Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 43

Herschreven

Pov Jasmine:

Ik zucht en ga goed liggen in mijn bed. Ik ben al 4 dagen geleden uit het ziekenhuis en het voelt echt fijn dat ik weer thuis ben. Nou thuis, mijn moeder en mijn zus 'wonen' opeens bij Dounia haar huis. Niet dat ik dat erg vind, ik vind het juist gezellig.

Ik kijk naar mijn linker pols, een litteken. Ik schaam me echt, dat ik dit heb gedaan.

Mijn vader ligt nog steeds in de coma. Ik mis mijn vader zo erg!

"Het is meidenavond!" Schreeuwt Dounia. Ik schrik en ga goed zitten. "Ja isgoed" zeg ik en schuif een beetje op dat Dounia naast me komt zitten. "Hoe gaat het nu met je?" Vraagt ze. Ik kijk nog steeds naar mijn linkerarm en raak mijn litteken aan en zucht "het kan beter" zeg ik. Ze kijkt me aan en glimlacht "zullen we netflix kijken en lekker eten? Ik heb van alles gehaald" zegt ze blij. "Ofcourse" zeg ik en lach.

Ik ben best wel veel afgevallen, komt door dat ik in de coma lag plus door dat eten in het ziekenhuis. Als ik me beter voel ga ik weer is traning, dat moet ook weer is gebeuren. Ik ben ook zolang niet meer naar school gegaan. Ik moet best veel inhalen en het is al bijna examen en ik ben zo zenuwachtig. Ik heb paar huiswerk en wat ik allemaal moet leren gekregen van mijn mentor.

Dounia pakt een zak en gooit allemaal lekkere dingen op het bed en ik kijk er met twee hartjes ogen ernaar. "Welke serie? Of film?" Vraagt ze. "Zullen we een serie kijken?" Vraag ik. "Ja isgoed! Jij mag kiezen" zegt ze met een blij gezicht. Ik zoek een serie en we kijken naar onze favoriete serie Riverdale.

~
We horen iemand kloppen en degene komt naar binnen. Ik zie Yassine staan en ik glimlach gelijk en hij glimlacht ook. "Hey Jasmine, hoe gaat het met je?" Vraagt Yassine lief en komt naast me zitten.

"Ik ga even naar de wc" zegt ze. We knikken en Dounia kijkt me met een grijns aan en ik kijk haar met een dodelijke blik aan. Ze loopt snel uit haar kamer en doet de deur dicht.

"Gaat wel goed en met jou" vraag ik en ik durf hem niet aan te kijken. "Gaat goed" zegt hij en hij draait mijn gezicht voorzichtig naar hem toe en ik kijk nu naar zijn mooie licht bruine ogen en wauw wat is het mooi.

"Ik wil vragen of je morgen zin hebt om naar mijn wedstrijd te kijken? Alleen als je kan... als je pijn hebt of je bent moe hoeft het niet" zegt hij snel. "Ja isgoed lijkt me leuk" zeg ik snel en glimlach. Hij lacht breed en knuffelt me voorzichtig en ik knuffel hem terug.

"Jasmine ik hou van jou" zegt hij en hij kijkt me aan. Ik kijk verlegen naar mijn handen en hij lacht zachtjes. "Niet zo verlegen zijn" zegt hij. Ik kijk hem aan en sla hem zachtjes en ik lach. "Auw!" Zegt hij nep. "Ahw heb je pijn?" Vraag ik.

"Jaman" zegt hij nep. Ik lach hem uit en dan kieteld hij mij. Nee! Ik kan daar niet tegen. "Yassine! Stop!" Zeg ik lachend. Hij stopt niet en kieteld me gewoon verder. Ik lach heel hard "y yassine stop!" Schreeuw ik lachend. Hij lacht ook en gaat gewoon door.

We horen dat iemand naar binnen komt. Yassine stopt gelijk en ik stop met lachen. We zien mijn moeder en ze kijkt ons lachend aan. "Yassine mag ik heel even met mijn dochter praten" vraagt ze. "Natuurlijk mag je met jou lieve dochter praten" zegt hij en staat dan op en geeft mij een knipoog. Ik word gelijk rood en kijk naar buiten en ik hoor hem zachtjes lachen. "Wacht maar" zeg ik zacht. Hij heeft het volgens mij gehoord want hij lacht harder.

Yassine doet de deur achter zich dicht en mijn moeder komt op het bed zitten. "Over wat wou je praten?" Vraag ik. "Heb je nog ergens pijn?" Vraagt ze. "Nee niet echt... alleen ben gewoon een beetje moe" zeg ik en ik lieg echt niet heb nergens pijn, alleen ben een beetje moe. Ze knikt "we gaan over paar dagen weer naar ons huis" zegt ze. "Isgoed" zeg ik snel. Ze is een beetje stil "mama? Is er iets?" Vraag ik. "Neehoor. Wat moet er zijn" liegt ze. Ik zie gewoon dat ze liegt.

"Mama nu een eerlijke antwoord graag" zeg ik. Ze kijkt me aan en kijkt me met haar tranen in haar ogen aan "ik mis je vader... het is gewoon anders. Ik ben ook bang dat we hun storen, omdat we hier soort van 'wonen'" huilt ze. Ik knuffel mijn moeder gelijk en sus haar. Ik voel ook tranen maar hou me in. "Mama, papa wordt Inshallah weer beter! Papa is een sterke man! En wij storen hun echt niet... kijk hoe Hafsa tegen jou doet ze wilt ons hier alleen langer hebben, ze wilt niet eens dat we weer naar huis gaan" zeg ik en lach. Ze lacht ook en veegt haar tranen weg en staat dan op. "Isgoed, ga maar nu lekker slapen. Morgen gaan we naar Yassine zijn wedstrijd. Nou jullie dan Hafsa en ik blijven hier thuis" zegt mijn moeder. Ik knik en mijn moeder loopt uit de kamer en doet de deur dicht.

Dounia komt de kamer binnen en we gaan even tandenpoetsen en gaan dan in haar bed liggen. Ik val al snel in slaap.