou bedreigd?
En...was het echt...
Nee, dat kon niet...
Zou het echt uit zijn tussen haar en Mason?
Dat zou wel betekenen dat hij woord had gehouden, dat hij het echt meende deze keer.
Maar wie zei dat het zo zou blijven? Wie zei dat hij niet weer naar haar toe zou gaan?
Ik had geen zekerheid, wist niet wat ik ervan kon verwachten. Ik voelde iets voor hem, dat was wel duidelijk. Maar kon ik die gevoelens echt toelaten? Want als ik dat deed...
Het was gewoon zo moeilijk, omdat hij me zo gemakkelijk kon kwetsen, omdat hij zo gemakkelijk mijn hart kon breken. Dat had hij immers al eerder gedaan. Dus waarom was het deze keer anders? Wat maakte het anders?
Ik zuchtte en kwam in beweging, ik kon niet eeuwig zo blijven staan. Ik keek op en zag hem...
Honderden, duizenden stukjes...
Van mijn ziel spatten uiteen.
Honderden, duizenden emoties...
Stroomden door me heen.
En er was slechts één blik voor nodig om me te laten smelten. Er was slechts één blik voor nodig om mijn hart weer te laten ontvlammen.
Eén enkele blik van hem, en de elektriciteit schoot weer door me heen.
Ik dacht dat liefde op het eerste gezicht niet bestond, maar dit bewees het tegendeel.
Ik kon het niet langer ontkennen, die dag bij The Wolf Cage was ik voor hem gevallen, hoe bang hij me ook had gemaakt.
Maar hij had het gezegd, dat ene woord...
Mate
Ik wist wat het betekende, door de verhalen van mijn moeder. Ik had het niet geloofd, maar nu.
Alles wees erop, hij gestoord het ook leek.
En nu was er geen weg meer terug.
Het was alsof ik naar hem toe werd getrokken door die vreemde aantrekkingskracht die ik de eerste keer ook al had gevoeld.
Mijn ziel was onlosmakelijk verbonden met die van hem, of ik dat nu wilde of niet.
Hij liep recht op me af, zijn ogen strak op me gericht. Voordat hij me in zijn armen wilde nemen, had ik die van mij al om zijn nek geslagen. Hij bracht zijn handen omhoog en hield mijn gezicht voorzichtig vast alsof hij dacht het elk moment kon breken. In zijn ogen was zoveel te zien, ze leken wel oneindig diep. Hij leunde voorover en kuste me. Al mijn gedachten vervaagden door het gevoel van zijn lippen op de mijne. Zijn kus was ongelooflijk zacht en teder...
Mijn hele lichaam begon te tintelen, geluk overspoelde me en stroomde door me heen.
Mijn botten leken te smelten en ik kon niets anders doen dan hem stevig vastgrijpen.
Warme armen omsloten me, hielden me overeind.
Hij beet zachtjes op mijn onderlip en vroeg om toestemming met zijn tong om de kus dieper te maken. Ik gaf het hem maar al te graag en opende mijn mond een beetje. Hij maakte de kus intenser en trok me nog dichter tegen zich aan voor zover dat mogelijk was. Toen hij stopte zag ik zoveel ruwe liefde en verlangen in zijn ogen dat ik weg moest kijken. Hij pakte voorzichtig mijn kin vast en dwong me om hem weer aan te kijken.
'Je bent van mij en van mij alleen', fluisterde hij voordat hij een spoor van kusjes trok vanaf mijn kaak naar mijn hals. Ik huiverde van genot en ging met mijn handen door zijn haar, ik voelde hem glimlachen toen ik dat deed.
'Zeg het April, zeg dat je alleen van mij bent', ging hij verder, zijn lippen vlak bij die van mij.
'Ik ben van jouw Mason...' Fluisterde ik.
'Mooi', zei hij glimlachend, snel kuste hij me nog één keer voordat hij zich terugtrok en zijn arm om mijn middel sloeg.
Nu pas had ik door hoeveel mensen naar ons stonden te kijken. Mason leek het ook te merken en schonk iedereen die staarde een intimiderende blik. Voor het eerst was ik blij met die angstaanjagende blik van hem.
Dax en Jake stonden als een gek te grinniken toen we naar ze toeliepen, ik schrok toen ik Collin zag.
Zijn ogen stonden zo somber...
