Heeee lieve lezertjes!!!!!! Hier is het nieuwe hoofdstuk dan EINDELIJK, niet vergeten te voten, hihi :) Ohh... WAARSCHUWING hihi
Ik hoorde Mason schreeuwen, hij had dus toch een nachtmerrie, precies zoals ik verwacht had.
Aan de ene kant wilde ik naar hem toe om hem te troosten, maar dat kon ik niet. Niet na wat hij had gezegd en gedaan. Dus bleef ik stil liggen en luisterde naar het kwellende geluid. Het deed pijn in mijn hart om niets te doen, maar ik kon er nu niet aan toegeven... Dan moest hij maar bij mij komen, maar niet andersom. Ik hoorde zijn stem weer en beet op mijn lip, dit was verschrikkelijk.
'Nee...nee!' Schreeuwde hij weer.
Ik draaide me om en kneep mijn ogen dicht, ik moest het gewoon proberen buiten te sluiten.
Ik moest gewoon gaan slapen.
Alsof dat zo makkelijk was...
Hij had me zo gekwetst, ik begreep hem nog altijd niet. Hoe kon hij bovendien? Hij wist dat het mijn eerste keer was, en nu had hij het verpest. Nou ja, niet alles natuurlijk. Het bleef geweldig en speciaal, het had alleen niet zo moeten eindigen. We hadden in elkaars armen in slaap horen vallen, niet gescheiden van elkaar.
'Alsjeblieft...nee!' Zijn gesmoorde kreten klonken steeds wanhopiger, steeds paniekeriger.
Ik wilde hem in mijn armen nemen, mijn vingers door zijn haar laten gaan. Ik wilde hem dicht tegen me aantrekken en geruststellend over zijn rug wrijven terwijl ik hem probeerde te kalmeren met mijn stem. Ik wilde niet dat het weer zo zou zijn tussen ons. Dat we elkaar zouden negeren, zouden doen dat we een hekel aan elkaar hadden terwijl dat in feite de grootste leugen was die er bestond. Ik hield van hem en dat viel niet te ontkennen, wat hij ook zou doen of zeggen. Het zou nooit veranderen. De liefde die ik voor hem voelde was daar gewoon te sterk voor.
Toch bleef ik stil in het grote bed liggen dat leeg aanvoelde zonder hem. Ja, ik was koppig en eigenwijs. Maar hij was dat net zo goed, hij bleef dit domme "bescherm" gedoe volhouden en me van hem afduwen terwijl dat toch niets zou uitmaken. Hij kon het net zo goed niet doen...maar dat moest hij zelf nog even begrijpen. Ik kreeg het er duidelijk niet bij hem in, hoe hard ik ook mijn best deed.
Hij wilde gewoon niet luisteren, me niet geloven.
'April...' Ik schrok toen ik hem mijn naam hoorde roepen, dat had hij niet eerder gedaan.
Ik luisterde aandachtig, misschien had ik het me ook maar verbeeld.
'Nee, alsjeblieft...April!' Weer mijn naam.
Ik twijfelde wat ik moest doen.
Zou ik hier blijven of naar hem toe gaan?
Aarzelend kwam ik overeind, ik kon het nu toch niet meer negeren? Nu hij in wilde paniek om me riep in zijn nachtmerries? Ik moest wel naar hem toe, toch? Ik stond op en liep op mijn tenen naar de kamer waar hij lag. Zachtjes duwde ik de deur verder open en ging naar binnen. Ik kwam naast het bed staan en zuchtte toen ik naar hem keek, toen ik hem zag worstelen in zijn slaap. Zijn voorhoofd was bezweet, alsof hij gloeiende koorts had. Hij had de dekens in zijn handen geklemd alsof hij houvast zocht. Het was vreselijk om hem zo te zien, nu hij op zijn kwetsbaarst was. Hoe kon ik nu boos op hem blijven? Dat was toch gewoon onmogelijk?
