İnanmaktan Vazgeçme

Bölüm 64

İnstagram: pembekalemhikayeleri
                  
***

Tüm yorumlarınız için çok teşekkür ederim, keyifli okumalar ❤️

****************

"Evet bebeğinizi yeniden görmeye hazır mısınız?", doktor gülümseyerek cihazı, jel sürülmüş karnımda gezdirmeye başlamıştı. Ben yine heyecanlıydım ama bu sefer ellerimi sımsıkı tutan kocamın da heyecanı bana yüklenmişti. Adam o kadar heyecanlıydı ki bütün gece uyuyamayıp yatakta dönmüş durmuştu; bir de tüm gece bana belli etmemek için de debelenmiş durmuştu.

"Evet; bebeğiniz bugün uyanıkmış"

Arda yerinden daha fazla doğrulup kendini resmen ekrana sokacaktı; o kadar konsantre olmuştu ki şu anda gözlerinden akan yaşların farkında olduğunu bile sanmıyordum.

"Elif baksana hareket ediyor", anlaşılan tok gelmem işe yaramıştı, bebeğim, bugün enerjisi yerinde ki hareket ediyordu. O kadar güzeldi ki onu kucağıma alıp doya doya sarılmak için o kadar ay nasıl sabredeceğim hiç bilemiyordum.

Doktor gülümseyerek bize bakıp "Sanırım şimdi kalp atışlarını dinleyebilirsiniz" deyip bir şeyler yaptıktan sonra kulağıma dolan seslerle kalbim duracak gibi olmuştu. Bebeğimin kalp atışlarını ilk defa duyuyordum; o kadar güçlü atıyordu ki hatta baya da hızlı. Açıkçası bu beni biraz da korkutmuştu.

"Kalp atışlarının bu kadar hızlı olması normal mi?", Arda benim yerime merak ettiğim soruyu sormuştu, o da en az benim kadar endişeli duruyordu.

"Merak etmeyin bebeklerin kalplerinin böyle hızlı atması çok normal. Hiçbir sorunu yok; gayet sağlıklı bebeğiniz", içim rahatlamıştı, Arda da benimle aynı anda rahatlama nefesini vermişti.

"Normalde bu aylarda çok belli olmaz, bebekler kendini göstermez ama sizinki kendini baya belli etmiş. Bebeğinizin cinsiyetini öğrenmek ister misiniz?"

Arda yüzüme onay ister gibi bakınca ben de onun bu heyecanlı bakışlarına gözlerimle gülümseyerek, ona istediği onayı vermiştim.

"Biz öğrenmek istiyoruz"

Dışarıdan nasıl duruyorduk bilmiyordum ama doktorun bakışlarından anladığım kadarıyla baya komik durduğumuz kesindi.

"Tebrik ederim bir oğlunuz olacak"

"Oğlumuz mu?"

"Elif oğlumuz olacakmış"

Arda da en az benim kadar etkilenmiş gibiydi, çocuğumuz olacağını biliyorduk ama cinsiyetini öğrenmek bizi daha da değişik duygulara götürmüştü. Hiçbir açıdan cinsiyet benim için önemli değildi ama cinsiyetini bilmek önemliydi. Artık karnımı okşayınca ona 'oğlum' diye seslenecektim, bana tekme attığında 'oğlum' attı diyecektim.

Ben hala bebeğimin nasıl olacağını düşünürken Arda resmen ultrasonu analiz etmeye başlamıştı, doktora öyle sorular sormaya başlamıştı ki artık doktor da bunalmış gibiydi.

"Ben üşüdüm biraz, artık buradan kalksam olur mu?"

"Üşüdün mü?", sonunda kocamın bakışlarını bana döndürmeyi başarmıştım.

"Evet biraz üşüdüm, karnımın üzerindeki jel de karnımı daha soğuk yapıyor sanki."

"Hadi o zaman yavaş yavaş kalk", Arda o kadar özenle beni yattığım yerden kaldırmaya başlamıştı ki dışarıdan gören değerli bir tarihi eseri kutusuna koyuyor sanabilirdi. Sonunda karnımı kapatıp bana hırkamı giydirttiğinde gözlerine anlayamadığım bir hüzün çökmüştü. Doktorun masasının önüne gittiğimizde doktor bana yine dün sıraladığı tavsiyeleri tekrar sıralamıştı.