Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 61

Herschreven

Pov Jasmine:

Ik heb net een douche genomen en ik lig nu in mijn bed. Ik denk na over mijn moeder, nou was mijn moeder? Ik weet het zelf allemaal niet. Dus mijn moeder is mijn echte moeder niet. Mijn vader die nu is overleden, is dus ook niet mijn vader. Dit klinkt zo raar. Zij hebben mij zien opgroeien. Zij hebben mij leren lopen. Zij hebben mij zoveel geleerd en dan krijgen wij dit terug? Hoe gaat Mina reageren als ze dit hoort? Gaat ze het geloven? Ik zucht maar wie zijn mijn ouders dan?

Ik sta op en loop naar de deur. Ik wou de deur openen als die opslot zit. "Doe open!" Schreeuw ik. Ik klop hard op de deur en ik schreeuw opnieuw en ik klop nog harder. Ik hoor dat iemand de deur open doet en ik zie Daan boos naar me kijken.

"Wat maak je zoveel lawaai!" Schreeuwt hij boos. Ik kijk hem bang aan en zeg snel "breng me naar mijn moeder". Hij zucht en pakt mijn arm en trekt me mee naar haar kantoor. Hij klopt en ik hoor mijn moeder "binnen" zeggen.

"Farah, Jasmine wilt je spreken" zegt hij verveeld. Ze knikt en zegt dat ik moet gaan zitten. Daan loopt uit mijn moeders kantoor en als de deur dicht is kijken we elkaar aan. Ze zucht en zegt "wat wil je".

"Ben jij mijn echte moeder? Ja toch?! Waarom doe je me dit aan?" Vraag ik verdrietig. Ze rolt met haar ogen "wat heb ik tegen je gezegd eerst? Hmm... nee, ik ben je moeder niet! Jou échte moeder zit hier ergens met jou vader. Jou andere vader die nu dood is, weet het niet. Hij denkt dat jij en Mina zijn echte dochters zijn, maar jammer voor hem niet" zegt ze lachend.

Ik kijk haar ongeloof aan "hoe?" Vraag ik. Ze lacht "ach lieverd... ik kan alles. Nou ik ga je een leuke verhaal vertellen" zegt ze lachend. Hoe kan ze zo zijn...

"Toen jou vader, nou het is je vader niet maar oke dus we gingen trouwen. Wat was dat een geslaagde feest, jammer dat jullie er niet waren dan kon je zien hoe mooi mijn jurken waren. Ik hoefde ze niet eens te betalen dat deed jou vader, nou het is niet eens je vader, maar ja lekker makkelijk. Ik koosde  3 jurken en ze waren echt super duur, maar hij zei "koop maar wat jij wilt, het wordt jou mooiste dag!". Dus waarom niet he... dus we gingen trouwen, maar wat hij niet wist is dat ik niet echt van hem hou. Ik vond iemand anders leuk en jou domme moeder heeft mijn man afgepakt" zegt ze boos.

Ik kijk geschrokken naar haar en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze hield niet eens van mijn vader... alles was gewoon een leugen.

"Ik heb haar toen bedreigd en tegen haar gezegd dat als ze nu niet van haar man gaat scheiden dat er wat met haar kinderen zal gebeuren. Ze dacht eerst dat ik een grapje maakte maar dat was niet zo. Toen jou zus 3 jaar was en jij was 9 maanden ongeveer. Ik weet niet meer, maar toen had ik jullie ontvoerd. Heel raar dit, dus ik deed toen alsof jullie mijn dochters waren wat helemaal niet waar was. Ik heb jou echte ouders hier opgesloten. Jou andere vader, je hebt gewoon twee ouders hoe cool" zegt ze lachend.

Ik krijg tranen in mijn ogen en kijk haar met een teleurgestelde blik aan.

"Dus jou vader kwam naar huis en zag mij met twee kinderen. Hij keek heel raar en vroeg wie dit waren. Ik heb natuurlijk alles voorbereid en had wat spul dat je je geheugen kunt verliezen en niet meer weet wat er allemaal is gebeurt. Toen die wakker was na 3 uur ongeveer heb ik tegen hem gezegd dat Mina en jij kinderen van ons zijn. Hij geloofde het ook nog, wat ik echt grappig vond" praat ze verder. Ik probeer mijn woede in te houden.

"Toen hij een autoongeluk had. Dat heb ik gepland, alweer. Ik ben echt goed in plannen, merk ik. Maaaar" zegt ze en staat dan op van haar bureaustoel en loopt naar mij toe.

"Maar ik wou dat hij dood ging, want werd hem zat met al zijn geslijm. Ik ben echt blij dat hij dood is. Ik kan heel goed acteren zoals je ziet. Ik huilde in plaats van verdriet huilde ik van geluk" zegt ze grijnzend. Ik huil en wil wat zeggen, maar het lukt me niet.

"Wil je je echte ouders zien?" Vraagt ze lachend en kijkt naar haar nagels en fijlt ze. Ik zeg alweer niks en kijk haar boos aan.

"Hoe durf je!" Schreeuw ik nu boos. Ze lacht en kijkt me fronsend aan "wat bedoel je lieverd? Ik heb het gewoon goed geregeld toch" zegt ze lachend. "Wil je je ouders nog zien? Want Daan brengt je zo weer naar je kamer hoor" en gaat weer terug zitten en roept Daan.

Ik wil haar aanvallen en schreeuwen en van alles zeggen, maar er gebeurt niks. Ik kan niks. Mijn hart doet pijn. Dit allemaal was een leugen. Mijn ouders zijn niet mijn echte ouders. Hoe kon ik zo blind zijn? Hoe!

Daan pakt mijn armen en sleept me mee naar mijn kamer. Hij duwt mij in mijn kamer en doet de deur dicht en doet hem opslot. Ik huil hard en loop naar mijn bed.

Ik wil naar Mina... Ik mis haar zo erg. Ik mis haar lieve woordjes. Ik mis haar irritatie. Ik mis haar grappigheid. Ik mis gewoon alles van haar.

Ik mis Dounia en Hajar... hun lach. Hun domme grapjes. Hoe ze altijd drama maken om eten.

Ik mis Yassine... Zijn mooie lach. Zijn mooie gezicht. Ik mis alles aan hem.

Ik mis iedereen! Ik wil terug! Ik haat mijn leven! Ik kan dit niet meer aan! Hoe kan iemand zo harteloos zijn?! Hoe!

Ik zucht voor de zoveelste keer en ga weer goed in mijn bed liggen en ga slapen. Morgen ga ik naar huis. Nu maar hopen dat niemand gewond gaat raken.