Alphaနှစ်ယောက်တွေ့ပြီဆို,တစ်ယောက်ကOmegaဖြစ်ရမယ်|| ဘာသာပြန်

2A1O Chapter 《4》

"ကလေးလေး,ကိုယ့်ကိုယုံ..မင်း အမြဲတမ်းကြောက်နေရလိမ့်မယ်"

ကျန်စုန့်ယိ မနက်ခင်း နိူးလာသည့်အချိန်တွင် အေးစက်နေသည့် လူမရှိသောမီးဖိုချောင်နှင့် ထမင်းစားခန်းတို့ကို မြင်လိုက်ရလျှင် အတောင့်သားဖြစ်သွားရသည်။

ငါ့မနက်စာက ဘယ်မှာတုန်း?

'တင်းတောင်' ဟူသောအသံဖြင့် WeChat ကမြည်လာသည်။

မစ္စထျန် : [အန်တီက နေမကောင်းလို့ တစ်ပတ်လောက်နားမယ်လို့ပြောသွားတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် လမ်းလေးကိုဖြတ်ပြီး တစ်ခုခုသွားစားလိုက်နော်]

မစ္စထျန် : [စကားမစပ် မင်းဖေဖေက မေမေ့အတွက် ကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးတွေနဲ့dinnerကို ပြဦးမယ်]

မစ္စထျန် : [Steak. jpg]

ငါက မတော်တဆလေး တစ်ခုပဲ ထင်ပါတယ်..

(TN / အဲ့လို အဲ့လို မတော်တဆပေါ့ အဟမ်း)

ကျန်စုန့်ယိမှာ ကမ္ဘာကြီးကသူ့အပေါ်မှာ အရမ်းရက်စက်နေသလိုခံစားလိုက်ရ​၏။

သူကလဲ မနက်စောစောကြီးကိူ အိမ်ကနေထွက်ပြီး စားဖို့သောက်ဖို့ အတွက်နဲ့ မသွားချင်ပါပေ။ မျက်နှာက အိပ်ရေးမဝသည့်အတွက် ခံပြင်းမှုအပြည့်နှင့် သူ့ဆံပင်တွေကို ကုတ်၍သာနေရသည်။

သူ ထီးကိုချိတ်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်ရာ အနက်ရောင် Bentleyကားက တံခါးဝမှာရပ်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ​၏။

ကျေးဇူးပါ ဘုရားသခင်! သူဖို့ ဦးလေးကျန်းကိုတော့ ချန်ထားပေးခဲ့ကြတာပဲ...

ကျန်စုန့်ယိမှာ ဘဝတစ်သက်စာ သက်ပြင်းချလိုက်၍ ကားတံခါးကိုဖွင့်ဝင်လိုက်လျှင် သက်ပြင်းမှာ သူ့လည်ချောင်းတွင် တစ်,သွားလေသည်။

ဘာလို့ ပေါ်ဟွိုက်က သူ့ကားထဲရောက်နေတာတုန်း? Backseatကြီးမှာလဲ ထိုင်နေတယ်လေ? လက်ထဲမှာလည်း Lunch box နဲ့?

မနက်စောစောထ ထားရခြင်းအကျိူးဆက်အဖြစ် သူ့စိတ်ဟာ ကြည်လင်မနေပါချေ။ ကျန်စုန့်ယိခေါင်းတွင် မေးခွန်းများစွာပေါ်လာပြီးနောက် ပေါ်ဟွိုက်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။