The Gryffindor Boy

Na gacie Merlina!

Minerwa była zaskoczona gdy podczas uczty zobaczyła swojego syna. Nie widziała go tyle czasu, ale od razu go poznała. W końcu jak matka ma nie poznać swojego dziecka. Kobieta nie wiedziała jak ma porozmawiać z tym krnąbrnym dzieciakiem. Jedynym wyjściem wydawało jej się, złapanie go tuż po kolacji. Posiłek minął jej w oczekiwaniu na spotkanie z szatynem. Gdy tylko uczniowie zaczęli opuszczać pomieszczenie, Minerwa zerwała się od stołu i ruszyła w kierunku swojego syna.
- Harry! -
Zielonooki stanął w miejscu i powoli się obrócił w stronę kobiety.
- Hej mamo. -
Nauczycielka odsunęła się z synem w głąb jednego z korytarzy.
- Co ty tu robisz? -
- Ciebie też miło widzieć. -
- Wiesz o co mi chodzi. -
- Uciekłem i przyjechałem tutaj na małe wakacje. -
- A teraz ta prawdziwa wersja? -
- To jest właśnie ona. -
- Chcesz mi powiedzieć że uciekłeś od Voldemorta?-
- Tak. -
- I mówisz to z takim spokojem?! -
- Oh, nie zrobi mi nic. -
- Skąd ta pewność? -
- Ma do mnie słabość. -
- Słabość? Chyba nie masz na myśli... -
- Na gacie Merlina nawet nie kończ tej myśli! Chyba nie sądzisz że mógłbym się z nim przespać! -
- Twoja słowa zabrzmiały ciut dwuznacznie. -
- Albo to ty wszystko wyolbrzymiasz. -
- Tak też może być. -
Harry uśmiechnął się lekko.
- Stęskniłem się. -
- Ja też. -
Kobieta przytuliła się do swojego syna, dziękując wszystkim za jego powrót do niej.
- Harry? -
- Tak? -
- Następnym razem daj znać kiedy przyjedziesz. -
- Jasne. -
Minerwa po chwili wypuściła syna z objęć.
- Uciekaj do dormitorium. Rano masz zajęcia. -
- Ty to wiesz jak zepsuć człowiekowi nastrój. -
- Spać ty niewychowany potworze! -
- Nie baw się w Severusa, tylko on może mnie nazywać robakami i potworami! -
- Dobrej nocy Harry. -
- Dobranoc mamo. -
Nauczycielka patrzyła z niepokojem jak jej syn kieruje się w kierunku dormitorium Gryffindoru. Z jednej strony cieszyła się że w końcu mogła go zobaczyć ale z drugiej bała się rekacji Czarnego Pana na jego zniknięcie.