Jeeehhh, weer een nieuwe update!!!!!! En deze bevat weer een SPROOKJE, OMG OMG, hahaha vergeet niet te voten, Xxxxx
'Het begon allemaal toen twee prachtige wezens verliefd op elkaar werden. Zoiets onschuldigs veroorzaakte zoveel verschrikking...zo zonde.' Haar stem was zacht, bijna op een fluistertoon.
'Dephine, een voorouder van Daimhin, werd verliefd op Steel...een wolf...'
Dephine was te vergelijken met Eden, ze was een beetje een buitenbeentje. Ze begreep niet waarom er altijd zo haatvol over de wolven werd gesproken, terwijl ze hun dorp beschermden tegen aanvallen van buitenaf. De wolven hadden hun niets kwaads gedaan, dus waarom viel ze zoveel te verwijten? Als er broden werden gestolen bij de bakker wist het dorp het al, de wolven hadden het gedaan. Als er een kind gevallen was tijdens het spelen in de bossen, wisten de dorpelingen het al...een wolf had hem een zet gegeven. Nooit zochten ze naar bewijzen, ze namen het automatisch gewoon aan. Dephine vond al die vooroordelen verschrikkelijk, ze was het er dan ook totaal niet mee eens. Daardoor begonnen haar vrienden haar buiten te sluiten, ze zagen haar als een verraadster. Zelfs haar eigen familie keek anders naar haar dan ervoor.
Na een heftige ruzie met haar ouders, vluchtte ze het dorp uit, de bossen in.
Ze had niet eens door dat ze na een tijdje wel erg dichtbij het wolvenkamp kwam. Snikkend liep ze steeds verder, weg bij iedereen die haar de rug had toegekeerd. Bij een gigantische oude eik, die heilig waren voor haar volk, knielde ze neer.
Misschien kon ze bij de boom troost vinden...
Ze bad tot de Goden om haar te helpen en het pad te wijzen, die ze blijkbaar kwijt was geraakt.
Wat was er verkeerd aan om op te komen voor hen die zichzelf niet konden verdedigen?
Maar de Goden gaven geen antwoord en bleven zwijgzaam. Ze hoorde slechts het fluisteren van de wind, het ritselen van de bladeren en...
Ze hoorde een takje breken en draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam. Het was een jongen van haar leeftijd, hij bestudeerde haar aandachtig en kwam voorzichtig dichterbij.
'Ik doe je niets...rustig maar... Ik hoorde je en besloot te kijken wat er aan de hand was.' Zei hij zacht en op een kalme toon. 'Gaat het wel?' Vroeg hij haar. Met grote ogen staarde ze hem aan, ze kende hem niet en had hem nog nooit eerder gezien. Zou hij een wolf zijn?
Alleen de Alpha kwam het dorp in om onderhandelingen te sluiten, soms nam hij zijn Bèta mee, maar ze had nog nooit een andere wolf in menselijke gedaante gezien. 'Wie ben jij?' Fluisterde ze met een schorre stem van het huilen.
Hij knielde zodat ze op ooghoogte zaten en glimlachte naar haar, 'ik ben Steel, wie ben jij?'
Ze gaf niet meteen antwoordt; 'Dephine...'
Hij sprak haar naam uit, 'Dephine', alsof hij wilde proeven hoe haar naam op zijn tong voelde.
'Waarom moest je huilen?' Vroeg hij haar.
Ze keek hem boos aan, 'wat gaat jou dat aan! Waarom ben je überhaupt naar me toe gekomen? Wat denk je, dat ik een makkelijke en zwakke prooi voor je ben ofzo?!' Snauwde ze.
Hij schrok er duidelijk van en deinsde achteruit, zijn handpalmen naar haar toegekeerd in teken van overgave. 'Rustig, ik wilde gewoon kijken of je oké was...' Hij keek haar niet aan en keek in plaats daarvan naar de grond. Toen hij uiteindelijk toch opkeek, stonden zijn ogen vol vuur. 'Is dat hoe jullie over ons denken? Dat wij jullie zien als prooi? Dat terwijl wij jullie stomme dorpje al eeuwen beschermen. Hoe durf je zo laag over ons te denken! Jullie zijn degenen die ons beheksen waardoor we verlammen en we gevangenzitten in ons eigen lichaam! Wist je dat eigenlijk wel, dat je stomme dorpmensen dat bij ons doen als we te dichtbij komen... Ik wilde je alleen maar helpen, maar blijkbaar wil je mijn hulp niet.' Met die woorden stond hij op en beende bij haar vandaan. Dephine staarde hem na, niet wetend wat ze moest doen of zeggen.
'Steel wacht!' Riep ze toen hij al volledig uit het zicht was verdwenen. Zelf kwam ze ook overeind en rende in de richting waar hij was verdwenen.
'Steel!' Schreeuwde ze toen ze hem in de verte zag, maar voordat hij kon omdraaien werd ze vanaf de zijkant aangevallen en op de grond gesmeten door een gigantische wolf. Ze gilde het uit toen hij zijn tanden in haar bovenarm zette en bloed uit de wond gonsde. 'Stop!' Hoorde ze Steel bulderen. De wolf liet haar onmiddellijk los en schoot direct een paar meter bij haar vandaan. Steel rende snel naar haar toe en knielde bij haar neer, 'nee...oh nee...' Mompelde hij toen hij de wond bestudeerde. 'Ik neem je mee', zei hij zacht terwijl hij haar in zijn armen nam en haar optilde. Verdwaasd keek Dephine hem aan, ze voelde dat ze weg begon te slippen.
Niet veel later was ze buiten bewustzijn.
