"-Chodźbym miał kogoś zabić, tobie nie spadnie włos z głowy.
Powiedział zredukował bieg i depnął gaz. Wbiłam się w fotel. Jechaliśmy autostradą w przeciwnym kierunku naszego miasta. Bałam się, ale ufałam mu. "
Niewinna, zraniona i skromna,
Licealist...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nicol spojrzała mi w oczy. -Przepraszam, zrobię wszystko, tylko błagam, nie zabijaj mnie...
-Kop...
Przez pół godziny drobne dziewczę męczyło się z zamarźnietą ziemią. Nadia nie kryła się ze swoim pistoletem w dłoni, zaś ja z Oliwią pogrążone byłyśmy rozmową.
-Chyba ma już dość. - powiedziała a ja spojrzałam na tą małą szmatę.
-Racja.
-To co teraz? Nadia posprząta?
-Nie. Mam lepszy pomysł. - miałam plan co do niej. -przyda mi się.
Zaskoczyłam z siedzenia i podeszłam do dziewczyny.
-Chcesz mi coś powiedzieć? Spojrzała zapłakana.
-Przepraszam i błagam o litość. To jedyne co mi zostało.
-Nie miałaś litości dla mnie...
-Wiem. Żałuję.
Ech... myślę że będzie z niej pożytek.
-Wsiadaj do auta.
Nadia spojrzała na mnie jak na ducha. Podeszła bliżej.
-Nati co Ty robisz?
-Bawię się życiem... zapnij jej kajdanki i siadaj z nią z tyłu.
Po godzinie byłyśmy na bazie. Krystian wyszedł nam na przeciw, gdy zobaczył Nicol stanął jak słup.
-Co ona tu robi?
-Będzie moją podwładną. Otworzył szeroko oczy tak jak i dziewczyny.
-Nadia zaprowadz ją do piwnicy.
Wykąpana, przebrana i przygotowana na ciąg dalszy zabawy siedziałam w pokoju i kończyłam pic kawę, gdy wszedł Krystian. Spojrzałam na niego i wróciłam do jakże ciekawego picia i patrzenia przez okno. -Nie będziesz ze mną rozmawiać?
-Krystian. Potrzebuję czasu, skąd mogę wiedzieć że nie zdradzisz mnie?
-Boże Ksiezniczko... ja za Ciebie w ogień skoczę.
-Udowodnij mi swoją miłość. Wstałam zabrałam torbę i udałam się do piwnicy.
Drzwi otworzyłam z hukiem, aż Nicol podskoczyła. Jak mnie drażni to imię... muszę je zmienić.
-Od tej pory jesteś moją własnością. Robisz tylko to na co Ci pozwolę lub co Ci zlecę. -Pokręciła głową ze zrozumiała. - Jeden krzywy ruch i będziesz wiedziała jak smakuje ziemia.
Taka bezbronna...
-Masz rodzinę?
-Nie. Mieszkałam u Maksa.
-Od dziś nie nazywasz się Nicol. Będziesz Dominika, albo lepiej Mika. Prościej i krócej.
Usłyszałam kroki na schodach a po chwili w drzwiach stanęła Oliwia. Wyjęłam nożyczki z torby.
