In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

89. *\I wish you were here Cedric /*

Hel, dat is hoe ik deze weken op school heb ervaren. Elke hoek die ik om ga hoop ik dat ik Cedric tegen kom, elke keer als ik de grote zaal binnenloop ga ik met mijn ogen over de Hufflepuff tafel, hopend dat ik hem tegenkom. Elke keer als ik verdrietig ben hoop ik dat hij naar me toe komt en mij in zijn armen trekt.

Ik wil zijn in zijn ogen kijken, ik wil zijn geur opsneuven, ik wil zijn warme adem voelen en ik wil hem gewoon in mijn omgeving hebben.

Deze gedachtes spoken maar door mijn hoofd. Ik kan het maar niet negeren, en ik kan er niet omheen. Hij is er niet meer, dat weet ik wel. En ik weet ook dat hij er nooit meer zal zijn.

Ik zit op de vloer bij de astronomietoren en ik staar wat voor me uit. Mijn gedachtes draaien overuren en niks daarvan heeft te maken met school.

Ik sluit mijn ogen en luister om me heen, ik hoor de vogeltjes vrolijk fluiten en de wind speels waaien om mijn oren heen. Ik haal diep adem en denk aan hoe vredig het allemaal is. De natuur is allang over Cedric's dood heen.

Ik open mijn ogen weer en ik kijk al heel anders naar de wereld zoals ik net, 1 minuut geleden deed. De wereld is niet meer de kwade, boze gemene wereld meer maar een vredige, rustgevende wereld.

Misschien is dit wel een teken van Cedric. Ik geloof totaal niet in god, maar misschien is dit wel het teken van Cedric. De rust van de natuur, die er altijd zal blijven. Na elke storm breekt de zon gewoon weer door, en gaat het leven verder zoals het was.

Na elke dood, gaan mensen diegene een plekje geven in hun hart, waar diegene altijd zal blijven maar niet elke keer aan herinnert word. En misschien is deze rustgevende dag wel het teken van Cedric dat ik dat punt nu bereikt heb, of moet hebben bereikt.

Ik kijk omhoog en zie het zonnetje speels langs de wolken komen. Soms vliegt er een uil langs, of gewoon een vogel.

Ik ga wat verder naar beneden en kijk de torens in van het kasteel. Iedereen is gewoon rustig bezig en wat aan het kletsen.

Ik zie Ginny in een raamkozijn zitten een boek te lezen, ze doet alsof er niks aan de hand. Dat het gewoon een doodnormale dag is, waarin ze niks hoeft te doen, niet te haasten voor een schoolopdracht of een toets.

Dan kijk ik naar het meer en daar zie ik wat eerstejaars vrolijk aan het spelen in het water, niet te diep, bang voor de reuzenoctopus. Maar wel lekker verkoelend.

Overal in de buurt van het meer zie je mensen in groepjes in het gras zitten of tegen een boom aan.

Ik herken Fred en George al van verre en ik zie dat ze Angelina en Katie in het water proberen te duwen. De meiden zijn ze gelukkig iets te snel af en duwen Fred en George en een voor een in.

Zonder dat ik het door heb krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Iedereen is zo normaal, iedereen doet mee met het rustgevende gevoel van het weer.

Ik dwaal al lekker veel af en ik ga nu alle mooie herinneringen langs met Cedric. Ik merk gewoon dat mijn lichaam zich heeft overgegeven, en mijn hoofd ook. Ik ga niet meer treuren om hem, en niet meer in elke gang weer dezelfde verdrietige gedachtes opnieuw herbeleven.

De zon begint al snel te dalen en raakt de toppen van de bergen aan de overkant al aan. Ik kijk ernaar en merk niet dat er iemand naast me is komen zitten.

Dan pakt diegene mijn hand vast en ik kijk op. Ik kijk in het gelukkige gezicht van Draco en hij vraagt "Wat is er vandaag gebeurd?" Ik kijk hem glimlachend aan en zeg "Dit weer."

Draco kijkt me verbaasd aan. Hij zegt "Het is al weken dit weer." Ik schud mijn hoofd en zeg "Dat is niet dít weer. Dit weer is rustgevend, het is fijn."