Dax gaf Mason een high five, 'man, ik dacht eerst toch echt dat ze Collins m-.' Hij werd ruw onderbroken door Mason, die boos gromde.
'Ze is van mij!' Dax rolde met zijn ogen.
'Gast, dat weet ik nu echt wel hoor, wind je nou maar niet op', zei hij nogal geïrriteerd.
'Collin, kan ik zo even met je praten?' Vroeg ik aan hem. Hij had me de hele tijd niet aangekeken, ik voelde me vreselijk schuldig. Had hij misschien iets voor me gevoeld? Had ik hem verkeerde signalen gegeven? Ik wist het niet.
'Best', antwoordde hij bot.
'Niks daarvan, ze blijft bij mij', bemoeide Mason zich er bezitterig mee. Ik schudde zijn arm van me af en ging voor hem staan.
'Ik wil alleen maar even met hem praten Mason', ik hield er niet van als hij bezitterig deed.
'De reden maakt me helemaal niets uit, het gaat gewoon niet gebeuren!' Commandeerde hij.
Ik snoof, hier had ik dus echt geen zin in.
'Jij hebt helemaal niets over mij te zeggen Mason, ik bepaal zelf met wie ik wel en niet wil praten, en op dit moment wil ik niet meer met jou praten', ik wende me tot Collin, 'kom je?'
Hij knikte en volgde me toen ik wegliep.
'Mooi niet', Mason greep mijn pols vast en trok me terug. Ik keek hem boos aan.
'Laat me los', siste ik.
Hij schudde zijn hoofd, zijn ogen veranderden van zilvergrijs naar pikzwart, ook werd zijn greep om mijn pols steeds strakker.
'Auw...Mason, laat me los!' Gilde ik.
Hij liet me niet los en bleef me maar dreigend aanstaren. De tranen stroomden over mijn wangen van de pijn, toen ik een knak hoorde schreeuwde ik het uit. Dax en Jake schoten te hulp en bevrijden me uit Mason zijn greep.
Collin trok me weg bij Mason, op zijn gezicht was de bezorgdheid duidelijk te zien.
Ik zakte tegen hem aan, mijn benen trilden als een gek. Mason had mijn arm gebroken, hij had me pijn gedaan omdat ik met Collin wilde praten...
'April, ik...ik weet niet, ik weet niet waarom...' Het besef begon langzaam bij hem door te dringen, de pijn in zijn ogen deed me nog veel meer verdriet dan de pijn van mijn pols.
'Ik breng je naar het ziekenhuis', zei Collin.
Hij leidde me bij Mason vandaan.
Ik hoorde hem achter ons vloeken en naar Dax en Jake schreeuwen, maar ik was veel te druk met overeind blijven om er echt naar te luisteren.
'Ik breng haar naar het ziekenhuis, ze is mijn mate.' Hij zag mijn gezicht en deed een stap achteruit. 'Laat me met rust Mason, ga alsjeblieft weg', fluisterde ik met een door pijn doortrokken stem. Hij knikte en liet zijn hoofd zakken.
Collin bracht me naar de eerste hulp, waar ze er gips omheen deden. Het deed eerst gigantisch veel pijn, maar na een paar pijnstillers was het meer een hele vervelende en zeurderige soort pijn. Celeste was doodongerust toen ik haar belde en was direct naar het ziekenhuis gekomen.
Ik had samen met Collin besloten dat we beter niet konden zeggen dat Mason mijn pols had gebroken. Was ik eens even blij dat niemand in de gang was toen het gebeurde, de lessen waren toen namelijk al begonnen.
Ik verzekerde Collin ervan dat alles goed zou komen en dat ik hem 's avonds nog zou bellen voordat ik bij Celeste in de auto stapte.
Hij wilde eerst met me mee naar huis, maar dat had van mij echt niet gehoeven, dus had ik daarmee ingestemd. Ik zou hem toch sowieso willen bellen om te vragen wat er nou de laatste tijd precies aan de hand was tussen hem en Mason. Op dit moment wilde ik echt niet meer aan Mason denken. Het was me gewoon allemaal teveel. Ik wilde nu gewoon even slapen en uitrusten. Dus liep ik direct naar boven toen we thuiskwamen. Celeste liep nog even met me mee, ze wilde zeker weten dat ik het redde en alles had wat ik nodig had. Toen ik haar de kamer uit had gewerkt liet ik me op mijn bed vallen en kwamen de tranen vanzelf.
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
