Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 66

Herschreven

Mina en mijn moeder en ik gaan nu voor iedereen avondeten maken. We hebben Hafsa gevraagd of hun ook woude komen, maar ze moesten werken helaas. Dounia moest ook werken vanavond dus zij kon ook niet komen.

"Wat zullen we maken?" Vraagt mijn moeder. We denken na en Mina en ik zeggen tegelijk "kip". We lachen en we maken dan kip, soep en macaroni en nog veel meer lekkere eten. Mina zet zoals altijd muziek op en ik merk dat mijn moeder hetzelfde smaak heeft als die van ons. We lachen en dansen op de beat.

Mijn vader is met de jongens Fifa aan het spelen. Ik bedenk me nu dat mijn vader gewoon met Yassine aan het praten was en over ons ging praten.

~
"Jongens! Eten is klaar!" Schreeuw ik. Ik hoor ze gelijk naar hier rennen. Ik lach en schud mijn hoofd. Ik loop nog naar de keuken en ik pak nog wat bekers. Ik loop weer terug naar de eettafel en we gaan met zen alle eten.

"Dus Mina en Jasmine hoe is het op school?" Vraagt mijn vader. Ik zucht zacht en ik eet rustig mijn eten op. Ik zie Yassine naar me kijken, maar ik negeer hem. Ik hoef zijn medelijden blik niet te zien.

"Met mij gaat het goed Alhamdullilah! Ik zit nog op school en ik doe nu HBO en wil later In Sha Allah advocaat worden!" Zegt Mina trots. "Goedzo! Ik ben trots op je" zeggen mijn ouders.

"En bij jou Jasmine?" Vraagt mijn moeder. Ik slik mijn eten op "ja gaat goed" zeg ik kort. Ze kijken me raar aan en vragen op welke niveau ik nu doe.

"Mijn niveau is kader. Ik heb over paar maanden al examens, dus nu maar hopen dat ik het ga halen In Sha Allah! Ik heb eigenlijk nog geen idee wat ik wil worden later of wat ik wil doen" zeg ik.

"Goedzo! Ik weet dat je het gaat halen" zeggen mijn ouders. Ik knik maar wat. We praten nog over andere dingen en dan ruimen we alles op.

~
"Waar zijn mama en papa?" Vraag ik aan Mina. "Boven geloof ik" zegt ze. Ik knik en loop naar boven. Ik kijk rond en ik weet niet waar ze zijn. Ik hoor stemmen en ik loop waar de stem vandaan komt.

"Maar hoe gaan we tegen Mina en Jasmine vertellen dat ze nog een broer hebben of hadden, maar dat we hem nergens konden vinden door Farah" zegt mijn moeder huilend.

"Ssht... anders horen ze ons" zegt mijn vader. Ik loop naar binnen en ik zeg "ik heb het al gehoord. Dus vertel maar wie mijn broer is of hoe het komt dat die nu niet bij jullie is" zeg ik bang.

Ze kijken me geschrokken aan en ze weten niet wat ze moeten zeggen. Ze kijken elkaar aan en kijken weer naar beneden.

Ik raak geïrriteerd "nou! Gaan jullie het nog zeggen!" Schreeuw ik. Ik hoor dat Mina naar boven is gekomen en ze kijkt ons geschrokken aan. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze gelijk.

"Onze ouders verbergen iets voor ons" en ik kijk ze aan. Mina kijkt ons niet begrijpend aan en vraagt wat ik bedoel.

"We hebben een broer ofzo" zeg ik. "Mama? Papa? Klopt dat?" Vraagt ze. Mijn moeder zucht en ze zegt dat we moeten zitten. We gaan zitten en ze begint met praten.

"Oke Mina en Jasmine... dus jullie hebben een broer. Mina jullie zijn tweeling, alleen hij is twee minuut ouder" zegt mijn moeder. Wij kijken haar geschrokken aan.

"Toen jullie geboren werden hoorde we van de dokter dat jullie broer is overleden, gewoon zomaar. Ik als moeder weet dat, dat niet waar is. Ik schreeuwde heel hard dat ik mijn kind terug wil. Ze gaven mij jullie broer en ik zag dat het niet mijn baby was, want hij leek totaal niet op één van ons. Na lang schreeuwen en huilen hebben we onze lieve zoon nog steeds niet terug. Ik vond het ook raar dat ze als eerst onze zoon nam en daarna jou Mina. Want eigenlijk kon je allebei meenemen en controleren. Paar jaren verder had ik echt z'n gevoel dat mijn zoon nog leeft, dus heb ik heel erg lang naar mijn zoon gezocht alleen ik kon hem nergens vinden" zegt mijn moeder huilend. Wij huilen ook en knuffelen mijn moeder.

We hebben gewoon een broer... hoe kunnen mensen zo zijn om iemand anders zijn zoon meetenemen. Ik heb een idee.

Ik sta op en ren naar beneden. Ik zie Mounir en Yassine en Omar raar naar me kijken. Mijn ouders en Mina komen ook naar beneden.

"Wat is er?" Vraagt Yassine bezorgt. "Mounir. Jou vriend zit toch in de onderwereld?" Vraag ik Yassine negerend. Hij knikt raar "kan je aan hem vragen of die een jongen kan zoeken voor ons" zeg ik. Hij kijk alweer raar en mijn ouders happen naar adem.

Mounir staat op en belt zijn vriend. Na lang wachten komt hij eraan en zegt dat we nu wel naar hem toe kunnen gaan. Ik knik en ik ga met Mina en met de jongens naar zijn vriend. Mijn ouders blijven hier want het wordt dan te veel. We hebben alles opgeschreven wat mijn ouders over hem weten. Nu maar hopen dat we onze broer vinden...