Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
North Hill zag er precies zo uit als ik verwacht - en stiekem gehoopt - had. Het was een vergeten, maar betoverend dorpje, omringd door een bos van enorme dennenbomen, dat zich hoog in de bergen verscholen hield. Het dorp voelde als een lang bewaard geheim en ik was een indringer, een ongenodigde bewonderaar. Toch waren de mensen vriendelijk en straalden ze een jaloersmakende kalmte uit die ik niet gewend was.
'Ik heb wat folders gehaald op het plaatselijke toerismekantoor.' Edyth wapperde met de papieren die ze in haar hand hield en overhandigde me een folder toen ze naast me kwam zitten op het bankje. 'Het is hier wel erg rustig...' Aan de toon van haar stem kon ik horen dat ze hier niet helemaal op haar gemak was. Waarschijnlijk moest ze nog even omschakelen.
Ik knikte als antwoord en sloot mijn ogen om te genieten van de zon. Zelf vond ik het heerlijk dat het hier zo anders was dan in Parijs. Dat de lucht die ik inademde fris was, het geluid van auto's niet bestaand en dat de mensen hier geen haast hadden.
'Wat zullen we zo als eerste doen? Het dorp verkennen? Onze spullen wegbrengen?' Edyth gebaarde naar de twee propvolle koffers die naast ons stonden. 'Ja, misschien is dat een goed plan. Dan hebben we daarna nog alle tijd om andere dingen te doen.' Ik zette mijn handtas op schoot en zocht in alle vakjes naar de sleutel van het kleine appartementje dat ik de komende tijd zou huren.
Mijn oom - Jules - had het voor me geregeld. Hij had vele connecties in Canada en had zijn netwerk ingezet om me te hulp te schieten. We hadden geen idee wat we aan zouden treffen of hoe het eruitzag, maar wat ik had gehoord, was dat het erg klein was.
Het zat boven een schattig restaurantje en was van een Franse kunstdocente die overal ter wereld lesgaf aan getalenteerde gehandicapte kinderen. Ze had ook meerdere boeken geschreven en zocht in North Hill zo nu en dan de rust op om zich te richten op een nieuw meesterwerk. Nu zou ze voor een project naar Afrika gaan, wat volgens Jules meer dan twee jaar zou duren, dat was ook waarom ze haar appartement met liefde aan mij verhuurde. Het was voor ons beiden een win-win situatie, zij verdiende een extra zakcentje en ik had een plek om te verblijven.
'Hebbes!' Ik toverde de sleutel tevoorschijn, waar een houten sleutelhanger aan bungelde in de vorm van een esdoornblad. Heerlijk cliché.
'Oké, ik heb op Google maps opgezocht hoe we moeten lopen. En als ik het me goed herinner, moeten we die kant op.' We staken de verlaten straat over en liepen door een korte winkelstraat die uitkwam op een lieflijk pleintje. 'Daar is het al.'
Recht tegenover ons was het restaurant waar het appartement boven zat. Ik herkende het direct, aangezien ik de website meerdere keren had bezocht in de afgelopen vijf dagen. Volgens de informatie die ik gelezen had over North Hill, was loup-garou dé hotspot-in-town, wat ook wel te zien was aan het grote aantal lokale bewoners dat op het terras zat te lunchen.
'Eindelijk een beetje gezelligheid!' Edyth vrolijkte direct op bij het zien van het gezellig drukke plein. 'En kijk, er is zelfs live muziek.' In het midden van het plein was een fontein, waar twee jongens gitaar zaten te spelen. Waarschijnlijk om te oefenen, of om indruk te maken op het groepje tienermeisjes dat naar ze zat te kijken vanaf de andere kant van het plein.
'Blijf jij anders lekker hier, dan ga ik even kennismaken met de eigenaren van het restaurant. Wel zo netjes om ze te laten weten wie er boven ze komt wonen.' Ik had haar wel zien kijken naar de gitaarspelers, in dat opzicht was Edyth soms net een hopeloze puber, binnen een seconde kon ze al voor iemand vallen.
'Dan zie ik je zo, oké?' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen naar me en liep toen heel doelbewust op de fontein af, wat haar een paar boze blikken opleverde van de zwijmelende tienermeisjes.
