'Dwing me dit niet te doen...' smeekte ik hem zacht, waarop hij moest lachen alsof dit alles één grote grap was. 'Dat is het nou juist, ik dwing je helemaal nergens toe.'
Hij kwam dichterbij, 'je hoeft niets te doen, je kunt dit los laten en weer gewoon mijn April zijn.' Ik sloot mijn ogen en leunde tegen hem aan, zijn geur was zo vertrouwd, net als de warmte die van hem afstraalde. Toen ik naar hem opkeek was de duisternis uit zijn ogen verdwenen en zag hij er weer gewoon uit als de Mason die ik kende. Het moest weer een illusie zijn die hij me toonde, zoals hij me alles kon laten zien wat hij maar wilde.
'Ik wil je gewoon terug', fluisterde ik.
'Maar ik ben nooit weg geweest, ik ben nog steeds dezelfde persoon die ik was toen je me leerde kennen.'
Ik keek in zijn ogen en verdronk in de oneindige diepte ervan, leunde nog dichter tegen hem aan waardoor onze lippen elkaar bijna raakten.'Ik geloof je niet', daagde ik hem uit terwijl ik mijn handen over zijn lichaam liet glijden. Ik zag zijn ogen goud kleuren en hij gromde dierlijk toen hij me optilde en ik mijn benen om zijn middel sloeg. Hardhandig drukte hij me tegen de boom aan en kuste me in mijn nek, 'voelt dit anders?' mompelde hij terwijl hij zijn lippen naar mijn kaak verplaatste en daar honderden kusjes plantte.
'Of dit?' vroeg hij toen hij zijn lichaam hard tegen het mijne drukte waardoor ik kon voelen hoe opgewonden hij was. 'Ben ik dan echt zo'n ander persoon?'
'Bewijs het me', kreunde ik toen hij zijn handen onder mijn shirtje liet glijden en zijn weg naar boven vond. Ik huiverde en trilde, kromde mijn rug en bracht mezelf dichter naar hem toe.
'Bewijs het Mason', herhaalde ik.
En hij deed precies datgene waarop ik gehoopt had.Hij drukte zijn lippen op de mijne en bezegelde de vloek die ik in stilte uitgesproken had.
'Liefde van mijn hart, schaduw van mijn licht, zon van mijn maan, mijn alles van mijn niets. Kom tot mij, mijn liefste. Kom tot mij, mijn dwalende ziel. En ik zal je koesteren en van je houden, ik zal voor je zorgen en je wonden genezen. Kom tot mij, liefde van mijn hart, schaduw van mijn licht, zon van mij maan. Mijn alles en mijn niets. Jij bent ik en ik ben jij en samen zullen we wij zijn.'
Zijn ogen werden groot van schok toen ik de woorden zingend herhaalde, hij strompelde achteruit en bleef me vol ongeloof aanstaren. 'Hoe kende je dat?' vroeg hij niet begrijpend.
Ik schonk hem een meelevende glimlach en pakte zijn hand, kneep erin en drukte er zacht een kus op. 'Jij hebt ze ooit tegen me uitgesproken en ik ben ze nooit vergeten.' 'Maar dat was eeuwen geleden, in een ander leven...' Ik knikte en hield zijn mooie gezicht tussen mijn handen, 'en dat was waar je jezelf verloor en je ziel versplinterde.'
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
MASON
Ik voelde me wazig, verward, moe... Waar was ik? Hoe was ik hier in godsnaam terecht gekomen?
Kreunend rolde ik op mijn zij, spande mijn spieren aan en ontspande ze weer. Ik keek hoeveel kracht ik had, of ik gewond was. Het was ijskoud, om me heen danste een dichte mist, de zon ging heel langzaam onder en kleurde de lucht in meerdere tinten rood en roze. Ik voelde om me heen. Ik lag in de vieze, half bevroren modder. Kleine steentjes prikten in mijn huid. Toen ik mezelf voorzichtig overeind duwde, merkte ik dat ik onder de vegen zat. Nog meer modder en bloed.
Bloed...
Wat was er gebeurd? Wat had ik gedaan? Ik zuchtte en liet me weer achterover vallen, takjes en dorre bladeren kraakten protesterend onder mijn gewicht. 'Dit had nooit mogen gebeuren', fluisterde ik terwijl ik naar de toppen van de dennenbomen keek en naar de oneindige lucht die zich boven me uitstrekte. Ik was weer de controle verloren... Dit was al de zoveelste black-out.
Was ik aan het doordraaien?
Hoewel ik het niet graag wilde accepteren, leek die mogelijkheid met de dag realistischer. En ik wist wat de oorzaak was, hoewel ik het niet kon verklaren. Want ik wist dat ik diep vanbinnen een wond met me meedroeg. Het voelde alsof mijn hart uit mijn lijf was gerukt en dat het gapende gat was opgevuld met een kille leegte. Alsof ik iemand verloren was die ik niet langer kon herinneren. Dat was misschien nog wel het pijnlijkste.
Weten dat je iemand kwijt bent geraakt, iemand die je dierbaarder is dan wie dan ook op deze wereld, maar niet meer weten wie diegene was. Een gruwelijke grap van het universum, of een straf voor een misdaad uit een vorig leven.
Verdiende ik dit?
Ik wist het niet...
LEES DIT (PLEASE):
Herinneren jullie nog het einde van True Wolfs Mate? Het einde dat is schreef in het hoofdstuk "lotsbestemming"? Waarin April eindelijk achter de waarheid kwam: dat ze menselijk geboren is, geschonken door de maan om de aarde te bewandelen. Maar dat de Goden een Godin van haar maakten (wat ze vervolgens voor haar verzwegen). In dat hoofdstuk kreeg April de keuze, ze kon ervoor kiezen om weer een leven te leiden als mens, maar dan moest ze wel haar goddelijkheid opgeven. En dat deed ze natuurlijk, zodat ze eindelijk weer samen kon zijn met haar geliefde: Mason! Daarna was ik een beetje inspiratieloos en had ik nog geen idee hoe het verhaal verder zou moeten gaan... Maar nu weet ik dat wel. Daarom kunnen jullie dit zien als een sneak-preview. Dit is waar het verhaal ECHT verder gaat.
Ik ben onwijs benieuwd wat jullie van deze onverwachte wending vinden (misschien zijn jullie wel helemaal klaar met TWM). De komende tijd zal ik bezig zijn met wat dingen aanpassen, dus schrik niet als ik plotseling hoofdstukken verwijder van dit verhaal. Ik wil vooral dat alles weer goed aansluit op elkaar, nu zijn er namelijk nog wat hoofdstukken die na het "einde" kwamen, maar die nu nergens meer op slaan (inmiddels heb ik deze verwijderd).
BELANGRIJK: weet je niet meer helemaal waar het verhaal over gaat, kijk dan even in de lijst met hoofdstukken en lees de hoofdstukken voor 'LOTSBESTEMMING'. Dat hoofdstuk was het 'einde' en het verhaal zal nu weer verdergaan waar het daar is beëindigd.
