'Waar had ik dat aan te danken?' Vroeg hij toen ik me terugtrok. Ik haalde mijn schouders op, 'gewoon...' Hij grijnsde, tilde me op en draaide me in het rond. 'Je wilt niet weten hoe blij je me maakte toen je voor de deur stond.' Hij begon me overal kusjes te geven, op mijn wang, mijn neus, overal... Ik begon te giechelen en duwde hem bij me vandaan, 'niet doen, dat kietelt!' Hij grinnikte, vervolgens werd zijn gezicht plots serieus. 'We moeten praten April.'
Ik knikte en liet me naar de woonkamer leiden waar we op de grote bank gingen zitten. Hij pakte mijn handen en hield ze in de zijne. 'Ik begrijp nog steeds niet waarom je tot nu toe niet gillend bent weggevlucht uit North Hill. Toen ik je vertelde dat we mates waren...Je was zo rustig...Je vertelde me over die sprookjes die je moeder je vertelde.' Ik zei niets en hij keek me aan, bestudeerde mijn gezicht. 'Sprookjes die geen sprookjes waren April...Je moeder vertelde je over Alpha en Luna, of niet?' Zacht raakte hij mijn wang aan, een traan gleed over mijn gezicht, hij veegde hem weg met zijn duim. 'Het zijn de enige herinneringen die ik van haar heb...het was ons kleine geheimpje, papa en mijn broers mochten het niet weten.' Meer tranen gleden naar beneden, vielen op de grond. 'Ik keek er naar uit, iedere avond weer. Niemand geloofde me, geloofde dat het ook "echte" sprookjes waren. Vriendjes en vriendinnetjes lachten me uit omdat ik niet Assepoester of Kapitein Haak voorgelezen kreeg. Mijn sprookjes gingen over wolven...' Hij hield mijn blik gevangen terwijl ik verder ging.
'Iedere avond keek ik naar de maan en wachtte af, tot ik het lied zou horen...het lied van de maan. Maar het kwam nooit. Ik bleef geloven, maar toen werd ik zestien...en het kwam niet. De sprookjes werden gewoon wat ze waren, sprookjes.' Ik zuchtte en kneep in zijn hand die verstrengeld was met de mijne, hij kneep terug.
'En toen zag ik jou...en je zei dat ene woord: mate.' Hij glimlachte naar me, 'voor eeuwig en altijd April...'
'Vertel het me Mason, vertel alsjeblieft het hele verhaal', smeekte ik hem zacht.
Hij knikte en haalde diep adem, bereidde zich voor. 'Alpha en Luna waren niet de enige wolven, niet lang althans...
Eeuwen waren ze vrij, verliefd en gelukkig...ze jaagden, renden en waren wolven in hun puurste vorm. Maar iedere volle maan nam hun instinct het over, werden ze één met de maan en hun innerlijke wolf. Het was zowel mooi en betoverend als gevaarlijk. Luna en Alpha wisten niet wat er gebeurde tijdens volle maan. Iedere volgende ochtend werden ze wakker zonder herinneringen. Eén nacht, een afschuwelijke nacht, gebeurde er iets...
Mensen met fakkels en hooivorken trokken het bos in, staken alles in vuur en vlam. En waarom?
Alpha en Luna werden gedwongen weg te vluchten uit hun geliefde woud. Ze trokken naar de stad, ze zochten naar antwoorden.
Ze kwamen terecht in een herberg, de vrouw van de eigenaar had een goed hart en bood ze een kamer aan. Ze vertelde hun over de gevaarlijke wolven die zich diep in het bos schuilhielden. Wolven die bij iedere volle maan op jacht gingen uit waren op bloed, dood en nog veel meer verschrikkelijke dingen. Vele mensen uit de dorpen dicht bij het bos waren aangevallen, sommigen zelfs verdwenen...
De vrouw vreesde het ergste.
Luna was volledig in shock geraakt door het verhaal, ze was vol verdriet. Alpha en Luna waren die hele nacht lang wakker, ze deden niets anders dan bedenken hoe ze het op konden lossen. Hoe ze het konden voorkomen.
Hun gedachten waren die hele nacht bij de woorden van de vrouw. Ze had het niet over wolven gehad, ze had hun weerwolven genoemd, omdat ze enkel met volle maan kwamen.
Dit hadden zij gedaan, dacht Luna. Ze waren monsters, verschrikkelijke gevaarlijke monsters!
Dagenlang was ze stil en in haarzelf teruggetrokken. Ze wilde niet met Alpha praten, die inmiddels doodongerust begon te worden.
Bovendien zat de volle maan eraan te komen.
Alpha wilde het niet, maar hij zag in dat hij geen andere keuze had...hij moest de Maangodin om raad vragen. Eerst wilde ze niet reageren omdat ze nog altijd boos was op de God die haar had afgewezen. Maar na drie nachten zijn gebeden aangehoord te hebben, besloot ze hem toch gehoor te geven. Hij smeekte de Maangodin hun te verlossen van de ellendige vloek. Maar dat kon de Maangodin niet. Het was één van de voorwaarden geweest zodat ze samen konden zijn en daar hadden ze zelf mee ingestemd. Er moest dus een andere oplossing komen.
