Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 11

Herschreven

Ik loop met Dounia naar de kantine en we kijken waar we kunnen zitten. We hebben nu pauze tot 12:45 dus kunnen we nog even bij kletsen.

Dit is ook mijn eerste keer dat ik in de kantine ga zitten. Ik zit altijd in de wc alleen of soms achter de school buiten als het lekker weer is.

"Kom! We gaan daar zitten" zegt Dounia. Ik knik en ik kijk bang rond of mijn pesters er niet zijn. Ik zucht opgelucht, want ik zie ze buiten zitten met paar vrienden van hun. Het is zo lekker weer buiten dat ik ook heel graag naar buiten wil maar of ik dat durf...

"Jasmine" zegt Dounia zacht. "Ja" Zeg ik. "Uhm... weten jou ouders over dit?" Vraagt ze. Ik weet al waar ze het over heeft. Ik zucht en kijk naar beneden. "Nee... anders wordt het alleen maar erger. Als ze het tegen mijn mentor zeggen dan gaan ze mij erger pesten" zeg ik. Ze knikt en we praten over een ander onderwerp.

"Mag ik jou eigelijk wat vragen?" Vraag ik aan Dounia en ze nikt en eet haar broodje. "Waarom ga je met mij om? Die mensen pesten mij, omdat ik dik ben en niet net als die andere meisjes ben. Ik vind het echt aardig van je dat je met mij wilt praten, alleen mensen negeren mij kijk naar mij" zeg ik verdrietig.

"Omdat het mij niet eens boeit hoe je eruit ziet Jasmine. Jij bent een heel mooi meisje Mashallah! Ik ben zelfs blij dat ik je heb leren kennen, je hebt een hart van goud! Alleen niemand ziet het, omdat ze een andere verhaal van jou kennen. Omdat je "dik" bent moeten ze jou "varken" noemen? Omdat je zogenaamd iets niet kan "bereiken" moeten ze elke dag tegen je zeggen dat je dus niets kan bereiken? Ik zelf weet dat jij wat ga bereiken later Inshallah! Zij hebben gewoon geduld nodig. Die pesters van jou, hun zijn heel zielig. Want zij kennen jou niet eens goed, jij bent een lief meid. Ook al ken ik je net in de wc, weet ik gewoon dat jij iets gaat bereiken en lieverd blijf jezelf, je moet niet gaan veranderen, omdat één van die pester zeggen dat je "dik" bent. Want dat ben jij niet, alleen jij houdt gewoon veel van eten net als ik" zegt ze. Ik kijk met betraande ogen haar aan en ze knuffelt mij ik knuffel haar terug en zo blijven we een tijdje.

"Wie hebben we hier" horen we iemand zeggen. Ik zucht en draai me om en kijk haar aan. "Wie waren die jongens" Zegt Fleur grijnzend. Ik weet al gelijk over wie ze het heeft. "Mijn neven" zeg ik bang. "Kan je die jongen met die krullen voor me fixen" zegt Fleur. "Ten eerste hun zijn tweeling dus ze lijken op elkaar dus dan heb ik ook geen flauwidee over welke jongen je het hebt. Ten tweede! Jij verdiend geen ééns mijn neven, daar zijn zij veelste goed voor jou." Zeg ik boos. Wow, ik schreeuwde nooit zo tegen hun. Maar al mijn woede ging eruit. Ik kijk naar Dounia en ze kijkt mij met een trots gezicht aan.

Fleur kijkt me boos aan ze loopt weg en komt dan al snel weer terug met, ketchup? "Luister varken! Zo praat jij niet tegen mij!" Zegt Fleur boos en doet de ketchup open en smeert het op mij gezicht en op mijn kleren. Ik schrik en sta op.

"Wat doe jij a idioot!" schreeuwt Dounia boos en staat op en wou Fleur in elkaar slaan tot dat ik haar tegen hield. "Niet doen" zeg ik zacht maar ook met tranen in mijn ogen. "Want? Kijk wat ze bij jou heeft gedaan Jasmine" zegt Dounia boos. Ik ren snel naar de wc en sluit de deur dicht. Ik huil het uit en pak dan de wcpapier en veeg al dat ketchup van mijn kleren en mijn gezicht af wat een beetje lukt.

Dounia komt gelijk naar binnen en knuffelt me gelijk. Ik huil hard en zeg "wat heb ik binnen die 4 jaar bij hun gedaan?! Wat?! Ik kwam met een gelukkige gezicht eerste keer naar school en ging toen met een verdrietige gezicht naar huis, omdat ze mij toen al zijn begonnen met pesten, omdat ik dik ben! Mijn moeder had voor mij lekkere eten gemaakt, omdat het mijn eerste dag was! Toen ik in de kantine zat te eten kwamen zij en gooide zij mijn eten in de prullenbak. En niet te vergeten ze gooide ook een briefje van wat mijn moeder had geschreven in de prullenbak en lachte me uit. Er stond "veel plezier op je nieuwe school, maak er een leuke dag van x ik hou van jou jou liefste moeder". Ik wil ook normaal naar school zoals elke leerlingen! Maar nee! Ze pesten mij, omdat ik niet net als hun ben. Ik kan dit niet meer!" Schreeuw ik huilend. Ze kijkt me aan en ik zie ook tranen in haar ogen. Ze veegt mijn tranen weg en sust me.

"Kom we gaan naar mijn huis" zegt Dounia. "En ons lessen?" Vraag ik aan Dounia en veeg mijn tranen weg. "We melden ons ziek, maar dat doen we pas als we de bel horen" zegt Dounia. Ik knik en als ik net wou kijken hoe laat het is hoor ik de bel al.

"We wachten nog 5 minuten" zegt Dounia. "Isgoed! Maar naar waar gaan we?" Vraag ik. "Naar mijn huis lan zei ik toch al" zegt Dounia lachend ik lach ook.