İnanmaktan Vazgeçme

Bölüm 17

Facebook Grubu: Pembe Kalem Hikayeleri

İnstagram: pembekalemhikayeleri

****

Medya: Elif'in iş kıyafeti

Keyifli okumalar :)

******

"Elif her şeyden önce bilmem gereken bir şey var, ben uyuşturucu bağımlısıyım."

Eymen'in sözlerini duyduktan sonra elimdeki kahve bardağını az daha masaya düşürüyordum. Tamam o günkü kavganın bir çok sebebi olduğunu biliyordum ama uyuşturucu bağımlısı olması en son düşündüğüm şeydi. Şimdi ne yapacaktım ben; daha önce hiç uyuşturucu bağımlısı biriyle karşılaşmamıştım. Filmlerde görmüştüm tabi ama onlarda uyuşturucu alıp kızlara zarar veren adamlardı.

Ay ben bir de bu adamın evine gitmiştim; ya bana bir şey yapsaydı!

İçimden bir ses "Salak Elif bırak yardımı falan, çantanı al kaç" diyordu fakat diğer ses de "Hani yardım edecektin, onun yardıma ihtiyacı var. Ne değişti ki?" diyordu.

Ben düşüncelerimle boğuşurken kafamı kaldırıp Eymen'e baktığımda, onun beni alaycı gözlerle izlediğini fark ettim.

"Ne oldu korktun mu yoksa?"

Evet korkmuştum ama bunu ona söyleyemezdim, sonuçta ona anlatması için ısrar eden bendim. Şimdi arkamda onu bırakıp, öylece çekip gidemezdim. Ben bunlarla savaşırken o hala sırıtarak beni izliyordu, bunda komik olan neydi? Kesin bu sırıtışın altından bir şey çıkacaktı.

Suskunluğumu bozup kızgınlıkla "Korkmadım ama komik olan ne onu çözemedim?" diye sordum, kızgın bakışlarımı gözlerine sabitleyip.

Benim aksime o gayet neşeli bir şekilde sırıtıyordu üstelik kızgınlığım onu daha da keyiflendirmiş gibiydi! O anda anladım; bu adam benimle dalga geçiyordu.

"Allah'ın cezası sen benimle kafa mı buluyorsun?"

"Elifcim hangi bağımlı öyle olduğunu söyler, bir düşünsene ?"

"Ay benim de hayatım uyuşturucu bağımlılarıyla geçmişti. Tüh nasıl da anlamadım!"

Sinirden çıldırmak üzereydim o hala pişkin pişkin gülüyordu.

"Beni resmen kandırdın sen nasıl bir insansın! Ya da pardon sen insan mısın?"

"Sakin ol Elif, kabul et komikti"

Hala gülmeye devam ediyordu.

"Bana bak bay pislik, ben gidiyorum bundan sonra asla karşıma çıkma asla!"

Masadan sert bir şekilde kalkıp koşarak kafeden çıkıp yürümeye başladım. Tam Eymen'i arkada bıraktığımı sanırken bir anda kolumdan tutup beni kendine çevirdi.

"Elif bir durur musun?"

"Ne duracağım be! Resmen beni kandırdın, anlatacağını söyledin ama bana yalan söyledin!"

"Ben sadece şaka yaptım yalan söylemedim sana anlatacağım ama öyle hemen anlatamam bana biraz zaman vermen lazım!"

"Buyur zaman doya doya kullan ama bundan sonra karşıma çıkma!"

Tekrar yürümeye çalışma çabalarım Eymen'in yine kolumdan tutmasıyla işe yaramadı.

"Elif sakin olsana, şakadan da mı anlamıyorsun sen ya"

"Anlamıyorum tamam mı? Bırak artık kolumu!"

Eymen bir anlık dalgınlıkla elini gevşetince hemen kolumu çekip koşmaya başladım. Eymen de arkamdan hızlı hızlı geliyordu tam yolun üzerinde taksi görmüş heyecanla ona giderken Eymen kolumdan çekip beni kendine çevirdi.