In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

34. *\In love?/*

Ik word vroeg wakker en dat weet ik omdat iedereen nog aan het slapen is en ik meestal de laatste ben die wakker word. Vandaag is het zondag, de dag na de quidditch wedstrijd.

Ik kleed me aan en loop naar de common room. Ik pak mijn huiswerk uit mijn tas en begin eraan te werken, dan hoef ik vanmiddag niet zo veel te doen.

Iedereen druppelt heel erg laat allemaal binnen en als Ginny en Sara dan ook eindelijk naar beneden komen stop ik alles in mijn tas en loop ik met hun naar de Grote zaal.

We gaan aan de Gryffindor tafel zitten en iedereen praat nog steeds na over de wedstrijd.

Iedereen vond het zo spannend en ik vraag dan "Waarom duurde het zo lang voordat jullie wakker werden."

Ginny begint te lachen en zegt "Kijk, jij bent misschien al om 12 uur gaan slapen maar de meerderheid van de afdeling niet. Iedereen is nog 2 a 3 uur langer door gaan feesten."

"Zo bijzonder was de wedstrijd toch niet?" Ik trek een fronsend gezicht en dan zegt Sara "Voor jou misschien niet, maar wij hebben in spanning zitten wachten. Zeker nadat Flint, Fred van zijn bezem had geschopt."

"Wat! Ik wist dat hij was gevallen maar heeft Flint dat gedaan?" "Ja." Ik draai me boos om naar de Slytherin tafel en daar zie ik Flint vrolijk maar niet al te vrolijk praten met Draco.

Ik vang helaas Draco's blik op en hij kijkt me verbaasd aan en ik kijk alleen maar nog killer. Ik wend mijn blik af en zeg dan "Ik haat Slytherin zo erg weet je!"

"Je bent niet de enige." Zegt de jongen die naast ons zit. Ik kijk opzij en dan zie ik dat het de jongen is waar ik een keer mee heb gesproken toen ik dit jaar weer in het team zat.

Ik vraag "Oh ja? Wat is jouw reden."

Ik krijg automatisch een glimlach op mijn gezicht en hij zegt "2 Jaar geleden speelde Slytherin net zo ruig tegen ons. Dat was toen Harry in het team zit. We hadden 3 gewonden en 2 moesten zelfs een tijdje in de ziekenzaal blijven. Het was zo gemeen!"

"Dat is Slytherin nou eenmaal. Ik kan echt niet begrijpen dat ze überhaupt een afdeling zijn."

"Iemand moet de gemene mensen hebben." "Ja, maar niemand van de andere afdelingen mag hen. Ik begrijp ook echt niet als iemand bevriend met hun kan zijn." "Of verkering." Zeg ik serieus.

Hij geeft me een speelse grijns en ik schreeuw bijna door de zaal "Iel nee!" Hij begint te lachen en ik doe mee.

Ik wil hem iets vragen dus ik wil zijn naam zeggen maar ik weet zijn naam helemaal niet.

Ik vraag dan "Hoe heet je eigenlijk?" "Weet je dat nog niet?" "Nope, je had het me niet verteld tegen mij toen wij aan het praten waren na de try-outs."

"Oh dat is wel heel onbeschoft van mij." "hahahah." Hij vervolgt "Maar goed, ik ben Kamal." "Hallo Kamal." We schieten allebei in de lach en dan vraagt iemand iets aan hem en is hij weg.

Ik keer me weer naar Ginny en Sara die me verwachtingsvol aan kijken.

Ik kijk vragend en dan vraagt Sara "En??" En wat?" "Wat denk je zelf? Weet je niet hoe je naar hem keek?"

Ze knikt richting Kamal en ik vraag "Waar heb je het over? We waren alleen maar even aan het praten."

"Jaaaa......" Ginny en Sara kijken elkaar aan en schieten in de lach en ik zeg "Kamal en ik hebben niks! We zijn alleen vrienden."

"Je weet in ieder geval al zijn naam." Ginny grijnst en ik zeg "Hij is 5 jaar ouder!" Dus? Mijn ouders schelen 7 jaar." Zegt Sara."

"Echt?" ik probeer het onderwerp naar iets anders te krijgen maar Ginny heeft me door en zegt "Niet van onderwerp veranderen Ashely, ik ken je beter dan vandaag." Ik sla mijn ogen neer en probeer naar woorden te zoeken maar dan staat George achter me en vraagt

"Ga je mee naar Fred? Ziekenbezoek." Mijn hart gaat van een veel te hoge hartslag naar weer normaal.