'Die is gek...' mompelde ik tegen mezelf terwijl ik naar het restaurant liep. Hoe deed Edyth dat toch? Altijd zo zelfverzekerd zijn? Ze wist altijd precies wat - of wie - ze wilde en meestal kreeg ze het ook nog voor elkaar als ze ergens haar zinnen op zette. Misschien moest ik het zelf ook eens proberen. Gewoon ergens helemaal voor gaan en schijt hebben aan alles. Maar dat was niet zo makkelijk als het leek...
'Kan ik iets voor je inschenken?' vroeg de barman terwijl hij ondertussen het glas in zijn handen afdroogde en neerzette. Ik was zo diep afgedwaald in mijn eigen gedachten, dat ik niet eens doorhad dat er iets tegen me gezegd werd.
'Sorry, ik verstond je niet.' God, wat was dit ongemakkelijk. Nu al! 'Wil je iets bestellen?' Het leek hem niet uit te maken dat ik net als een verward schaap zijn restaurant was komen binnenlopen en aan zijn glimlach te zien vond hij het zelfs wel iets komisch hebben. 'Of kom je hier om te ontsnappen aan de drukte', zei hij met een knipoog.
'Umh...doe maar een cappuccino, of nee, maak daar maar iets sterkers van. Een verrassingscocktail, als jullie die hebben?' Het gaf me een kinderlijk gevoel van 'stoer zijn', alsof mijn bestelling enorm gewaagd was en eigenlijk niet kon. 'Ik heb iets te vieren', voegde ik er snel aan toe, wat toch weer aantoonde wat een lafaard ik eigenlijk was. Ik kwam even uit mijn comfortzone en moest me direct weer verantwoorden omdat ik bang was wat de buitenwereld over me zou denken.
'Vertel?' Meer dan dat zei hij niet terwijl hij wat flessen en sapjes om zich heen verzamelde voor mijn cocktail.
'Het voelt een beetje gek dat ik je dit vertel, maar ik kom hier om meer te leren over mijzelf, om de tijd te nemen om na te denken over wat mij nou echt gelukkig maakt.' Door het te zeggen voelde ik me vreemd opgelucht. Was dit waarom mensen naar een therapeut gingen? Omdat het zo fijn was om te praten met een willekeurige vreemdeling? 'Oh, en voor ik het vergeet te zeggen, ik kom hierboven wonen.'
Hij moest lachen en gaf me mijn verrassingscocktail, die er erg fruitig uitzag door de roze kleur. 'Nou dat is inderdaad een reden voor een feestje!' Hij schonk ook snel iets voor zichzelf in zodat we konden proosten. 'Dus jij bent April Young, onze nieuwe - tijdelijke - inwoonster die al weken voor onrust zorgt in ons kleine dorpje.' Hij hield zijn glas omhoog, 'cheers!'
'Onrust? Je maakt een grapje toch?'
Maar hij schudde zijn hoofd en keek me doodserieus aan, 'zeker niet. Toen madame Claudel ons vertelde dat ze haar appartement verhuurd had aan een jong artistiek talent, begonnen we ons toch af te vragen wie dat dan was. Ik heb haar hoogstpersoonlijk uitgehoord om zoveel mogelijk te weten te komen over mijn nieuwe buurvrouw.' Weer kreeg ik zijn "barman knipoog", die waarschijnlijk al heel wat vrouwenharten sneller had doen laten kloppen.
Grinnikend schudde ik mijn hoofd, 'en met wie heb ik het genoegen?'
Hij pakte mijn hand en drukte er een kus op, 'Alec Black, trotse eigenaar van dit restaurant en leukste inwoner van North Hill.'
Dussss..... Alec is also back-in-town! Maar waar is Mason en wanneer komt hij eindelijk terug in het verhaal?? Het antwoord is: SNEL. Voor nu ben ik vooral super benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vonden! En ik weet niet of jullie het hebben opgemerkt, maar alle personages zijn dus inmiddels wat ouder. Dit leek me wel leuk voor het verhaal + ik ben de hele middelbare school fase een beetje zat (omdat ik inmiddels zelf ook wat ouder word en het voor mij alweer meer dan 4 jaar geleden is dat ik op de middelbare school zat, oftewel: het is tijd voor een ietsiepietsie volwassener verhaal).