Ik kwam naast hem zitten, ademde diep in en uit en pakte toen zijn hand vast, verstrengelde mijn vingers met de zijne. Er leek een schok door hem heen te gaan, hij greep me steviger vast en trok me naar zich toe. Ik veegde het haar uit zijn gezicht en kuste hem zacht. Ik hoorde hem zuchten van verlichting en zag dat hij knipperde met zijn ogen. Hij keek me aan met ogen gevuld met de oneindigheid en een eeuwige diepte die ik waarschijnlijk nooit zou doorgronden, tenzij hij me toeliet. 'April...' Bracht hij met een schorre stem uit. Ik zei niets en liet hem op adem komen, hij was duidelijk nog niet helemaal wakker.
'Je...je bent gekomen, waarom?' Fluisterde hij.
'Omdat ik je nooit in de steek zal laten, ik heb immers belooft om voor eeuwig van je te houden en bij je te blijven...zelfs als je een klootzak bent en me kwetst of pijn doet.' Hij verstijfde door mijn woorden, maar ik kon niet anders dan eerlijk tegen hem zijn. Ik wilde dat hij wist hoe ik erover dacht, hoe ik me voelde. 'Ik wil je niet pijn of verdriet doen, ik wil je niet kwetsen...ik wil gewoon dat je veilig bent, dat je gelukkig bent. Ik wil niet dat je bang voor me bent of ooit voor me hoeft te vrezen April en als dat betekend dat ik niet bij je kan...' Maar hij kon zijn zin niet afmaken doordat ik mijn lippen op de zijne drukte. Hij sloeg zijn armen om me heen en opende zacht mijn mond met zijn tong om de kus dieper te maken. Het was niet een lieve of tedere kus, het was één vol passie, wanhoop en ruwheid.
'Waarom ben je altijd zo koppig', fluisterde hij in mijn oor. Ik glimlachte en keek hem aan, 'omdat ik van je hou.' Hij rolde ons om en leunde zwaar op me, 'is dat voortaan je antwoord op alles?'
Ik keek hem ondeugend aan en hij kreunde, 'wat had ik gezegd over die blik April...' Ik haalde mijn schouders op en giechelde, 'dat ik zovaak mogelijk zo moest kijken?' Hij rolde met zijn ogen en schudde lachend zijn hoofd, 'je bent gek!' Vervolgens begon hij me te kietelen, net zolang tot ik niet meer bijkwam van het lachen en ik amper lucht meer kreeg. 'Mason! Stop alsjeblieft!' Smeekte ik hem naar lucht happend.
Hij stopte en bestudeerde mijn gezicht, 'het spijt me April, voor net...ik wilde je niet kwetsen, ik...' Hij zuchtte, 'ik weet niet waarom ik dat deed.' Hij wende zijn gezicht af, maar ik dwong hem me weer aan te kijken. 'Het doet er niet meer toe oké, we vergeten het.' Hij knikte en begroef zijn gezicht in mijn nek, 'ik zou niet weten wat ik zonder je moest.'
'Nee, ik zou ook niet weten wat jij zonder mij moest. Ik zou waarschijnlijk zonder jou een te gek leven hebben, maar jij zonder mij...dat is natuurlijk dramatisch!' Hij keek op, ik keek uitdagend terug. Zijn ogen werden donkerder en hij gromde laag, 'wat had ik toch gezegd over die blik.' Hij drukte me hard tegen het matras en kuste me in mijn nek, precies op de plek waar hij me had geclaimd. Ik kreunde en greep hem steviger vast, wilde hem direct dichter bij me hebben. Hij ging met zijn tanden over mijn huid en ik huiverde van verlangen, hij wist maar al te goed wat hij deed en hoe hij mijn lichaam kon laten reageren op zijn aanraking. 'April, je wil niet weten hoe gek je me maakt met die blik...' Fluisterde hij in mijn oor, waardoor ik zijn lippen voelde. Ik giechelde omdat het kietelde.