'De magie en kracht die ik van jullie verkrijg is onmisbaar. Als jullie de maan niet langer dienen is er geen magie meer die de spreuk in stand houd', legde ze hem geduldig uit.
Maar hij wilde niet naar haar woorden luisteren, hij wist zeker dat er een andere manier moest zijn. 'Wat als er een andere manier is om de maan te dienen?' Vroeg Alpha aan de Godin.
Er was nog maar een week over tot de volgende volle maan en voor die tijd moest er een oplossing komen. 'Om de vloek te verbreken heb ik een heleboel magie nodig, meer dan ik bezit. We zullen het ergens anders vandaan moeten halen...of van anderen...' Opperde ze.
'Wat als we pure zielen kunnen vinden, wat als we meer mensen vinden om de maan te dienen?' Vroeg Alpha. Aan de ene kant wilde hij niemand zoiets aandoen, niemand wilde gebonden zijn aan een vloek. Maar als dat hem en zijn geliefde zou kunnen helpen...dan had hij er alles voor over.
'Onthoud wel Alpha, dat je nooit zulke pure zielen zult vinden als jullie zielen. Jij bent geboren als God, Luna...zij is een ander geval...mensen zullen nooit zijn zoals jullie, nooit zo krachtig. Er zijn veel meer dienaars van de maan nodig om dezelfde hoeveelheid magie te verkrijgen.' Ze wist waar hij naartoe wilde gaan, maar of het een slim plan was, een uitvoerbaar plan...daar twijfelde ze nog aan. Hoe wilde hij zoveel pure zielen vinden om de maan te dienen?
'Het gaat me lukken...het gaat ons lukken, we vinden die pure zielen, we vinden die nieuwe dienaars voor de maan.' Zei hij vol goede moed tegen haar. De Maangodin vertrok weer en hoopte met het beetje goedheid dat ze voor hun over had, dat het ze zou lukken. Alpha vertelde zijn plan aan zijn geliefde, die er erg van schrok.
'Hoe kun je anderen hiermee opzadelen?' Vroeg ze hem vol ontzag. 'Het komt goed, de Maangodin zal de vloek van de maan verbreken. De maan moet gewoon dienaars hebben.' Hij vertelde haar niet de hele waarheid, hij wilde gewoon dat ze weer blij en gelukkig kon zijn.
Alpha en Luna vonden de pure zielen, pasgeboren baby's... Hun ziel nog ongetekend door slechte gedachten, nog vredig en puur, vol liefde en goedheid. Maar wat moesten ze met baby's?
De Maangodin daalde neer in het Rijk waar Alpha en Luna leefden en vertelde ze hoe ze van deze pasgeboren baby's dienaars van de maan konden maken. 'Een kleine beet, heel klein maar, dat is genoeg om ze te veranderen', vertelde ze.
'Maar het zijn nog maar kinderen!' Bracht Luna uit, ze was het helemaal niet eens met het plan.
Alpha probeerde haar te sussen, 'ze zullen het amper voelen, het zal zo gebeurt zijn...' Maar zelf was hij ook niet zo zeker meer, het voelde verkeerd. Het voelde niet goed.
Toch gingen ze verder met het plan en gaven iedere baby een beetafdruk, een "mark".
Er gebeurde niets met de baby's, die leefden rustig hun leven tot het moment dat de maan ze zou roepen. Bij meisjes zou dat op hun zestiende zijn, bij jongens op hun achttiende. De Godin was in staat genoeg magie te verzamelen om de vloek voor eens en altijd uit te bannen.
'De nieuwe wolven zijn anders dan jullie, beide zijn jullie een True Wolf, zij zullen slechts Moonwalkers zijn. Er stroomt geen Godenbloed door hun aderen, het zijn gewoon menselijke gekust door de maan zelf. Ze dragen de stempel van de maan maar zullen er nooit volledig één mee worden zoals jullie dat kunnen.' Na haar zegje te hebben gedaan verween ze weer. Alpha en Luna hadden geen last meer van de vloek, de mensen in de dorpen werden niet meer aangevallen. Algauw vergaten de mensen de "weerwolven". Ze konden weer terugkeren naar hun geliefde woud, nu waren ze instaat om te veranderen in hun ware vorm wanneer ze dat maar wilden en konden ze tijdens volle maan menselijk blijven. Het leven was weer zoals het was, vol vrijheid en geluk. Tot de eerste geluiden van nieuwe wolven zich aandienden...gehuil van de Moonwalkers...
'Luna en Alpha waren vanaf dat moment niet meer de enige wolven, ze kregen te maken met de Moonwalkers...ze waren dan verlost van de vloek, nu hadden ze te dealen met nieuwe wolven die niet wisten wat ze overkwam...' Vertelde Mason. Ik hing al die tijd aan zijn lippen, mijn moeder had veel verteld, maar het vervolg van Alpha en Luna...daar had ze het nooit over gehad. Mason kende het einde van mijn favoriete sprookje. Het was alsof ik terugging in de tijd en weer even dat kleine meisje was dat vol spanning luisterde naar het verhaal over prachtige dieren...wolven genaamd.
'Wat Alpha en Luna niet wisten was dat er iets mis was gegaan, niet alle zielen waren even puur...'
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
