İnanmaktan Vazgeçme

Bölüm 68

İnstagram: pembekalemhikayeleri
                  
***                  

Medya: Elif'in yarışmadaki elbisesi

Bölüm şarkısı : Idina Menzel - Let It Go; bu şarkı bana her zaman ilham veriyor. Umarım siz de bol bol ilham alırsınız ☺️

Tüm yorumlarınız için çok teşekkür ederim, keyifli okumalar ❤️

***********

Aynanın karşısında kendime çeki düzen verirken biraz sonra yaşayacağım heyecana da kendimi hazırlamaya çalışıyordum. Koskoca bir yıl çabucak geçmiş, sonunda eleme günü gelmişti. O bir yılda neler yaşamıştım ben; en başta geçen yıl genç bir kızken, bu yıl yaklaşık beş ay sonra anne olacak olan genç bir kadın olmuştum.

Hayatta ne olursa olsun hep bardağın dolu tarafını gören bir insan olmuştum. Asla umutsuzluğa kapılmadım, hep bir çıkış yolu aradım. Biliyordum eğer ölmediysen en kötü anlarda bile bir yol bulursun çünkü hala hayattasın. Ben hep umut ettim; iyi bir yazar olmayı diledim, sonsuz bir aşk bulmayı diledim, asla beni satmayacak, ne olursa olsun yanımda olacak dostlara sahip olmayı diledim. Bu üç ayrı dilek tek bir şey sayesinde gerçek olmuştu, "The Writers" ve okulun ilk günü gördüğüm afişi. Herkesin hayal edip de kavuşamadığı şeylere ben bu yarışmaya sayesinde kavuşmuştum. Tek bir an, tek bir cesaret kırıntısı bunu gerçekleştirmişti ve o kırıntılar artık birleşip büyük bir parçayı oluşturmuştu. Ben artık daha cesurdum çünkü yanımda güvendiğim, sevdiğim insanlar vardı ve ben onlar sayesinde asla yıkılmazdım zaten yıkılsam bile onlar toparlarlardı.

"Elif hadi sıra birazdan bize geliyor"

"Tamam hazırım ben, geliyorum", son kez kendime baktıktan sonra ellerime karnıma götürüp en büyük cesaret kaynağımdan güç aldım. Bugün için Miray ve annemin yardımlarıyla özel bir elbise diktirmiştim, hafif belli olmaya başlayan karnım bu elbiseyle çok zor belli oluyordu, kimse bana dört aylık hamile diyemezdi.

"Bebeğim bu sefer annen başarılı olacak ve baba da bizi gururla izleyecek", karnıma bakıp sanki karşımda bebeğim beni izliyormuş gibi ona gülümsedikten sonra derin bir nefes alıp sahneye açılan kapıya doğru yürümeye başladım. Kaan ve diğerleri çoktan havaya girmiş sahnedeki kalabalığı izliyorlardı, ben de yanlarındaki yerimi alıp kalabalığı izlemeye başladım. Arda ailemle beraber oturmuş sohbet ediyordu ama onun halinden ve bakışlarından anladığım kadarıyla biraz stresliydi. Her ne kadar bir hafta boyunca onu rahatlatma seansları yapsam da o hala benim için endişeliydi; aşırı stres yapıp yine fenalaşacağımdan çok korkuyordu. Sanırım ben gösteri sonunda sapa sağlam karşısına çıkmadan da rahatlayamayacaktı.

Keremler açılışı mükemmel bir sunum gösterisiyle yapmıştı ve kazanacaklarına adlarını bildikleri kadar emindiler. Tabi ki benim artık adımı duyurmaya başladığımı biliyorlardı ama rahatlıklarına bakılırsa bunun yarışma için yetmeyeceğini düşünüyorlardı. Tabi ki yeterli değildi; bunu ben de biliyordum ama onlar da Elif faktörünü göz ardı etmişlerdi. Hazırladığım gösteri onlarınkinden kat ve kat iyiydi. Bu sefer; adalet bugün burada tecelli ederse ben kazanacaktım, ben de bundan emindim.

Sahneye çıkmamız için adımız anons edilince hep beraber birbirimize güç vererek gülümseyip sahneye çıktık, gün bizim günümüzdü. Sunumun başlangıcını ve bitişini ben yapacağım için kürsüye yürüyüp açılan slayt gösterimizle beraber kayıp yıldızları neden anlattığımızı, neden haklarını vermemiz gerektiğini benim bile önceden tahmin edemeyeceğim bir özgüvenle anlattım, kendimle cidden gurur duymuştum. Ben sıramı ekibime verince onlarda sırasıyla kayıp yıldızlarla yaptığımız can alıcı röportajları anlattılar. Son olarak da ben tüm anlattıklarımızı toparlayan bir konuşma yaptıktan sonra sunumumuz sona ermişti ve salonda bir alkış tufanı kopmuştu. Yıllardır gözlerimi kapatıp kendimin olmasını hayal ettiğim alkışlar sonunda benim olmuştu, daha önce hiç duymadığım güçlü alkış sesleri salonu dolduruyordu. Sahneden beni izleyen sevgilimle göz göze geldiğimde beni izleyen gurur dolu bakışları içimi o kadar ısıtmıştı ki, sadece o bana yeterdi.