"Ja graag!" Zeg ik enthousiaster dan ik wilde en George kijkt me vragend. Ik zie dat hij gelijk weer bijtrekt en ik zeg snel "kom we gaan."

Hij klinkt heel erg moe en ik vraag "Gaat alles goed?" "Ja prima." Ik sta op en zeg "Ik zie jullie wel in de common room." "Is goed, tot zo." "Tot zo."

We komen aan bij de ziekenzaal en we hebben de hele weg niks tegen elkaar gezegd. Ik merk dat George de hele tijd al zit te wachten tot hij naar Fred mag en nu is het zo ver.

We lopen gewoon naar binnen maar George blijft voor de drempel staan en ik steek mijn hand uit en zeg "Kom." Hij pakt mijn hand en zijn hand is helemaal zweterig.

Ik zeg er niks van en ik zeg "Alles is prima met hem, geloof mij." Hij knikt en we lopen naar zijn bed.

Fred zit rechtop een boek te lezen met verband om zijn hoofd heen. Als hij ons ziet legt hij het boek gelijk weg en zegt met een glimlach "Eindelijk daar zijn jullie. Ik begon bijna een boek interessant te vinden."

ik lach hoofdschuddend en ga op de rand van zijn bed zitten en vraag gelijk "Hoe voel je je?" "Prima! Alleen madame Pomfrey vind dat ik nog te onstabiel ben."

Hij spreekt 'onstabiel' heel kinderachtig uit en ik zeg "Is ze altijd. Ze wil altijd dat we 100% de ziekenzaal verlaten terwijl we ons met 80% al prima voelen." "Precies, ik voel me misschien zelfs wel 90%!"

Ik begin te lachen en zeg "Maar toch moet je nog even wachten." Ik knijp in zijn wangetjes hij zegt heel zielig "Auw."

"Ach stel je niet aan" dan zegt George met een schorre stem, alsof hij al weken niet heeft gepraat "Mag je vandaag al weer weg?"

Fred kijkt me verbaasd aan en vraagt "Wat heb jij met mijn broer gedaan?" "Niks!" Ik steek mijn handen in de lucht als teken van overgave en fluister "Hij is al de hele dag depri, volgens mij mist hij jou."

"oke." Ik keer me weer naar ze beide en zeg "Ik denk dat ik jullie maar eens alleen laat. Ik zie je nog wel Fred, als je vanavond nog niet weg bent kom ik je weer opzoeken, en ik sleur Ginny dan mee." "Is goed, ik zie je dan" "Tot dan."

Ik verlaat de ziekenzaal en loop wat door de gangen. Ik heb nog niet echt zin om naar Ginny en Sara te gaan dus ik loop naar buiten.

Ik ga bij de standaard boom zitten en kijk over het meer uit. Het begint kouder te worden en dat merk je nogal.

ik sla mijn mantel meer om me heen en staar voor me uit. Het is helemaal uitgestorven en ik hoor geen enkel geluid. Soms zie ik een Dementor voorbij vliegen en word het nog kouder. Maar gelukkig komen ze niet echt in de buurt.

Ik krijg het dan veel te koud en loop naar binnen. Ik steek de hal over en dan hoor ik een veel te bekende stem mijn naam roepen.

Ik sta stil, doe mijn ogen dicht en zeg "Malfoy, laat me met rust." Ik hoor dat hij stopt met lopen en ik weet dat hij nog niet bij me is.
Oftewel, hij moet geschrokken zijn door mijn reactie.

Ik heb hem altijd Draco genoemd omdat ik het onzin vind dat je bij mensen waar je de voornaam van kent en ongeveer van je leeftijd is, diegene bij de achternaam noemen.

Maar dit keer zei ik wel zijn achternaam. Ik verwachte dat hij weg zou gaan maar helaas zei hij "Ik wilde alleen even vragen waarom je me vanochtend zo een kille blik gaf."

"Ach denk toch even na! Weet je wel niet hoe ruig jullie gister speelde!" "Ik toch niet?" Zij hij met zo een verbaasde stem.

Ik zeg "Nee maar de rest wel, en jij hoort ook bij Slytherin! En jij bent net zo erg als de rest van jou afdeling! Misschien niet tegen mij, maar zeker wel tegen al mijn vrienden! En als je denkt dat je ooit vrienden met mij kan worden dan heb je het mis! Want ik hoef geen vriend te hebben die niet eens mijn eigen vrienden accepteert."

Ik kijk hem diep in zijn ogen aan en hij blijft me met zulke verbaasde, en verdrietige ogen aan de kijken. Ik draai me om en ren bijna weg.