Alles gaat met de wil van Allah (Voltooid)

Hoofdstuk 51

Herschreven

Ik kijk haar aan en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Na een tijdje naar haar heb gekeken, slik ik.

"M mama?" Vraag ik. Dit kan niet! Mijn moeder? Is dit een droom?

"Ja dochter, ik ben het" zegt ze lachend. Ik kijk haar ongeloof aan.

"Waarom?" Vraag ik verdrietig. "Lieve schat! Heb jij het nog steeds niet door?" Vraagt ze lachend. Het klinkt best eng...

"Wat moet ik door hebben dan?" Vraag ik niet begrijpend. "Aw meisje toch. Ik ben jou moeder niet. Jou echte ouders zijn hier. Jou 'vader' wist dat niet eens. Ik heb jou en Mina bij hun weggehaald uit wraak" zegt ze lachend.

"Hoe bedoel je!" Schreeuw ik. Ze slaat me op mijn wang en ik kijk naar rechts. Ik kijk haar aan en ik ben boos, nee woedend!

"Mina en jij zijn mijn dochters niet! Ik heb tegen jou 'vader' gelogen dat jullie zijn kind was, maar is niet zo! Jou echte ouders zijn hier opgesloten al heel lang! Begrijp je het nu dikzak!" Schreeuwt ze boos en ze slaat me weer.

Ik weet niet wat ik moet zeggen... mijn 'ouders' zijn niet mijn echte ouders. Mina? Ik begrijp het niet meer... dit gaat veelste snel.

"Weet Mina het?" Vraag ik maar.

Ze schud haar hoofd en staat nu achter me en fluisterd in mijn oor. "Nee, en dat hoeft zij ook niet te weten want jij blijft hier heel lang. Denk jij serieus dat jou oh zo lieve Yassine jou zal komen redden? Dan heb jij het goed mis! Want hun kunnen ons toch niet vinden" zegt ze lachend. Als ze lacht dan lacht ze echt als een clown.

Ze slaat me nu veel harder. Ik voel tranen. Ik kan het nog steeds niet geloven... zij die mij 9 maanden heeft gedragen. Zij die mij heeft opgevoed en mij heeft leren lopen en leren fietsen. Zij die mij altijd heeft getroost als ik ben gevallen van de fiets. Zij die mij altijd heeft geholpen, toen ik hulp nodig had. Zij... dat is.... dat is mijn moeder niet?!

"Het kan niet! Laat me hier uit! Mama! Ik smeek het je! Jij bent mijn moeder! Niemand anders! Doe mij dit niet aan!" Schreeuw ik huilend.

Ze lacht en zegt wat tegen de jongens. Ze knikken en mijn moeder loopt weg en doet de deur achter haar dicht.

De jongens komen naar me toe. Ik kijk ze bang aan "wat gaan jullie doen?" vraag ik bang. Ze kijken elkaar aan en lachen zachtjes.

Ze slaan mij een voor een. "Hou op!" Schreeuw ik huilend van de pijn. Hoe kunnen ze een meisje slaan... hoe!

Na een tijdje voel ik niks meer en zie ik alles wazig. Ik sluit mijn ogen en ik hoor ze vaag wat zeggen en dan zie ik alles zwart...