Cassiopeia Live - Because Life Never Dies

rozdział 12

Cały tydzień nie mogłam nic powiedzieć. To już było męczące. Nareszcie jednak mogę się  odzywać, więc ruszyłam do Dyrektora.
Stanęłam przed wejściem do jego gabinetu, wypowiedziałam hasło i wspięłam się po schodach.
- (...) on musi zginąć! - mówił gwałtownie Dumbledor.
- Czyli utrzymywałeś go przy życiu, by zginął w odpowiednim momencie?! - pierwszy raz usłyszałam głos Severusa Snape z uczuciami.
- Obawiam się, że tak.
Zapukałam w uchylone drzwi i wszedłam do pomieszczenia. Czarne tęczówki obecnego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią oraz Szarawe Albusa zwróciły się w moją stronę.
- Przepraszam, że przeszkadzam. - powiedziałam z grymasem jakby coś w pomieszczeniu mocno śmierdziało.
- Cassiopeia. - kazał mi usiąść ruchem ręki, ale nie wykonałam tego polecenia. - Severus właśnie wychodził. - tłusto włosy zniknął za mosiężnymi drzwiami. - A więc chcesz wiedzieć dlaczego nie wy...
- Tak. - przerwałam mu, widząc, że za chwilę zacznie swój wywód.
- Otóż, widzisz myślę, że w Świętym Mungu mogli by ci zaszkodzić jego ludzie. Mam pewne pytanie. Kiedy.
- Po twojej śmierci. - powiedziałam wprost.
- Ah. Tak... - opadły mu ręce. - Nie myślisz, że to będzie podejrzane? Że będą myśleć o tobie jak o tchórzu? Albo że maczałaś palce w tym spisku? Niektórzy zauważyli twoją nie chęć do mnie.
- Jak o tchórzu? Oto właśnie mi chodzi, żeby tak myśleli. Maczałam place? Nie obchodzi mnie opinia innych, Dumbledor. - sprostowałam.
- Dlaczego akurat..? - ostatnie słowo nie chciało mu przejść przez gardło.
- Będzie walka, pomiędzy Feniksami, a tymi Śmierciojadami. Chcę na niej zostać. Wrazi coś powstrzymam Pottera od popełnienia głupstwa. Wyjadę zaraz po. Pierw dopilunje, żeby oni uciekli.
- Chcesz pomóc Śmierciożercom? - zdziwił się, a następnie dodał. - Nie... Ty chcesz nieść pomoc młodemu Malfoy'owi, zgadłem? Dlatego stanęłaś wtedy pomiędzy nimi? Chciałaś ich chronić, tak?
- Może... - odezwałam się z odrazą. - Niena...
- Jednego kochasz, a drugiego uważasz za brata. Przyznaj się przed samą sobą. Ja... Przyznaję się. Myliłem się co do ciebie. Potrafisz czuć. Powtarzam, że ja tego nie chciałem. Kierował mną strach! Byłaś...
- Czymś nie znanym? Tak, tak byłam. Wiesz dlaczego chce tam wrócić? Bo tam nie tylko będę bezpieczna, a Voldemort mnie nie znajdzie. Dlatego, że jakby było trzeba. Ukryje tam tych którzy będą skazani na śmierć. Może masz rację? Chce pozwolić Malfoyowi uciec, a nawet mu to ułatwić? Wtedy bym miała pewność, że jest tu ktoś kto mnie naprawdę polubił.
- Lubi i wierzy w ciebie więcej osób niż ci się zdaje. Podziwiam to w tobie, że nigdy za wszelką cenę nie chcesz sławy, tak jak ja to robiłem gdy byłem chłopcem. Zawsze stoisz w cieniu, chociaż inni myślą, że jesteś w świetle. Nosisz maski, a ludzie je przyjmują jakby to była twoja prawdziwa twarz. Nie rozumiem po co to wszytko, ale wiem o tym, że musi być jakiś powód. Mam teorie, że boisz się swojej delikatności. - zaczął ględzić.
- Posłuchaj. Nie. Jestem. Delikatna. Jestem twarda zawsze taka byłam! Nic na to nie poradzisz, że niektórzy ludzie nie mają uczuć. - krzyczałam.
Rozejrzał się ze zdziwieniem.
- Umiesz panować..?
- Nie jestem słaba. A oto jeden z dowodów.
Uważaj na Harre'go podczas szukania Horkruksów.
- Skąd ty?
- Wiem więcej niż ci się zdaje, a tą rzecz wiedziałam od czasu gdy się odrodził. Dlaczego nie powiedziałam? Bo nie ufałam ci tak samo jak dziś. Chociaż dzisiaj ta nieufność się pogłębiła, a teraz pozwolisz, że wyjdę. Do widzenia.  - wyszłam ze zadratą głową, tryskając piorunami z oczu i trzaskając drzwiami.
                                      °°°
Jeszcze (Chyba) wstawie dwa rozdziały o tym jak Harry będzie szukać z Albusem Horkruksów i jeden jak Live wyjeżdża, a potem myślę, że zacznę siódmyrok - chociaż ani Live i Golden Trio nie będzie w Hogwarcie. - No ale to nie będzie o Hogwarcie, a zresztą zobaczycie (no bo trochę będzie, kurcze zgubiłam się we własnych słowach).