'Ik doe het heus niet expres', ik keek hem aan en hij gromde weer. 'Kijk, nu doe je het dus weer!'
Ik trok een wenkbrauw op, 'en wat wil je eraan doen dan?' Ik daagde hem uit, ik wist echt wel waar ik mee bezig was. Maar ik kon er gewoon onmogelijk mee stoppen, het was veel te leuk!
'April, waag het', dreigde hij waarschuwend.
Natuurlijk stopte ik niet...
Ik keek hem nog één laatste keer uitdagend aan, wetend dat ik hem nu had hiermee. Hij reageerde direct en greep me stevig vast, trok mijn satijnen nachtjurkje bij me uit en gooide het op de grond.
'Ik heb je gewaarschuwd...' Zei hij voordat hij mijn slipje ook uittrok en zijn vingers bij me naar binnen duwde, veel harder dan wat ik gewend was. Ik hapte naar adem door het nieuwe gevoel, het was een beetje pijnlijk maar verrukkelijk tegelijkertijd. Ik bracht mijn onderlichaam wat omhoog om mezelf dichter naar hem toe te brengen, hij glimlachte en kuste me. 'Goedzo, dat is het baby...fuck...je bent zo nat.' Hij blijft zijn vingers hard in me bewegen tot ik het bekende gevoel weer voel waardoor ik weet dat ik bijna klaarkom. Mijn ogen rollen weg en ik bijt hard op mijn lip om een kreun te onderdrukken. 'Laat je gaan schatje...' Fluistert hij zacht terwijl hij op mijn mark begint te zuigen, wat mijn verlangen alleen maar erger maakt. 'Mason', breng ik uit als hij me over de rand brengt en ik in pure extase terecht kom. Ik laat me tegen hem aan vallen en zucht, hij slaat zijn armen stevig om me heen. 'Je bent zo verschrikkelijk sexy als je mijn naam zegt terwijl je klaarkomt...' Ik schiet overeind en kijk hem met grote ogen aan, ik voel gewoon dat ik rood ben geworden. 'Deed ik dat?' Piep ik.
Hij grijnsde en knikte, 'zeker, en het was fantastisch dat je dat deed.' Ik keek beschaamd weg, man wat voelde ik me ongemakkelijk.
'April', hij pakte mijn kin vast en draaide mijn gezicht naar hem toe waardoor ik hem aan moest kijken. 'Niet wegkijken...alsjeblieft', smeekte hij.
Dus dat deed ik niet.
Ik bleef hem aankijken en verloor mezelf in de blik die hij me schonk. Er was zoveel liefde te zien, zoveel verlangen, zoveel blijdschap en geluk... Ik zou eeuwig kunnen blijven dwalen in die diepte, tot ik niet meer wist wat het begin was en wat het eind. Tot ik zelfs mijn bestaan vergeten was...
Ik hield van hem en hij van mij.
En wat er ook zou gebeuren, wat er ook gezegd en gedaan werd, dat zou nooit veranderen.
Follow me on twitter: @_AnnaKristina_
Ik weet het, ik weet het...ik zou inderdaad eind van de middag deze update plaatsen. Maar ik was even vergeten dat ik op mijn nichtje moest passen, ze eist nogal veel aandacht zeg maar, hahaha wat natuurlijk super leuk is!!!!
Maar goed, het is er nu en daar gaat het toch uiteindelijk om of niet???
Hoe vonden jullie het hoofdstuk? Een beetje gerustgesteld omdat het allemaal toch nog goed lijkt te komen? Hihi, want dan moet ik jullie alvast gaan waarschuwen...
Neeeeee, ik ga niks verklappen!!! Jullie raden het toch wel, of komen er vanzelf achter!
Niet vergeten te voten, te commenten en te followen!!! Xxxx
