Yeaahh weer een update van TWM! Ik weet het, ik zie jullie verbaasde gezichtjes al... Jullie kijken nu vast met open mond naar jullie schermpjes, haha gekke lezertjes toch. Ga dus maar snel lezen, ik weet hoe graag jullie dat willen! En vergeet niet te voten, Xx
'Laat me Alec zien!' siste ik naar Mason. Hij schudde zijn hoofd en keek me boos aan, 'ben je gek, doorgedraaid of wat dan ook? Natuurlijk laat ik je niet naar hem toegaan, niet na wat er de vorige keer is gebeurd!' Ik gooide mijn handen in de lucht van frustratie, en maakte een geïrriteerd geluid. 'Snap je het dan niet Mason, hij dacht dat dat het enige juiste was. En nu is hij doodziek, waarschijnlijk door jouw toedoen. Je kunt me op zijn minst even bij hem laten kijken.' We staarden elkaar aan, ik wist hoe dit zou gaan. Als ik nu wegkeek zou hij winnen, dus bleef ik standvastig staan waar ik stond en waagde het niet te knipperen. Het was eigenlijk belachelijk dat het zo ging, we waren verdomme goden en dan nog deden we zo. Uiteindelijk zuchtte Mason, 'goed dan, ik breng je naar hem toe. Maar ik blijf er de hele tijd bij.' Ik snoof verontwaardigd, alsof Alec me echt iets zou kunnen doen. Of toch...
Ik herinnerde me het verhaal van Alpha, Luna en Omega.
Alec was tenslotte Masons broer.
Was hij dan ook?
Nee. Of toch?
Ik besloot het onderwerp tijdelijk te laten rusten en het een andere keer uit te zoeken. Nu was het belangrijk dat Alec zich wat beter voelde en dat er voor hem gezorgd werd. Mason begeleidde me naar de deur die ons zowel naar de bibliotheek van het huis, als naar de kerkers kon brengen. Zelf was ik nog niet in staat geweest hem te openen, magie was nog lastig voor me.
Met een zwaai van Masons hand, vloog de deur open en werd de trap zichtbaar die ons naar de akelige donkere gangen zou brengen onder het huis. Ik wist dat Alec niet de enige was die er gevangen werd gehouden, er zaten meer wezens, waarvan ik niet eens wilde weten wie of wat ze waren. 'Hij zit daar', mompelde Mason, duidelijk chagrijnig. Ik wierp hem een waarschuwende blik, als hij ook maar iets zou doen dan zou ik hem vermoorden. Nouja, dat waarschijnlijk niet...maar ik zou enorm boos op hem worden. Ik snelde naar de cel toe waar hij Alec gevangen hield en greep de tralies geschrokken vast toen ik hem op de grond zag liggen. Hij was er nog erger aan toe dan eerst!
Hij leek zowat te creperen, hij was lijkbleek, maar zijn gezicht had iets grauws, alsof hij op sterven lag.
'Alec...' fluisterde ik zacht.
Hij bewoog zich een beetje bij het horen van mijn stem, maar kwam niet overeind.
'Mason, doe die deur open', snauwde ik toen ik zag dat hij expres heel langzaam naar me toe kwam lopen. Wat was hij soms ook een stom, jaloers, klein kind! Hij overhandigde me de sleutel, die ik zo snel ik kon in het slot stak en omdraaide. Ik vloog op Alec af en knielde bij hem neer, zacht streelde ik door zijn warrige haar, dat nat was van het zweet. Ik legde mijn hand op zijn wang en voelde hem gloeien, hij was enorm heet, leek vanbinnen zowat te koken. 'Wat is er toch met je aan de hand?' vroeg ik zo zacht dat alleen hij het zou kunnen horen, 'ik zal ervoor zorgen dat je beter wordt, beloofd.' Ik was bang voor hem geweest toen ik hem weer voor het eerst zag, herinneringen van die ene dag waren me voorbij geflitst. Hij had me tenslotte bijna verkracht...
Maar hoe kon ik geen medelijden voelen voor de man die hier nu op de grond lag, zo hulpeloos, bijna stervende zelfs. Hoe kon mijn hart niet ineenkrimpen bij het idee dat hij dood zou gaan aan deze ziekte die hem leek te kwellen? Ik wilde hem in mijn armen houden, hem verwarmen met mijn lichaamswarmte en hem koesteren. Ik wilde dat hij zich beter zou voelen, wilde hem troosten.
Ik draaide me wat om zodat ik Mason aan kon kijken, 'laat iemand komen, ik breng hem nu onmiddellijk naar boven.' Ik zag dat hij wilde protesteren, zag hoe moeilijk hij het vond mij zo te zien bij zijn broer. Maar hij wist dat ik door zou gaan zeuren, hier eventueel zelfs zou blijven als dat nodig was. Dus knikte hij en ging er vervolgens zelf vandoor, wellicht kon hij het zicht niet aan.
