'Ik zei toch dat je bij hem uit de buurt moest blijven', zei Cars toen ik met betraande ogen naar binnen liep. Ik ging direct naar boven, hij volgde me, 'ik zei dat niet voor niets April, hier wilde ik je voor beschermen.' Ging hij verder.
Met een ruk draaide ik me naar hem toe, 'misschien wil ik wel helemaal niet beschermd worden door jou Cars! Heb je daar weleens over nagedacht?' Siste ik naar hem.
Hij sloeg zijn armen over elkaar, een houding die hij de laatste tijd vaker aannam, een gesloten houding... 'Ik ben je broer April, het is mijn taak om je te beschermen.' Ik snoof en schudde mijn hoofd, 'maar dit zijn dingen die je niets aangaan!'
Ik liep mijn kamer in en smeet de deur achter me dicht, vlak voor zijn neus. Hij kon de pot op.
Ik liet me op mijn bed vallen en krulde mezelf op tot een rondje, mijn armen sloeg ik om mezelf heen.
Ik stond mezelf niet toe nog langer te huilen, want hij was mijn tranen niet waard. Wel rolden er snikken over mijn lippen. De hele tijd vroeg ik mezelf af: hoe had ik zo stom kunnen zijn? Hoe had ik erin kunnen trappen, in dat mooie verhaaltje over mates...een sprookje nota bene.
Maar dat verklaarde niet waarom Cars zichzelf een Alpha had genoemd...
Misschien had ik het ook maar verzonnen, mijn hoofd was ook zo'n grote chaos op het moment.
Ik had het waarschijnlijk alleen maar gehoord omdat ik dat op dat moment wilde horen, meer niet. Een hele logische verklaring.
Wolven bestonden niet, niet zulke wolven...
Purebloods, Moonwalkers, Royals, nee.
Dat bestond niet, gewoon een verzinseltje.
Maar wat ik voor Mason voelde, ik had echt geloofd dat het waar was, dat we mates waren.
Wat we nog steeds konden zijn.
Hij wilde me gewoon niet...
Weer een golf van pijn, verdriet en gekwetstheid rolde over me heen. Het voelde alsof ik er in verdronk, alsof ik er steeds verder in wegzakte.
Ik wilde niet dat hij dit met me deed.
Maar het gebeurde, en ik kon er niets tegen doen.
Dus bleef ik liggen op mijn bed, nog altijd zacht snikkend. Ik moest hem gewoon uit mijn hoofd zetten. Misschien was dit ook een fout van mij.
Ik was zwak geweest en had hem toegelaten.
Dat had ik niet moeten doen. Vanaf het begin was het al duidelijk geweest dat we een hekel aan elkaar hadden, dus wat was daarin veranderd?
Dat we mates waren bijvoorbeeld...
Nee, dat moest ik uit mijn hoofd zetten.
Gewoon een verzinsel, gewoon een verzinsel!
'April.' Hoorde ik Brynne aan de andere kant van de deur roepen. Aan de ene kant wilde ik haar binnen laten en het hele verhaal eruit gooien, gewoon om het aan iemand kwijt te kunnen.
Maar aan de andere kant wilde ik gewoon mijn ogen sluiten en doen alsof ik er niet was.
'April...' Ik voelde haar vingers door mijn haar strijken, ze was dus binnen gekomen.
'Wat is er gebeurd? Wil je het me vertellen?'
Ik kwam overeind en keek haar aan, ze kwam naast me zitten en sloeg haar armen om me heen.
Direct begon ik weer te huilen.
Dat was niet mijn bedoeling geweest, maar het gebeurde toch. En toen ik begonnen was kon ik ook niet meer stoppen.
'H-hij...h-hij wil me niet...' Snikte ik, 'eerst zei hij dat we bij elkaar hoorden, dat we m-mates waren...en toen...' De woorden kwamen er stotterend uit, bij het woord mates verstijfde ze.
'Hij zei dat het niet mogelijk was, dat het n-niet kon...hij-hij wilde het niet.' Jammerde ik, Brynne hield me stevig vast en trok me nog dichter tegen haar aan. 'H-het komt wel goed...hij zal zich bedenken, wacht maar af. Als-als jullie echt mates zijn dan kan hij niet lang bij je wegblijven.' Ze durfde me niet aan te kijken, 'hoe weet je dat zo zeker?' Vroeg ik zacht.
'Omdat Cars eerst precies hetzelfde deed bij mij...' Fluisterde ze zo zacht dat ik twijfelde of ik het wel goed gehoord had. 'Dus jullie zijn echt mates?' Ik zag haar kort en snel knikken.
