Wat lang geleden vinden jullie niet... Ik weet het, ik vind het ook lang geleden. Het is alleen zo, dat ik wel met TWM bezig ben geweest. Maar niet met de versie die jullie willen. Ik ben vooral aan het herschrijven, en aan het werken...heel erg veel aan het werken.. Maar hier is weer een hoofdstuk, dus geniet ervan zou ik zeggen! Vergeet niet te voten, XX
Mijn lichaam sidderde, een vreemde nieuwe kracht stroomde door me heen. Wat was dit, waarom gebeurde dit? En waar was in net in godsnaam geweest? Was dat het Schemerrijk, de Hemel? Ik kon amper bevatten wat ik gezien en gehoord had, wat er van me verwacht werd. Nyx en Erebus wilden dat ik mijn goddelijke kant accepteerde en toeliet, maar zou dat niet automatisch betekenen dat mijn menselijke kant vervaagde? En wilde ik dat eigenlijk wel...
Ik was Luna, de Maan, ik was de prinses uit het sprookje dat mijn moeder me vroeger altijd vertelde. Zou ze het geweten hebben? Las ze het me daarom altijd voor? Ik schokte, hapte naar lucht en probeerde het vreemde nieuwe gevoel te verdrijven. Maar hoe meer ik dat deed, hoe erger het terugkwam als een klap in mijn gezicht. Het was een pure kracht die ik niet direct aankon, iets dat mijn lichaam en geest wilde verstoten. Ik wankelde en greep het beeld vast, gelukkig was Mason er snel en sloeg zijn armen om me heen.
'Rustig, laat het toe April', fluisterde hij zacht in mijn oor. Hij wist blijkbaar precies wat er aan de hand was en wat er met me gebeurde.
'Nyx...Erebus...' wist ik sissend uit te brengen.
Hij knikte rustig, 'ik weet het, ga anders even op de grond zitten. De vlagen zullen langzaam minder worden.' Ik probeerde te doen wat hij me opdroeg en zakte wat door mijn knieën, alleen volgde daarop een enorme pijngolf die me de adem benam. Wat was dit, waarom leek er geen einde aan te komen? Vuur brandde binnenin me, wilde naar buiten komen. Het was alsof ik de vreselijke schroeiende geur van rook in mijn neus en longen had, alsof het zo uit mijn lichaam zou kunnen komen. Ik voelde de onzichtbare vlammen aan mijn huid likken, ik wilde het uitgillen en de haren uit mijn hoofd trekken. Ik wilde huilen, mezelf de afgrond in werpen. Ik barste uit elkaar en leek niets te kunnen doen om het tegen te houden. In mijn hoofd werd ik gek, het waren de herinneringen, de emoties, alles kwam op me af. Ik werd gekweld met gevoelens, geteisterd met gedachten. 'Wat is er met me aan de hand?' bracht ik uit in een gekwelde snik.
Ik greep Masons arm vast, klauwde met mijn nagels in zijn huid, ik kronkelde op de ijskoude vloer. 'Laat het stoppen!'Gilde ik toen de pijn steeds sneller en feller over me heen kwam, een onzichtbaar iemand martelde me met puur geweld en zonder genade. Ik kon wel om me heen slaan maar zou niemand raken. 'Laat het ophouden, laat het ophouden alsjeblieft!' Ik kon dit niet, ik kon dit echt niet. Ik zou doodgaan, dit kon mijn lichaam nooit verdragen. Die Nyx en Erebus wilden gewoon dat ik stierf, dat zou het wel zijn. Maar Mason...hoe kon hij me dit aandoen? Hij had gezegd dat ik die verdomde bol moest aanraken en nu gebeurde dit! Hoe kon hij in godsnaam, hij had dit moeten weten.
'Jij!' Gromde ik woedend, 'jij wist dit dus je weet ook hoe het stopt!' In zijn ogen was veel af te lezen, maar ik zag door de pijn enkel de woede die in me oplaaide zoals het vuur binnenin me.
