İnanmaktan Vazgeçme

Final - İyi ki

İnstagram: pembekalemhikayeleri

***

Tüm yorumlarınız için çok teşekkür ederim, keyifli okumalar ❤️
***

4 Yıl Sonra

Bıkkınlıkla nefes alıp yeniden inat eden oğluma baktım. Benim şimdiye kadar tüm valizleri hazırlamam lazımdı ama sevgili oğlum sayesinde hala yemek masasında oturmuş onun bir şeyler yemesini bekliyordum.

"Ayne geyçekten doydum"

"Aras iki kırtık bir şey yedin doydum diyorsun. Otur şu tabağını bitir yoksa top oynamak yerine, gelir bana yardım edersin"

"Tammam işte ben şana yaydım edeyim", bu çocuk yemekten kaçmak için yakında bulaşıkları da yıkarım derdi!

Dakikalar sonra bile hala Aras'a yemeğini yemesi için ısrar ederken sonunda yardımıma İnci abla yetişmişti; "Elif hanım siz isterseniz Aras'ı bana bırakın ben ona yemek yediririm"

"İnci abla çok iyi olur valla. Ela uyanmadan valize son eşyaları yerleştirmem lazım. Akşama dönüyoruz hala hazır değiliz"

Aras'ı İnci ablayla bırakıp çocukların ve bizim geride kalan birkaç kalan eşyamızı toplamak üzere odama çıktım. Kızım hala beşikte mışıl mışıl uyuduğu için sessiz bir şekilde valizi çıkarıp eşyaları doldurmaya başladım ama yine herşeyin bir sonu olduğu gibi bu sessiz dakikaların da sonu gelmişti; sevgili kızımın ağlayan sesi tüm odayı doldurmuştu. Mecburen elimdekileri bırakıp hızlı adımlarla beşiğinin başına gittim, iki saniyede ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Onu hemen kucaklayıp yatağımın üzerine oturduktan sonra emzirmeye başlamıştım. Karnı doyunca neşesi de yerine gelmiş, etrafa gülücükler saçmaya başlamıştı.

"Sen doydun mu birtanem, ah abin de ne güzel böyle doyardı. Şimdi ağzına yemeği zorla veriyoruz. Sen sakın yemek yememezlik yapma tamam mı bebeğim?"

"Oo bakıyorum da ana kız bir olmuş oğlumu çekiştiriyorsunuz", başımı yukarı kaldırınca Arda'nın gülen gözleriyle karşılaşmıştım. İnsan her geçen gün daha fazla aşık olabilir miydi? Ben oluyordum; onu gördüğüm, gözlerine baktığım hen an içime daha da fazla aşk doluyordu.

"Hiç hemen oğlumuzu savunmaya geçme; sabahtan beri hiçbir şey yemedi"

Arda kucağımdaki kızımızı izlerken mırıdanmaya başladı; "İnci hanım hepsini bitirttirmiş, Aras en son 'ne oluy daha fazla veyme yayvayıyım' diyordu", Aras'ın taklidini bu kadar iyi yapması beni güldürmüştü; baba oğul resmen aynıydılar.

Kızım doyunca başını göğsümden çekmiş dikkatini benden babasına çevirmişti.

"Ba-ya", Arda sanki bu anı bekliyormuş gibi kucağımdan kızımı çekip kendi kollarına aldı.

"Sen çocuklarla ilgilen ben de şu kalan eşyaları İnci hanımla birlikte toplayayım olur mu?"

Arda kızımı güldürmeye çalıştığı için ondan gözlerini ayırmadan "Olur zaten Aras Miray'a hediye alacakmış. Biz bir alışveriş merkezine gider geliriz" dedi hafif sırıtarak.

"Ay Miray'a da buradan çeyiz götürüyoruz resmen. Eymen'le onun evlenecekleri yok, bari bizim oğlana gelsin"

"Ben oğluma zamanı gelince gelini bulurum"

"Hadi canım; babanın Gizem'i bulduğu gibi mi?", Arda'nın suratı Gizem'in adını duyunca bozulmuştu, bu sefer bana bakıp "Saçmalama ne alakası var? Şimdi neden o uğursuz ismi andın, kızımın bile yüzü ekşidi!" dedi, sanırım bana cidden kızmıştı ama ne yapabilirdim ki? O oğluma gelini ben bulurum deyince de aklıma Gizem gelmişti. Arda'nın tabiriyle de o uğursuzu dört yıl boyunca hiç görmemiştim, asla görmek de istemiyordum.