Ik schonk haar een brede glimlach, 'ik wist het wel...ik zag het direct.' Ze grinnikte en pakte mijn hand. 'Je kan het hier met niemand over hebben April, al helemaal niet met je broers. Cars zal me vermoorden als hij hoort dat ik dit met je heb besproken. Je zou dit alles nog niet horen te weten...' Ze was net zo geheimzinnig en vaag als alle anderen, maar doordat zij tenminste iets had bevestigd, vond ik het voor deze keer minder erg.
'Wanneer vertelt iemand me het hele verhaal? Begrijpt niemand dan hoe verwarrend en frustrerend het voor me is?' Vroeg ik haar.
'Iedereen weet dat heus wel April...en binnenkort zal alles echt duidelijk worden, maar dit is niet de tijd...eerst moet je nog v...' Maar ze werd onderbroken door geklop op de deur. Wie nu weer? Dacht ik nogal geïrriteerd.
'April, Brynne, komen jullie zo beneden?' Het was Jules. 'Ja, we komen zo!' Riep Brynne.
Ik wierp haar een dankbare blik toe.
'Maar goed, binnenkort word alles dus duidelijk.' Ik knikte, ik was blij dat ik haar tenminste had.
Ze was de enige die oprecht met me mee leek te leven en die me leek te begrijpen.
'Zullen we maar naar beneden komen? Anders wachten ze ook zo op ons.' Ze stond al op en wachtte tot ik hetzelfde deed. Ik twijfelde even maar besloot toch maar met haar mee te gaan.
Ik moest sterk zijn, ik wilde niet dat mijn broers zouden zien hoe zwak ik was. Hoeveel pijn dit alles me werkelijk deed. Ik wist wat ze over Mason dachten en ik hoefde het niet erger te maken. Want Brynne had me hoop gegeven, hoop die ik niet wilde. Want eigenlijk wilde ik sterk genoeg zijn om hem compleet uit mijn hoofd en mijn hart te bannen, om hem te negeren en alles wat met hem te maken had. Maar in plaats daarvan koesterde ik de hoop dat hij me misschien toch wel wilde. Het was vreselijk dat ik zo'n wanhopig meisje bleek te zijn, dat ik nog altijd iets voor me voelde nadat hij me zoveel pijn had gedaan. Het was erg...
Maar ik kon er niets aan doen. Ik kon het niet ontkennen, niet echt tenminste. Het zou me misschien een dag lukken, een week of zelfs een maand. Maar daarna zou het net weer zo hard terugkomen, om me vervolgens nog verder te breken. Als ik hem zag zou ik me niet zwak opstellen, ik zou mezelf laten zien van mijn beste kanten. Ik zou hem eens goed laten zien wat voor grote fout hij eigenlijk had gemaakt door me zo te laten kwetsen. Ik zou hem laten zien wat hij allemaal miste. Want dit zou ik niet over mijn kant laten gaan, dat was onmogelijk.
Ik was boos, woedend zelfs, op hem.
Ik was verdrietig en gebroken, door hem.
Maar wat ik diep vanbinnen voelde...dat was onveranderd. Dat kon ik niet ontkennen, hoe graag ik het ook zou willen.
Ben je ook zo gek op dit verhaal en zou je True Wolfs Mate het liefst in de boekhandel zien liggen? Help mij dan met het laten uitkomen van mijn droom: dit boek laten uitgeven! Ik doe op dit moment namelijk mee met een schrijfwedstrijd: de #MoonYAcontest van Sweek en om te winnen heeft mijn verhaal zoveel mogelijk volgers nodig! Hoe help je me? Door de volgende stappen te volgen:
1. Ga naar www.sweek.nl
2. Maak een account aan
3. Zoek naar ALPHA #MoonYAcontest (ALPHA is namelijk de nieuwe titel van True Wolfs Mate)
4. Begin met lezen
5. Klik onderaan het hoofdstuk op de "+" om mijn verhaal te volgen
6. HOERA! Je hebt me onwijs geholpen!
7. Hopelijk ga ik dankzij jullie hulp deze schrijfwedstrijd winnen!
8. Wil je me op nog een andere manier helpen? Help me dan met het overtuigen van anderen om ook op dit verhaal te stemmen (vrienden, klasgenoten, familieleden) want iedere stem telt!
Meer te weten komen over TWM, When Angels Fall of Forever In Love? Volg me dan ook op Twitter: @Anna_Kriztina
