OMG een TWM update, dat was lang geleden!! Geniet ervan en veel leesplezier lieve schatten, vergeet niet te voten, Xxxx
Wat als het pure kwaad, de duisternis en al het slechte van de wereld een vorm aanneemt? Zou het zich dan manifesteren in een duivels monster? Een demon? Of wellicht zou het zich verschuilen in het lichaam van een vampier, een wolf of mens? Volgens Zedd had Daimon de duisternis onder controle gehad, naar zijn hand gezet zelfs waardoor het beheersbaar was. Hij ontleende er zijn kracht van, werd deel van het kwaad... 'Volgens legendes had de duisternis zich samengevoegd met Daimons ziel, waardoor hij er in feite uit bestond. Alleen door het kwaad toe te laten in zijn hart, kon hij het beheersen. Toen jij hem doodde, kwam zijn ziel vrij. Klaar om de wereld te terroriseren, om massamoorden te creëren, alles te laten branden in hellevuur. Daimons lichaam is dood, begraven, zal nooit meer terugkeren. Maar dat betekent niet dat hij niet zal herleven in iemand anders zijn lichaam. Hij zal chaos brengen, zal verwoesting brengen. In feite is hij de Duivel zelf, dat is wat er van hem geworden is... Hij zal naar je toe komen voor wraak April, wees gewaarschuwd.'
Zedds woorden echoden nog na in mijn hoofd, hij had oprecht bang geklonken, wanhopig zelfs. En zijn gezicht had me nog wel het meest angst aangejaagd. Vampieren hoorden niet bang te zijn, ze hoorden alles wat slecht was te aanbidden alsof het een God was. Dit klopte niet.
Maar wat als vampieren ook bang waren voor zoiets duivels, zoiets slechts? Wat als niet alleen de mensen, de druïden, de wolven, maar ook de vampieren, bescherming nodig hadden? Moest ik het ook voor hun opnemen, ik was tenslotte de Godin van de Maan, een Godin voor de wezens van de nacht. 'Hij zal naar je toekomen voor wraak April...'
Wraak. Daimon. Wraak. Daimon.
'Nee, nee, nee!' Ik hijgde en schudde mijn hoofd als een gek, liet me op mijn knieën vallen en ging met mijn nagels door de modder. 'Hij kan niet terugkomen, het kan niet.'
Zedds woorden maakten me gek, want hoe kon ik vechten tegen een onzichtbare vijand? Tegen een vijand die zich verscholen kon houden in het lichaam van vrienden, familie en zelfs geliefden.
'April?' Het was Danny, toen hij me zag zitten kwam hij op me afrennen. 'Kyan en ik hebben je overal gezocht, het hele bos praktisch uitgekamd. Je was plotseling verdwenen, waar zat je? Wat...' Hij zag mijn gezicht en knielde naast me neer, nam me in zijn armen en streek met zijn hand over mijn haar, 'hé, wat is er?' suste hij zacht, 'die vampier heeft je toch hopelijk niets gedaan hè?' Ik schudde meteen mijn hoofd, 'nee, hij is weer weg. Hij heeft niks gedaan.' Danny duwde me wat van hem af zodat hij me recht aan kon kijken, 'wat is er dan aan de hand?' Maar ik klemde mijn kaken op elkaar, ik kon het hem niet vertellen. Dus maakte ik me van hem los en kwam overeind, ik moest nadenken, moest alleen zijn. 'Gewoon, wat choas en vampiergedoe, maak je niet druk', mompelde ik terwijl ik wegliep.
Hij liet het er echter niet bij zitten en kwam direct achter me aan. 'Zus, je doet vreemd. Ik weet dat je iets voor me achterhoud.' Hij kwam naast me lopen en probeerde telkens mijn blik te vangen, maar ik keek recht voor me uit en bleef met stevige pas doorlopen. 'Laat het zitten Danny.'
Ik zag Kyan in de verte lopen en zwaaide naar hem om zijn aandacht te trekken, toen hij me zag kwam hij op ons aflopen. 'Balen man, ik had gehoopt je eerder te vinden.' Hij grijnsde en omhelsde me snel, ik lachte, 'waarom verbaast het me ook niets dat jullie overal een wedstrijdje van maken.' Ik gaf mijn broer een speelse duw en keek ze hoofdschuddend aan. 'Ik ben jullie Godin, stelletje gekken, ik heb jullie bescherming niet nodig. Als ik een vampier niet eens aankan, wat moet er dan van me terechtkomen?' Beide schonken ze me een vreemde blik, 'we moeten daar nog wel even aan wennen zus, dat godinnengedoe is nogal nieuw. Het is vreemd dat je ons nu niet echt meer nodig hebt.' Ik stond abrupt stil, daar hadden ze het dan mooi goed mis. 'Natuurlijk heb ik jullie nog wel nodig! Jullie zijn mijn broers, en dat zullen jullie ook altijd blijven. En vergeet niet dat dit ook nieuw voor mij is, ik ben hier nog niet bepaald aan gewend.' Dat ze voortaan anders naar me keken, beangstigde me. Ik wilde niet anders zijn in hun ogen, ik was nog altijd dezelfde persoon. Tenminste...voor een deel.