'Laat het verdomme stoppen!' Het moest ophouden, ik werd gek! Ik wilde dit niet, kon dit niet langer. Mason schudde zijn hoofd, 'ik kan je hier niet mee helpen, dit is helemaal aan jezelf. Dit is je eigen strijd waar je uit moet zien te komen.' Hij liet me los en deed een stap bij me vandaan. Ik wilde opstaan maar was daar niet toe in staat, mijn lichaam begon alweer te sidderen. Elektriciteit stroomde door mijn aderen, maar dit was niet hetzelfde als de elektriciteit die ik voelde door Masons aanraking. Dit was een verschrikking, één van de meest pijnlijke dingen die ik ooit was ondergaan.
Mijn ogen draaiden weg, mijn hoofd leek uit elkaar te knallen. En er waren stemmen, zoveel stemmen. Er was pijn, het vuur, de rook en as.
Wolvengejank, gehuil... Het ging door merg en been, vibreerde door de stilte van het woud. Iedereen moest vluchten, maar de vlammen sloot ons in, had ons in de val gelokt. Overal was vuur, flakkerde in het duister. Het bood geen warmte, geen knusheid op deze plek, tijdens deze nacht.
Dit vuur was het hellevuur, hierin zagen we de dood. Takken vielen naar beneden, as dwarrelde in het rond. Wolvengejank, gehuil, een kreet om hulp en geschreeuw. Vuur, overal vuur en nergens een uitweg...
Ik zoog lucht naar binnen, kuchte en proestte. Ik kon de rook nog ruiken, voelde de vlammen nog steeds. Het hield niet op, het zou nooit ophouden.
De dood van de wolven zou me blijven achtervolgen, de herinneringen, de gedachten, het zou pas stoppen met gerechtigheid. Wanneer ik ze de vrede gaf die ze verdienden.
Ik zou ze moeten wreken, een manier moeten vinden om hier voor eens en voor altijd een einde aan te maken. Mijn lichaam dat sidderde, kronkelde, schokte. Dit was mijn strijd, mijn lichaam en geest. Het was van mij en van niemand anders! Ik zou er de controle over moeten hebben, ik zou kon dit wel aan.
Ik was April.
Maar ik was ook Luna, de ware Maangodin.
Dochter van Nyx en Erebus, de Nacht en het Duister. Ik was sterker dan dit, sterker dan de vampieren die een bedreiging voor de wolven vormde. Ik was sterker, krachtiger dan het verleden. Ik zou vechten, ik zou strijden.
Ik zou zorgen voor gerechtigheid.
De rook vervaagde, vuur doofde, het was stil.
Ooit zouden we terug komen. Ooit zou onze Godin ons komen helpen, ooit zouden we weer kunnen opeisen wat ons toebehoorde. Wij, de belichaming van vrijheid, kracht en moed. We zouden weer strijden, we zouden ze verslaan...
Ik opende mijn ogen, er waren overlevenden.
Er waren daar ergens nog wolven die mijn hulp nodig hadden, wolven die zij aan zij met me wilden vechten. Die met ons wilden vechten.
Want ik was dan wel Luna, de Maangodin.
Maar ik was niks zonder mijn Alpha.
BAM! Is dat niet een mooie afsluiter, ik vind van wel. Sorry, ben er even een piepie klein beetje trots op, dat mag toch wel?? Jawel hè? Vonden jullie het een beetje leuk, al erg lang geleden vinden jullie ook niet...pfff ben het helemaal met jullie eens hoor. Wat ben ik toch ook een kut wijf, jullie zo lang laten wachten. Man, ik moet echt wat aardiger doen zeg.
Ik heb trouwens ook een nieuw verhaal: When Angels Fall, dus als je gek bent op engelen en demonen dan is dat echt iets voor je! Plus dat er weer een sexy hunk in zit: RAFE!!!! Hihi hij is echt zo cute, jullie begrijpen het ook wanneer jullie het lezen. Dan zullen jullie ook allemaal vallen voor zijn cuteness, I swear!!!! Aankomende twee weken ga ik werken bij mijn vader, MAAR ik ga proberen 's avonds hier en daar nog iets te schrijven. Ik ga bij hem werken op zijn camping in het recreatie team (beetje kindjes vermaken, best leuk toch?) Zo, ik stop met jullie vervelen!
Vergeet niet te voten, commenten en te followen!!! Xxx