Het kon mij in ieder geval niets schelen.
Op dit moment kon Mason me helemaal niets schelen.
'April...' Hoorde ik Alec fluisteren, het klonk zwak, veel te zacht voor zo'n sterke wolf als hij.
Direct pakte ik zijn hand vast en kneep er even in, 'ik ben bij je Alec, ik ben bij je en ga niet meer weg.'
'Beloofd?' Ik glimlachte toen hij zijn ogen voorzichtig open deed en me hoopvol aankeek.
'Beloofd', antwoordde ik.
Ik bleef hem vasthouden, bleef zijn gezicht strelen om hem te kalmeren, tot Dax en Sam kwamen om hem op te tillen en naar boven te brengen. 'Is dit wel zo'n goed idee?' vroeg Dax aan me, duidelijk was hij het totaal niet eens met mijn plan. Ik knikte en keek hem streng aan, 'had jij het leuk gevonden om in een kerker te creperen als je zo doodziek was zoals hij? Zomaar aan je lot te worden overgelaten?'
Ik lachte zelfgenoegzaam toen ik zijn gezicht zag, 'dat dacht ik al. Dus ja, het is een goed idee om dit te doen.' Ik hield er niet van als ze me in twijfel trokken, ik was hun Luna, hun Godin. Hoe konden ze denken dat mijn beslissingen niet weldoordacht waren? Waren ze bang dat mijn oorddelingsvermogen zou veranderen door mijn gevoelens? Dat mijn zicht op wat echt was en wat niet vertroebeld zou worden? Ik liet mijn blik over Alec's gezicht glijden, mijn hart versnelde wat.
Meteen rechtte ik ook weer mijn schouders en keek strak voor me uit, ik was een goede Luna.
Ik deed enkel wat juist was, niet alleen voor mijn Roedel maar ook voor zij die me nodig hadden en in nood waren. Zoals Alec bijvoorbeeld. Bij ieder ander persoon had ik het ook gedaan.
Het had helemaal niets met het feit te maken dat ik ooit van hem gehouden had.
Nee.
Toch?
April is onzeker... Zijn jullie ook zo benieuwd hoe dit af zal lopen? En is het wel echt zo slim om Alec zo dichtbij te hebben, een paar kamers verderop zelfs? Mason gaat dit in ieder geval niet leuk vinden, dat weet ik nu al! Hahaha ik ben zo benieuwd naar jullie reacties guys, dus vergeet niet te voten, commenten en te followen! Xxxx
En ga mijn andere verhaal: When Angels Fall ook lezen, als jullie nog een leuk boek zoeken!
Hier een "shortie", voor wie het nog niet had gelezen bij het vorige hoofdstuk, Xx
'Kus me!' snauwde hij woedend terwijl hij me ruw tegen de muur drukte en hij zijn handen dwalend over mijn lichaam liet gaan, oncontroleerbaar, zijn ogen wild en vol lust. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen, onderdrukte alle tegenstrijdige gevoelens die door me heen gingen als een razende wervelwind. Zo roerloos mogelijk bleef ik staan, iets wat hem enkel bozer maakte. Hij greep me bij mijn keel en kneep langzaam mijn luchtwegen dicht, in paniek begon ik tegen te stribbelen, probeerde mezelf te bevrijden. Tevergeefs... 'Kus me', dreigde hij op een lage en gevaarlijke toon. duisternis zinderde om hem heen. 'Je bent van mij Amoris, vergeet dat niet. De wereld ligt aan mijn voeten, ik ben je Koning. Je moet mijn bevelen opvolgen, je bent mijn bezit en niets meer dan dat!' Koppig bleef ik zo bewegingloos staan, vuurde al mijn haat, mijn woede, mijn afgunst op hem af. En als blikken hadden kunnen doden, dan had hij nu op de grond gelegen. Helaas deed het hem niets, hij grijnsde enkel demonisch waardoor de rillingen over mijn rug liepen. 'Je kunt me proberen te haten, mijn liefste. Maar diep vanbinnen weten we beide dat het je nooit echt zal lukken, omdat je altijd van me zult blijven houden, omdat je zelfs nu nog naar me verlangd en hunkert naar mijn aanraking. Mijn lippen op de jouwe...' Hitte en tintelingen schoten door mijn lichaam toen hij me streelde en me zacht kuste in mijn nek. En hoewel mijn lichaam onmiddellijk op hem reageerde, kon ik vanbinnen enkel walgen. 'Je bent een monster!' siste ik verafschuwend, 'en laat me nu los!'