Toen ik mijn ware aard ontdekte, en daarmee ontdekte wie ik eigenlijk was: Luna. Kwamen dingen naar boven, maar ging de rest niet verloren. Ik zou ook altijd April blijven, wat voor "goddelijke titel" ik nu ook droeg. 'Kom, laten we binnen warme chocolademelk maken. Met van die mini marshmallows, net als vroeger.' Ik stootte ze aan en gebaarde dat ze moesten stoppen, 'wedstrijdje doen? Wie er het eerste is oké? Drie, twee, één... GO!'
Ik hield niet in toen we begonnen te rennen, ik versloeg ze, met gemak. Maar dat hield niet in, dat ik er niet van genoot. Integendeel. Het was fantastisch om samen te rennen met mijn broers, even gek te doen, lol te maken en alle ellende even te vergeten. Ze lieten me beseffen wie ik was, hielden mijn menselijkheid in stand. Iets dat ik met de dag begon kwijt te raken.
Ik wist dat het uiteindelijk volledig zou vervagen, wist dat veel dingen zouden veranderen.
Goden waren anders, voelden dingen anders, en er zou een moment komen dat ik dit niet meer zou kunnen. Dat ik niet langer op deze manier plezier zou kunnen maken. Maar dat moment was nog niet gekomen, dus genoot ik nu nog zo lang ik kon van deze kleine dingetjes.
Ik zou wel moeten.
Als wat Zedd zei waar was, zou chaos snel deze kant op komen. En dan zou het gedaan zijn met de pret. En het zou me heel wat kosten, om het kwaad en de duisternis te verslaan.
Om Daimon nogmaals te verslaan...
Zijn jullie ook zo benieuwd hoe het verder gaat?
Laat me weten wat jullie ervan vonden, ik ben benieuwd naar jullie reacties!
En hebben jullie mijn nieuwe verhaal, When Angels Fall al gezien/gelezen?
Hier een "shortie" van wat je kunt verwachten:
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
'Kus me!' snauwde hij woedend terwijl hij me ruw tegen de muur drukte en hij zijn handen dwalend over mijn lichaam liet gaan, oncontroleerbaar, zijn ogen wild en vol lust. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen, onderdrukte alle tegenstrijdige gevoelens die door me heen gingen als een razende wervelwind. Zo roerloos mogelijk bleef ik staan, iets wat hem enkel bozer maakte. Hij greep me bij mijn keel en kneep langzaam mijn luchtwegen dicht, in paniek begon ik tegen te stribbelen, probeerde mezelf te bevrijden. Tevergeefs... 'Kus me', dreigde hij op een lage en gevaarlijke toon. duisternis zinderde om hem heen. 'Je bent van mij Amoris, vergeet dat niet. De wereld ligt aan mijn voeten, ik ben je Koning. Je moet mijn bevelen opvolgen, je bent mijn bezit en niets meer dan dat!' Koppig bleef ik zo bewegingloos staan, vuurde al mijn haat, mijn woede, mijn afgunst op hem af. En als blikken hadden kunnen doden, dan had hij nu op de grond gelegen. Helaas deed het hem niets, hij grijnsde enkel demonisch waardoor de rillingen over mijn rug liepen. 'Je kunt me proberen te haten, mijn liefste. Maar diep vanbinnen weten we beide dat het je nooit echt zal lukken, omdat je altijd van me zult blijven houden, omdat je zelfs nu nog naar me verlangd en hunkert naar mijn aanraking. Mijn lippen op de jouwe...' Hitte en tintelingen schoten door mijn lichaam toen hij me streelde en me zacht kuste in mijn nek. En hoewel mijn lichaam onmiddellijk op hem reageerde, kon ik vanbinnen enkel walgen. 'Je bent een monster!' siste ik verafschuwend, 'en laat me nu los!'
Vergeet niet te voten, te commenten en te followen!! Xxxxx
